سیره وحدوی حضرت فاطمه (سلام‌الله‌علیها) (مقاله): تفاوت میان نسخه‌ها

ازمسائل اساسی که بین [[مسلمانان]] بویژه اصحاب اندیشه تقریب و اتحاد پیروان [[مذاهب اسلامی]] بصورت جدی مطرح می‌شود سیره عملی صدیقه طاهره در مسائل اجتماعی و سیاسی عصر خویش می‌باشد سئوال این است ایا سیره ان بزرگوار نافی اندیشه [[وحدت اسلامی]] و سیره اصحاب تقریب و وحدت نمی‌باشد؟ چگونه می‌توان بین این سیره و سیره حضرت امیر ‌علیه‌السلام که بظاهر با یکدیگر متعارضند جمع نمود؟

نظیر این سئوال، در زمینه مواضع سائر ائمه علیهم‌السلام نیز مطرح می‌گردد چون سیره سیاسی و اجتماعی ان بزرگواران نیز در اعصار مختلف غالبا بایکدیگر متفاوت بوده و همین امر چه بسا ابهاماتی را برای پیروانشان موجب گردیده است.

شهید مطهری رحمه الله علیه نیز درکتاب جاذبه و دافعه علی ‌علیه‌السلام بطور خاص نسبت به مهجور و مجهول ماندن شخصیت حضرت امیر ‌علیه‌السلام و سیره ان بزرگوار حتی در میان شیعیان ان حضرت ص می‌فرماید:  

پیغمبر علی را به فرماندهی لشکری به یمن فرستاد. در برگشتن برای ملاقات پیغمبر عزم مکه کرد. در نزدیکیهای مکه یکی از لشکریان را به جای خویش گذاشت و خود برای گزارش سفر زودتر به سوی رسول اللَّه شتافت. آن شخص حُلّه‏هایی را که علی همراه آورده بود در بین لشکریان تقسیم کرد تا با لباسهای نو وارد مکه شوند. علی که برگشت به این عمل اعتراض کرد و آن را بی‏انضباطی دانست، زیرا نمی‏بایست قبل از اینکه از پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله کسب تکلیف شود تصمیمی درباره حلّه‏ها گرفته شود، و در حقیقت از نظر علی ‌علیه‌السلام این کار نوعی تصرف در بیت‌المال بود بدون اطلاع و اجازه پیشوای مسلمین. از این رو علی ‌علیه‌السلام دستور داد حلّه‏ها را از تن خود بکَنند و آنها را در جایگاه مخصوص قرار داد که تحویل پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله داده شود و آن حضرت خودشان درباره آنها تصمیم بگیرد.

2- اثر دیگر مهجوریت اهل بیت علیهم‌السلام ان است که سیره وحدت بخش حیات سیاسی-اجتماعی این بزرگواران که می‌تواند برترین الگوی عملی برای مسلمانان بویژه شیعیان باشد در عصر حاضر همانند گذشته نه تنها موجب وحدت و انسجام مسلمانان نشده بلکه چه بسا وسیله تفرقه و تشتت بین آنان گردیده است.

در همین راستا می‌بینیم متاسفانه سیره سیاسی – اجتماعی حضرت صدیقه طاهره سلام الله علیها بدلیل عدم فهم صحیح و تحلیل عمیق ان، در عصر کنونی نه تنها سبب وحدت بین مسلمانان نبوده بلکه مایه تفرقه شدید بین آنان شده است. بوضوح مشاهده می‌کنیم در مجالسی که بنام ان بزرگوار در ایام فاطمیه برپا می‌شود بجای آنکه به تبیین اندیشه‌های والای ان حضرت در جهت وحدت بخشی و انسجام بین مسلمانان و تعمیق معارف دینی پرداخته شود فقط به جنبه‌های احساسی ان پرداخته و بیشتر به لعن و نفرین کسانی که سبب ظلم بزرگ به او گردیدند اکتفا می‌گردد.

می بینیم از خطبه والا و جامع ان حضرت که در بردارنده عالی‌ترین معارف اعتقادی تفسیری اجتماعی سیاسی اخلاقی می‌باشد و تنها در بخشی از ان به موضوع فدک پرداخته شده است بعنوان خطبه فدکیه یاد می‌شود.

گویا تصور می‌شود که انگیزه اصلی ان حضرت از ایراد سخنرانی در مسجد النبی (ص) شکایت و ناراحتی او بابت غصب فدک بوده است. ایا چنین تلقی از سخنرانی ان حضرت نشانه اوج مظلومیت ان بزرگوار نیست که مکتب فکری اش اینچنین مهجور گردیده است ؟.

بر اساس سخن والای امام حسین ‌علیه‌السلام که فرمود: دراسه العلم لقاح المعرفه – تنها در پرتو تحلیل و بررسی عمیق آموزه‌ها و اطلاعات علمی است که معرفت حقیقی زائیده می‌شود - لازم است از سطحی‌نگری در سیره ائمه علیهم‌السلام بپرهیزیم .اجمالا باید گفت :هر گاه در سیره صدیقه طاهره در مقام احتجاج با حاکمان وقت درقضیه فدک و یا روش انحضرت در سخن نگفتن با آنان تا شهادت ان بزرگوار3 فقط به ظواهر آنها تکیه شود قطعا موجب پیدایش این توهم ناصواب – تضاد اندیشه و سیره ان بزرگوار با اندیشه و سیرت وحدت‌گرایانه حضرت علی ‌علیه‌السلام - خواهد شد در حالی که اگر به متن سخنان و خطبه جامع ان بزرگوار در مسجد النبی ص توجه عمیق شود قطعا این توهم برطرف خواهد شد.

نسبت به سیره ائمه دیگر نیز باید گفت: تنها با نگاه و مطالعه عمیق می‌توان به وحدت حقیقی این روش‌های بظاهر متفاوت ویا متناقض نائل شد. انسان‌های ظاهر بین و سطحی نگر در زمان این بزرگواران بدلیل سطحی‌نگری شان قادر به فهم ان نبوده و چه بسا زبان به اعتراض و شکوه نسبت به ان بزرگواران می‌گشودند چنانکه برخی از یاران خاص امام حسن ‌علیه‌السلام بعد از جریان عقد صلحنامه با معاویه به ان حضرت اعتراض نموده و از ان بزرگوار بعنوان مذل المومنین یاد می‌کردند و لی ان حضرت می‌فرمود: انی اری ما لاترون و اینکه بتدریج حقائق بر شما روشن می‌گردد و د رتوجیه و تفهیم انان، سیره و رفتارش را به قصه سرشار از حکمت قرآن کریم در قضیه موسی و خضر علیهما السلام تطبیق می‌داد و اینکه همه اعتراضات موسی ‌علیه‌السلام به خضر ناشی از عدم توجه به حقائق اعمالی بود که از خضر ‌علیه‌السلام سر می‌زد.

و یا اینکه برخی کوته بینان حرکت اصلاحی امام حسین ‌علیه‌السلام را مایه فتنه انگیزی بین مسلمانان دانسته و از ان بعنوان شورش در جامعه اسلامی یاد می‌کنند و ......

شکی نیست که شرائط زمانی و جو خاصی که انسان در ان قرار نمی‌گیرد نقش بسزائی در موضع‌گیری او خواهد داشت بعنوان نمونه اگر شرائط خاص عصر امام حسن ‌علیه‌السلام را ملاحظه کنیم خواهیم دید که در ان عصر امکان ادامه نبرد با معاویه برای امام حسن ‌علیه‌السلام وجود نداشت از طرفی تسلیم شدن نیز در برابر جیهه معاویه برای امام مساوی برسمیت شناختن حکومت او و این امر سبب انحراف فکری مسلمانان در پذیرش حاکمیت امویان بود. بدیهی است در چنین شرائطی برترین روش سیاستی بود که امام حسن ‌علیه‌السلام اتخاذ فرمود ان حضرت مواد صلحنامه را بگونه‌ای تنظیم نمود که دشمن را در حالت انفعالی قرار داده بگونه‌ای که دشمن بعد از مدتی متوجه خطای سیاسی اش گردید از این رو تمامی مواد صلحنامه ر ا نقض نموده و در نتیجه مسلمانان به چهره واقعی امویان که اسلام ر ا ملعبه ای جهت رسیدن به سلطنت خویش می‌خواستند پی بردند در نتیجه امام ‌علیه‌السلام گرچه بظاهر با معاویه صلح نمود اما در حقیقت صلحی بود که چهره ناب اسلام را از چهره دروغین ان - امویان - برای مردم بخوبی روشن نمود.

از نکات بسیار مهمی که می‌تواند فلسفه تفاوت سیره برخی از ائمه ع را نسبت به یکدیگر بیان کند جایگاه و موقعیت خاصی است که هر یک در جامعه خویش داشته‌اند در این رابطه باید گفت جایگاه ممتاز و ویژه ای که حضرت زهرا س بدلیل گفتار مکرر رسول اکرم ص در عظمت ان حضرت در جامعه عصر خویش داشتند متفاوت از جایگاه حضرت امیر ع بود و همین امر از عوامل اصلی اختلاف سیره اجتماعی و سیاسی ان دو بزرگوار از یکدیگر است.

در توضیح این امر باید گفت: توصیه‌ها و سخنان گرانبار پیامبر ص نسبت به اوصاف دخترش صدیقه طاهره س بحدی بود که هیچکس بخود جرات مخالفت رسمی و علنی یا بی احترامی به ان حضرت را نمی‌داد جامعه اسلامی ان زمان رضایت و خشم زهرا س را معیار و میزان خشم و غضب خداوند متعال و رسولش می‌دانست از اینرو سعی صحابه و حاکمان ان زمان این بود به هر نحوی که ممکن است رضایت او را جلب کنند.  

نیز در روایتی دیگر از ان حضرت نقل می‌کند که پیامبر ص فرمود:  

با توجه به موقعیت و جایگاه ویژه ای که حضرت زهرا سلام الله علیها در بین مسلمانان داشت می‌بینیم آنگاه که ان حضرت در سخنرانی اش در مسجد مدینه با صراحت و تندی همراه با سرزنش صحابه پیامبر ص را بابت انحرافات پیش امده در جامعه اسلامی مورد سرزنش قرار می‌دهد و آنگاه که بابت مسائل پیش امده در موضوع فدک خلیفه را مورد عتاب قرار می‌دهند ایشان از عتاب زهرا سه خطاب به خود اشفته نشده بلکه حرمت و جایگاه والای ان حضرت را یاد اور شده و با ابراز کلمات محبت امیز به ان حضرت پاسخ می‌دهد:  

ای دختر رسول خدا! پدر تو بر مۆمنین مهربان و بزرگوار و رئوف و رحیم، و بر کافران عذاب دردناک و عقاب بزرگ بود، اگر به نسب او بنگریم وی در میان زنانمان پدر تو، و در میان دوستان برادر شوهر توست، که وی را بر هر دوستی برتری داد، و او نیز در هر کار بزرگی پیامبر را یاری نمود، جز سعادتمندان شما را دوست نمی‏دارند، و تنها بدکاران شما را دشمن می‏شمرندپس شما خاندان پیامبر، پاکان برگزیدگان جهان بوده، و ما را به خیر راهنما، و بسوی بهشت رهنمون بودید.

خدا و پیامبرش راست گفته، و دختر او نیز، که معدن حکمت و جایگاه هدایت و رحمت، و رکن دین و سرچشمه حجت و دلیل می‏باشد و راست می‏گوید، سخن حقّت را دور نیفکنده و گفتارت را انکار نمی‏کنم،

در حالی که موقعیت امام علی ‌علیه‌السلام در جامعه اسلامی چنین امکانی را به او نمی‌داد ان حضرت بدلیل کینه و بغضی که بقایای کفر و نفاق د ر جامعه اسلامی از او در اثر شرکت در جنگ‌ها داشتند نمی‌توانست مواضع سیاسی اش را همانند زهرای مرضیه –س- بصورت علنی اظهار نماید در این رابطه سخن رسول اکرم ص بسیار گویاست آنگاه که به علی ع در زمینه کینه و بغض برخی نسبت باو خطاب به حضرت فرمود:  

در چنین وضعیتی بدیهی است اگر او نیز همانند حضرت زهرا س مواضع سیاسی اش را قرار می‌داد این امر سبب تشدید تنش و اختلاف در جامعه اسلامی می‌شد .از این رو می‌بینیم سیره سیاسی ان حضرت در ظاهر متفاوت با همسر بزرگوارش بود گرچه هر دو بنحوی درمسیر وحدت بخشی و ایجاد انسجام در جامعه اسلامی تلاش می‌کردند: یکی با اعلان صریح حقیقت و افشای انحرافاتی که جامعه اسلامی در لبه پرتگاه ان قرار داشت ونیز انتقاد‌های تند و هشدار دهنده به صحابه و حاکمان و دیگری با سکوت و مشاوره دادن به کسانی که مورد اعتراض زهرا س بودند. نکته مذکور را باید یکی از رموز اصلی تفاوت سیره وحدوی حضرت زهرا س با حضرت امیر ع دانست که بدون ملاحظه ان نمی‌توان به علت تفاوت این دو سیره وروش پی برد.

در اینصورت ایا می‌توان توصیه‌ها و نگرانی‌های فراوان حضرت در پیشگیری از اختلاف و تشتت بین مسلمانان را مخالف وحدت دانسته و انرا با سیرت حضرت امیر ‌علیه‌السلام که با همه توانش در مسیر وحدت اسلامی قدم برمی‌داشت مخالف و معارض دانست؟