محمد عبده: تفاوت میان نسخه‌ها

'''شیخ محمد عبدُه'''، فقیه و حقوقدان [[مصر|مصری]] و اصلاح‌گری دینی است که به روایت طرفدارانش، از پیشگامان نواندیشی دینی و طلایه‌داران وحدت امت اسلامی در مقابل توطئه‌های استعمار محسوب می‌گردد.<ref>Ahmed H. Al-Rahim (January 2006). "Islam and Liberty", ''Journal of Democracy'' '''17 (1), p. 166-169.'''</ref>

در سن 13 سالگی به اجبار پدر برای تعلیم معارف اسلامی وارد مرکز «جامع احمدی» شد. او آموزه‌­های آنجا را به جهت سختی معلومات و خشکی و جمودی روش درسی، دوست نداشت، چیزی هم از آنجا یاد نگرفت، به همین خاطر آنجا را رها کرد و به روستای خود برگشت و به کشاورزی پرداخت. اما پس از مدتی به سفارش شیخ درویش خضر (دایی پدرش) که نظرات او را می­‌پسندید، دوباره به جامع احمدی بازگشت و بعد به [[الأزهر]] رفت. علاوه بر شیخ درویش او از محضر شیخ حسن­‌الطویل و [[سید جمال الدین اسد آبادی|سید‌جمال­‌ الدین اسد­آبادی]] بهره برد. هم­چنین به توصیه سید‌جمال به مطالعه علوم عقلی پرداخت و وارد شغل معلمی شد و شاگردان زیادی را تربیت نمود که از جمله آنها می‌­توان به [[رشید رضا|محمد رشید رضا]]، سعد زغلول، طه حسین، عبدالغادر مغربی، مصطفی عبدالرزاق و شیخ [[محمود شلتوت]] اشاره کرد. عبده علاوه بر کار معلمی کار سیاسی هم می‌­کرد و به خاطر همین کار وارد حزب وطنی مصر شد. وی هم­چنین بنا به پیشنهاد ریاض پاشا (وزیر خدیو پاشا) به سردبیری روزنامه «وقایع مصریه» منصوب شد. عبده همچنین در انتشار روزنامه «عروة­الوثقی» با سید‌جمال نیز همکاری می­‌کرد. محمد عبده پس از چند سال و با تغییر و تحولی که در بدنه سیاسی- اجتماعی جامعه ایجاد شد، با عضویت انتصابی در اواخر عمر در مجلس شورا که هیئتی مشورتی بود، زندگی خویش را سراسر به اصلاح فکر دینی، سازمان‌های دینی و فعالیت‌های خیریه وقف کرد. در سال 1899 م. خدیو مصر، عبده را به مقام مفتی منصوب کرد و تا پایان عمر بر این مسند باقی ماند.

اندیشه‌های اصلاحی شیخ عبده اصلاح از دیدگاه اندیشمندان اسلامی، مفهوم قرآنی است که در برابر فساد معنا می‌­یابد و در راستای فساد هر آنچه که دچار فساد شده باشد، کاربرد دارد <ref>موثقی، 1377ش، ص74</ref> از دیدگاه عبده، هرگونه تحول سیاسی بدون، زیر بنای فرهنگی و تربیتی به شکست می­‌انجامد. اما می‌توان از موارد زیر به عنوان مهم‌ترین اندیشه‌های اصلاحی و تقریبی شیخ عبده نام برد:

عبده عقیده دارد: «وهابی‌ها از اصولی دست برداشتند که دین بر پایه­ آنها استوار است. اینها نه دوستدار دینند و نه دوستدار تمدن» <ref>همان، ج 3، ص 561</ref>. وی در جای دیگر پیرامون وهابیت می­‌گوید: «چرا باید با زور سلاح، مسلمانان را به فرمانبرداری وادار کرد؟ اگر لااقل فقط در مقام حرف بود و (به این تهدیدها) عمل نمی‌کردند، مشکلی نبود، آنها به حرف‌های ناحق خود عمل می‌­کنند».  

شیخ محمد عبده مانند سید‌جمال به وحدت دنیای اسلام می‌­اندیشید و با تعصبات فرقه‌­ای رابطه‌­ای نداشت، همسازگری او با پیروان مذاهب دیگر به ویژه دوستان شیعی و ایرانی سید‌جمال­‌الدین بهترین نشانه وسعت مشرب و اعتقاد او به همگرایی و اتحاد مذهبی است. هم­چنین شرح نهج‌البلاغه او گامی مؤثر در جهت وحدت و تقریب بین مذاهب اسلامی بود. در جای جای این کتاب می‌­توان ارادت و علاقه قلبی وافر شیخ عبده را به حضرت علی(ع) یافت. نظریات عبده درباره مساله تلفیق فقه مذاهب اسلامی بیشتر در کتاب «الاسلام والنصرانیه» او درج شده است. عبده با طرح اصل تلفیق و فقه مقارن از مذاهب اسلامی و حتی فراتر از آنها با اجتهاد آزاد خود گرایشات تقریبی خود را بروز داد. شیخ درباره جمعیت دارالتقریب نیز که بعدها تشکیل شد نیز گام‌‌های موثری برداشت و تا چند سال شاگردان او در مقام مفتی و رئیس الازهر و علمای طراز اول مصر بودند.  

شیخ محمد عبده شدیداً با اختلافات و نزاع‌های فرقه­‌ای غیرمنطقی و زیان‌بار مخالفت می‌­کرد. استاد شهید مطهری درباره شیخ محمد عبده می­‌گوید: «عبده با سید‌جمال در دو جهت اختلاف نظر دارد؛ یکی این که سید انقلابی فکر می­‌کرد و عبده طرفدار اصلاح تدریجی بود. دیگر این که سید مبارزه با استبداد و استعمار را در رأس برنامه‌­های خود قرار داده بود و معتقد بود باید اول ریشه‌­های این ام‌­الفساد را کند و دور انداخت. ولی عبده، لااقل در اواخر عمر و بعد از جدا شدن از سید در پاریس و بازگشت به مصر، معتقد بود که آموزش و پرورش و تربیت دینی جامعه بر تعلیم و هر حرکت سیاسی تقدم دارد.» <ref>مطهری، 1374ش، ص38</ref>. اهمیت تعلیم و تربیت از نظر عبده تا آن حد است که تربیت را اساس همه چیز می‌­دانست و معتقد بود: همه چیز بر اساس آن پایه‌ریزی می‌­شود و هر چه به وجود می‌­آید، با علم به وجود می­‌آید. به همین جهت بود که عبده در دوره اقامت در [[پاریس]] به سید‌جمال پیشنهاد داد که سیاست را رها کند و با هم به محلی بروند که تحت مراقبت دولت‌ها نباشند و با تربیت شاگردان، آنان را برای برنامه اصلاحی خود آماده سازند، ولی سید‌جمال نپذیرفت. <ref>جلیلی، ص108</ref>.  

به هر حال اختلافات شیخ با سید وفاداری او به گرایش اصلاح‌­طلبی موجب شد که حرکت احیای دینی به دو شاخه تقسیم گردد. گروهی به شیوه سید‌جمال وفادار ماندند و انقلاب عظیم را خواستار بودند و گروهی دیگر از شیوه و مسلک عبده پیروی می­‌کردند و خواهان اصلاح درونی و حرکت گام به گام بودند <ref>مطهری، 1374ش، ص38</ref>. پس از سید‌جمال، دومین شخصیتی که نامش به عنوان مصلح در جهان تسنن، بالخصوص در جامعه عرب، برده می‌­شود شیخ محمد عبده شاگرد و مرید سید‌جمال­‌الدین اسدآبادی است. عبده روح خود و زندگی معنوی خود را مدیون سیدجمال می‌­دانست. شیخ محمد عبده در رویارویی با غرب نیز عقیده داشت که باید به اسلام راستین بازگشت که اگر چنین شود، تمامی مشکلات جامعه اسلامی حل خواهد شد. او دارای تعصب فرقه­‌ای نبود و عقیده داشت مذاهب اسلامی و حتی فراتر از آن ادیان الهی باید با یکدیگر وحدت داشته و با هم همکاری نزدیکی داشته باشند. به همین خاطر هنگامی که در بیروت به سر می‌­برد، کانونی را در آن شهر به نام «جمعیة التقریب بین الادیان و المذاهب» ایجاد کرد که عده زیادی از علما و ادبا در آن شرکت می­‌کردند و مسیحیان نیز به این مجالس می‌­آمدند.  

1- تفسیر المنار: رشید رضا از محرم سال 1317ق تا نیمه محرم سال 1323ق، نکات تفسیری استادش عبده را یادداشت می­‌کرد و تا آیه 126 سوره­ نساء پیش رفت و بر اثر فوت استاد ناتمام ماند. شیخ محمد عبده در این تفسیر، اهمیت زیادی برای اخلاق قائل است و هدف او از این تفسیر تأکید بر جنبه‌­های هدایتی و ارشادی و اخلاقی قرآن است. روش تفسیری عبده، این بود که فقط قرآن را پیش رو داشت و گاهی با مراجعه به بعضی منابع لغوی، صرف و نحو و بدون استفاده از تفسیر دیگری، قرآن را تشریح نمود. از آنجا که مقصود اصلی عبده، تفسیر روح و معانی کلی آیات قرآن، بدون پرداختن زیاد به واژگان است، از همان ابتدای تفسیرش، مسائل لغوی، صرف و نحوی را که تعداد زیادی از تفاسیر قرآنی آکنده از آنهاست، بی‌­فایده شمرده و به آنها توجه نداشت. عبده بر خلاف بعضی، به گردآوری آنچه دیگران گفته­‌اند، روی نمی­‌آورد و معتقد بود: خداوند در روز قیامت از ما نمی‌پرسد که خلایق و مردم چه گفته­‌اند و یا چه دریافت کرده‌­اند؛ بلکه می­‌پرسد که ما خود از کتاب او چه دریافت کرده­‌ایم و آیا از دستورهای او پیروی کرده­‌ایم یا خیر؟ عبده همواره با تفسیر ظاهریه و مشبهه که نصوص قرآن و حدیث را به معنای ظاهری آن حمل می‌کردند و توجهی به عقل نداشتند، سخت مخالف بود <ref>خرمشاهی، 1376ش، ص236</ref>

3- شرح نهج­‌البلاغه: احتمالاً تحت تأثیر سید‌جمال نگاشته شده است، از جهت فصاحت و جنبه ادبی نیز از ارزش بالایی برخوردار است. او معتقد بود: «سخن امام علی بن‌ابی­طالب پس از قرآن و احادیث رسول خدا(ص) شریف‌­‌ترین و بلیغ­‌ترین و جامع­ترین سخنان است.» <ref>ر. ک: مطهری، 1378ش، ص18</ref> هم­چنین می‌­گوید: «من به هنگام مطالعه این کتاب، گاه خود را در جهانی می­‌یافتم که ارواح بلند معانی، با زیور عبارت‌های پرفروغ آن را آباد ساخته است و عقل نورانی از عالم الوهیت جدا گشته است و به روح انسانی اتصال یافته، او را از لابه‌­لای پرده‌­های طبیعت بیرون آورده و تا سراپرده ملکوت اعلی بالا برده است و تا شهودگاه فروغ فروزنده آفرینش رسانده است.» <ref>عبده، 1375ش، ص10</ref> در این کتاب در برخی موارد به توضیح رویدادهای تاریخی پرداخته و در همین موارد است که انصاف و بی­طرفی او نسبت به مسائل شیعه و اهل‌­سنت و دغدغه و اندیشه وحدت اسلامی آشکار می‌شود.  

5- الواردات: عبده این رساله را در سال‌های اول آشنایی­اش با سید‌جمال­ الدین در سال 1290ق به نگارش در آورد. وی در آن زمان 25 سال سن داشت. شیخ این رساله را به 12 بخش تقسیم کرده و هر قسمت آن را وارد نامید، که نکات عمیق زیادی را در بردارد. این کتاب در قالب یک کتاب عرفانی نوشته شده­‌است و به اثبات واجب­‌الوجود پرداخته­ و صفات و کمالات حق را بازگو می‌­کند.  

6- کلمات الامام و مقتبس السیاسة: که هر دو شامل مجموعه­‌ای از سخنان امام علی(ع) است که نشان­گر علاقه وافر او به کتاب شریف نهج­‌البلاغه است که در زمینه‌­های مختلف خصوصاً سیاست جمع ­آوری شده، که به شرح عهد امام علی(ع) به مالک اشتر می‌­پردازد. <ref>حسینی ­طباطبایی، 1362، ص74</ref>

در ماه ربیع­ الثانی 1323ق شیخ محمد عبده در معده و کبد خود احساس درد می­کرد. وقتی به پزشکان مراجعه نمود، تأکید کردند که از فعالیت‌های خود بکاهد، بیشتر استراحت کند. و برای معالجه به اروپا سفر کند. اما عبده با آن همه مسؤولیتی که داشت نمی‌­توانست بیکار بنشیند و یا به اروپا سفر کند. بنابراین مریضی او شدت گرفت. پزشکان نظر دادند که در حال حاضر نمی­‌تواند به اروپا سفر کند زیرا قدرت جسمی کافی برای تحمل سختی‌های سفر با کشتی را ندارد و باید در مصر معالجه شود. عبده به اسکندریه رفت و از پزشکان آنجا نیز پرس­ و جو کرد. آنها نیز نظر پزشکان قاهره را تأیید نمودند. از این رو شیخ محمد عبده به بخش رمل اسکندریه که منزل برادرش در آن جا بود رفت و در منزل برادر خود مستقر شد. پس از پخش خبر شدت گرفتن بیماری شیخ محمد عبده، عده زیادی از بزرگان به عیادتش رفتند و برخی نیز پزشکان متخصصی را برای معالجه وی فرستادند. اما مریضی شیخ شدت گرفت و در ساعت پنج بعد از ظهر روز هشتم جمادی الاولی سال 1323 ق در سن پنجاه و شش سالگی فوت نمود <ref>ر. ک: امین، 1376ش، ص294-293</ref>