معصومه کرباسی: تفاوت میان نسخه‌ها

| نام‌های دیگر = اولین بانوی شهیده ایرانی راه قدس و مقاومت

| محل درگذشت =  شهرجونیه بر اثر حمله پهپاد رژیم صهیونیستی

| فعالیت‌ها = {{فهرست جعبه افقی|از فعالان فرهنگی و رسانه‌ای و از نخبگان برنامه نویسی در دانشگاه شیراز |راه اندازی کانون‌ها، مجالس فرهنگی و دینی در لبنان|}}  

'''معصومه کرباسی (آرزو)'''، اولین بانوی شهیده ایرانی راه قدس و مقاومت بود به همراه همسر، رضا عواضه از نخبگان امنیت سایبری حزب‌الله، و 5 فرزندش (3 پسر و دو ختر) در 28 مهرماه سال 1403 ش، در حمله پهپاد رژیم صهیونیستی در شهر جونیه به شهادت رسید.   

و سال‌ها با راه اندازی کانون‌ها، مجالس فرهنگی و دینی در لبنان هم فعالیت داشت.

معصومه کرباسی به همراه همسر و فرزندانش در 28 مهرماه سال 1403 ش، در حمله پهپاد رژیم صهیونیستی در شهر جونیه به شهادت رسید. وی و همسرش و فرزندانش با خودرو شخصی در حرکت بودند که پهپاد رژیم صهیونیستی به سمت آن موشکی پرتاب کرد اما به گوشه ماشین برخورد کرد و صدمه‌ای به سرنشینانش وارد نشد. همسر او، رضا عواضه، خودرو را متوقف کرد و کنار اتوبان ایستاد و سپس پیاده شده و دست همسرش را گرفت تا گوشه‌ای پناه بگیرند. سرنشین‌های خودروهای دیگر هم پیاده شدند اما انگار هدف‌های پهپاد مشخص بودند. موشک دوم هم شلیک شد و  معصومه کرباسی همراه همسر و فرزندانش به شهادت رسیدند.

'''نرجس عباس‌آبادی یکی از دوستان شهیده کرباسی گفت''': سال ۲۰۰۶ م، که جنگ در لبنان شروع شد معصومه تازه‌ به لبنان آمده بود آرزوی او شهادت بود. گاه‌گاهی هم این آرزوی شیرین را به زبان می‌آورد، مثلاً سال ۲۰۰۶ م، در برابر اصرارهای خانواده و اطرافیان که از او می‌خواستند به ایران برود، می‌گفت: همین‌جا می‌مانم، کنار مردم لبنان مقاومت می‌کنم و اگر قسمتم بود شهید می‌شوم. پای حرفش هم ماند و تا روز آخر جنگ در لبنان بود و ترجیح داد آوارگی را به جان بخرد اما کنار مردم باشد. علاوه بر خودش و همسرش باکی نداشت اگر پنج فرزندش هم در این مسیر مقدس فدایی شوند. همیشه می‌گفت: فرزندانم تقدیم به مقام معظم رهبری هستند.  بسیار مؤمن و ولایتی بودو هر جا حرفی از کار فرهنگی می‌شد معصومه اولین نفر آنجا حاضر می‌شد. زیاد می‌شنیدم که لبنانی‌ها را تشویق به یادگیری زبان فارسی می‌کرد و می‌گفت: زبان فارسی‌، زبان انقلاب و جمهوری اسلامی است.

وی افزود: هر هفته معصومه را در مراسم‌ دعای کمیل می دیدم. آخرین بار این مراسم‌ قبل از شهادت ابراهیم عقیل و حمله به ضایحه برپا شد. آن روز معصومه مثل همیشه سر حال نبود، صورت مهربان و پر انرژی‌اش رنگ دلهره داشت و نگران مردم لبنان بود. می‌گفت «حالا مردم لبنان باید دوباره خانه‌هایشان را رها کنند و آواره شوند. خانه‌هایی که ۱۸ سال برایش زحمت کشیده‌اند، اما می‌دانم آن‌قدر قوی هستند که هر چه که بشود می‌گویند فدای سر سید سیدحسن نصرالله که شهید شد.