سلطان‌ العلماء: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱۸: خط ۱۸:
| وبگاه =  
| وبگاه =  
}}
}}
'''علاء‌الدین سید حسین بن رفیع الدین''' (م 1001 ق)، معروف به سلطان العلماء از سادات و بزرگان مذهبی و سیاسی [[شیعه]] در قرن یازدهم [[هجری قمری]] است. وی از محضر عالمانی همچون پدر بزرگوارش، سيد رفيع‌الدين محمد، ملا محمود زمانى، شيخ بهايى، سيد محمد بن على و ملا حسين يزدى ندوشتى تلمذ، و شاگردان مانند آقا حسين خوانسارى، [[محمد باقر مجلسی|علامه مجلسى]]، ميرزا عبد الرزاق کاشانى، ملا محمد سليم رازى و... تربیت نمودند. شهرت علمی سلطان العلماء موجب شد که در سال 1033 ق از طرف [[شاه عباس صفوی|شاه عباس]] به وزارت منصوب شود و در همین سال نیز با دختر شاه ازدواج کرد و داماد شاه شد. وی تا وفات شاه عباس اول در این منصب بود و سپس در زمان شاه صفی به دلیل کدورتی که بین او و شاه رخ داد از این مقام عزل و به [[قم]] تبعید شد که در مدت اقامت در این شهر آثار گوناگونی را از جمله حاشیه بر کتاب‌های مختلف حدیثی، فقهی، اصولی و تفسیری تألیف کرد. سلطان العلماء، دوباره توسط شاه به مقام وزارت دعوت شد و تا زمان وفاتش در عصر شاه عباس دوم در این مقام  وزارت بود. رسیدگی به امور علویون، علما و فقیران، دایر کردن دفاتر اداره اوقاف، تأسیس مدارس علمیه و درمانگاه‌ها از فعالیت‌های دوره وزارت ایشان بود. او سرانجام در سال 1064 ق، ‏در مازندران وفات نمود و بدن مطهر او به [[نجف]] اشرف انتقال و در حرم مطهر به خاک سپرده شد.
'''علاء‌الدین سید حسین بن رفیع‌الدین''' (م 1001 ق)، معروف به '''سلطان‌ العلماء''' از سادات و بزرگان مذهبی و سیاسی [[شیعه]] در قرن یازدهم هجری قمری است. وی از محضر عالمانی همچون پدر بزرگوارش، سيد رفيع‌الدين محمد، ملا محمود زمانى، شيخ بهايى، سيد محمد بن على و ملا حسين يزدى ندوشتى تلمذ، و شاگردان مانند آقا حسين خوانسارى، [[محمد باقر مجلسی|علامه مجلسى]]، ميرزا عبدالرزاق کاشانى، ملا محمد سليم رازى و... تربیت نمودند. شهرت علمی '''سلطان العلماء''' موجب شد که در سال 1033 ق، از طرف [[شاه عباس صفوی|شاه عباس]] به وزارت منصوب شود و در همین سال نیز با دختر شاه ازدواج کرد و داماد شاه شد. وی تا وفات شاه عباس اول در این منصب بود و سپس در زمان شاه صفی به دلیل کدورتی که بین او و شاه رخ داد از این مقام عزل و به [[قم]] تبعید شد که در مدت اقامت در این شهر آثار گوناگونی را از جمله حاشیه بر کتاب‌های مختلف حدیثی، فقهی، اصولی و تفسیری تألیف کرد. سلطان العلماء، دوباره توسط شاه به مقام وزارت دعوت شد و تا زمان وفاتش در عصر شاه عباس دوم در این مقام  وزارت بود. رسیدگی به امور علویون، علما و فقیران، دایر کردن دفاتر اداره اوقاف، تأسیس مدارس علمیه و درمانگاه‌ها از فعالیت‌های دوره وزارت ایشان بود. او سرانجام در سال 1064 ق، ‏در مازندران وفات نمود و بدن مطهر او به [[نجف]] اشرف انتقال و در حرم مطهر به خاک سپرده شد.


==زندگی‌نامه==
==زندگی‌نامه==
خط ۳۷: خط ۳۷:


===شاگردان===
===شاگردان===
# ‏ميرزا عنايت اللّه بن آغا محمد مؤمن بن محمد باقر اصفهانى، دايى صاحب رياض
# ‏ميرزا عنايت اللّه بن آغا محمد مؤمن بن محمد باقر اصفهانى، دايى صاحب رياض؛
# ‎محمد داود تويسرکانى
# ‎محمد داود تويسرکانى؛
# ‏سيد حسن، سيد على، سيد محمد و سيد ابراهيم، فرزندان سلطان العلماء
# ‏سيد حسن، سيد على، سيد محمد و سيد ابراهيم، فرزندان سلطان العلماء؛
# آقا حسين خوانسارى صاحب مشارق الشموس
# آقا حسين خوانسارى صاحب مشارق الشموس؛
# [[‏‎علامه مجلسى]] صاحب بحار الأنوار
# [[‏‎علامه مجلسى]] صاحب بحار الأنوار؛
# ميرزا عيسى پدر سيد على صاحب الرياض
# ميرزا عيسى پدر سيد على صاحب الرياض؛
# ميرزا عبد الرزاق کاشانى
# ميرزا عبد الرزاق کاشانى؛
# ملا ابو الخير محمد تقى فارسى صاحب رسالة معرفة التقويم
# ملا ابو الخير محمد تقى فارسى صاحب رسالة معرفة التقويم؛
# ملا محمد سليم رازى
# ملا محمد سليم رازى.


===آثار===
===آثار===