سلطان‌ العلماء: تفاوت میان نسخه‌ها

وی سیدی فاضل، سلیم النفس، ملک خصال و آگاه به علوم معقول و منقول بود که بعد از فوت قاضی سلطان، صاحب منصب صدارت، در سال 1026 ق، از طرف عباس اول به این مقام منصوب شد و به سر و سامان دادن امور صدارت پرداخت و در زمان تصدی منصب صدرات در کمال دیانت، بی طمعی، حقانبت و پرهیزکاری رفتار کرد و پس از وفات شاه عباس اول، در زمان  شاه صفی از صدارت عزل و پس از مدتی درگذشت.

‎ ‎خاندان

نسب او به امام چهارم امام زين العابدين عليه‏السلام مى‏رسد و اجداد او از علماء و ‏حكام مازندران بوده‏اند. جد اعلاى او سيد مير بزرگ مرعشى مدتى از عمر شريفش را در ‏مازندران حكومت مى‏كرده است. اولين كسى كه از اين خاندان به اصفهان رفت و در آنجا ساكن ‏شد، مير نظام الدين على بن مير قوام الدين محمد است كه در أعيان الشيعة درباره او ‏اينطور آمده است: كان من علماء الحديث و الفقه و الأصوليين( أعيان الشيعة ج 8 ص 308‏‎)