اجماع: تفاوت میان نسخه‌ها

اجماع از ماده «ج ـ م ـ ع» است و این ماده در اصل به معنای انضمام و همراه کردن یک چیز با چیز دیگر است<ref>التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج‏2، ص: 126</ref>. کلمه «اجماع» مصدر ثلاثی مزید از این ماده در لغت به معنای عزم، اتفاق نظر و گرد آمدن بر چیزی است<ref>پرتال جامع علوم انسانی؛ همچنین نک: التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج‏2، ص: 126؛ دهخدا، ذیل مدخل «اجماع</ref>». واژه اجماع با تصریفات مختلف در آیات قرآنی و [[احادیث نبوی]] و نیز در نمونه‌های کهن از شعر و نثر عربی به مفهوم عزم کردن و تصمیم داشتن به کار رفته است.  

بنابر کاربرد کهن لغویان قدیم چون [[کسایی]] و [[فرّاء]] مفهوم غالب و تبادر به ذهن از اجماع در زبان عربی سده نخست همانا مفهوم عزم و تصمیم بوده است<ref>برای گفتار لغویان نک: ازهری، ج1، ص396؛ نووی، ج2، ص55؛ ابن منظور، ذیل جمع</ref>. در آثار لغوی قرون میانه اسلامی معنای دیگری برای اجماع مطرح شده و این واژه به معنای اتفاق نیز دانسته شده<ref>فیومی، ذیل جمع؛ جرجانی، ص5؛ قاموس، ذیل جمع</ref>. که برگرفته از کاربردهای متشرعه(دینداران) است.  

بنابر بررسی‌های تاریخی واژه اجماع به تدریج در سده 2 قمری جایگزین واژه «اجتماع» در کاربردهای دینی شد در حالی که در نمونه‌های موجود از اواخر سده یک قمری، اجماع در اتفاق نظرهای دینی و دو واژه اجماع و اجتماع نه به عنوان معادل یکدیگر بلکه در عرض هم مطرح گردیده‌اند و از جمع شدن یا اجتماع به قصد اتخاذ یک تصمیم فقهی با واژه اجماع یاد شده است<ref>پاکتچی، دایرةالمعارف بزرگ اسلامی، ذیل «اجماع»</ref>.