عمربن عبدالرحمن العطاس: تفاوت میان نسخه‌ها

'''عمر بن عبدالرحمن العطاس''' (992-1072 ق) امام، دانشمند و مصلح اجتماعی با حقوق معروف (راطب العطاس) بود. او با انتشار دانش، منفعت رساندن به مردم و ترغیب آنها به انجام کارهای خوب با حکمت و توصیه خوب، تأثیر زیادی در کل دره حضرموت داشت. او اولین فردی بود که در خانواده خاندان حسین البلاوی با عنوان "معشوق" شناخته شد، جایی که قبلاً آنها را شیخ، امام یا شریف می نامیدند. او پدربزرگ خاندان علوی العطاس است. اکثر خانواده العطاس نسب خود را به او باز می گردانند<ref>معروف، عبدالرحمان بن محمد (1404 ه. ق.) شمس الظهيرة بخش اول. جده، عربستان سعودی: جهان دانش. صفحه 248. بایگانی شده از نسخه اصلی در 21 مه 2018.</ref>.

عمر بن عبدالرحمان العطاس بن عقیل بن سالم بن عبدالله بن عبدالرحمان بن عبدالله بن عبدالرحمان السقاف بن محمد مولا الدویله بن علی بن علوی الغیور بن الفقیه، سرهنگ دوم محمد بن علی بن محمد، صاحب میربات بن علی خلیع قیسم بن علوی بن محمد بن علوی بن عبید الله بن احمد المهاجر بن عیسی بن محمد النقیب بن علی العریدی بن جعفر صادق بن محمد الباقر بن علی زین العابدین بن الحسین السبت بن علی بن ابی طالب و علی، همسر فاطمه دختر محمد، صلوات الله علیه و سلام الله علیها.

وی در سال 992 هجری قمری در روستای الصسک متولد شد که در روستای حضرموت به (روستا) معروف است و مادرش موزنه بنت محمد بن احمد بن علوی جعفری است. او تحت سرپرستی پدر و جدش عقیل بزرگ شد و شیخ او حسین البی حسین بن ابی بکر بن سالم او را بزرگ کرد. وی در جوانی حافظ قرآن کریم بود و از کودکی به دنبال کسب علم بود، بنابراین در ابتدای امر خود برای جستجوی دانش اسلامی از شهر اللاسک به طارم می آمد و چشم خود را از ابتلا به آبله باز می داشت. زمانی که جوان بود. وی در سال 1037 هجری قمری به همراه پدرش در حریدا ساکن شد، زیرا پدرش بیمار بود و در همان جا درگذشت.

او زندگی خود را در حرکت بین حریدها و مناطق اطراف روستاها و کوه‌ها گذراند، ندای محمدی را با حکمت و موعظه خوب گسترش داد و روش پیشین خود را از استادان بزرگ خاندان بعلاوی مانند الفقیه الفقیه در پیش گرفت. مقدم، عبدالرحمان السقاف، عبدالله العیدروس و ابوبکر بن سالم، به عنوان روشی در گزارش و دعوت به خدا. و به دلیل تردیدهای مکرر خود در کشورها برای حمایت و اصلاح، می گفت: "من در این دنیا غریبه هستم و جمعه در هیچ کشوری برایم اجباری نیست" و این به خاطر رفت و آمد مکرر او در بین قبایل و روستاها او مردم را به اطاعت و انجام کارهای نیک ترغیب می کرد و برای آشتی روابط تلاش می کرد و پول خود را در آن هزینه می کرد. و او با تلاش، کوشش و پشتکار در اطاعت و خواسته‌ها برتری داشت و خواسته‌ها و زمانهای او هنوز هم تا به امروز پرجمعیت است.

حبیب عبدالله بن علوی حداد در مورد او گفت: "این استاد برهانی است برای راستگویی و تصحیح موقعیت بندگی، در پنهان نگه داشتن اسرار و جدایی از خود و افراط در فروتنی، ترجیح دادن به بیکاری و دور شدن از آفرینش. ” و می گفت که در همه شرایط شبیه شیخ عبدالرحمان ثقف است.

شاگردش عیسی بن محمد الحباشی در مورد او گفت: "او، رحمت الله علیه، از کودکی با عبادت، زهد و عفاف رشد کرد و مقررات خوشبختی در دوران جوانی و پیری بر او ظاهر شد و غبارهای او همه خدمتکاران را فرا گرفته بود، و او به اتفاق آراء در مورد مزایای خصوصی و عمومی خود توافق کرد. در زمان نزاع، و او با افراد فقیر با انسانها ملاقات می کرد، آنها را آورده و آنها را به مکان عالی می برد، و مردم عادی اعتقاد زیادی به او داشت و در دور و نزدیک از اعتبار والایی برخوردار بود و خداوند از او راضی باشد، نسبت به مردم عطوفت و مهربانی زیادی داشت. "

محمد بن عبدالرحمن مدیحج، اگر در دوران حیات حبیب عمر، فردی از ارشدترین آقایان خاندان بعلاوی و برخی دیگر از افق به طارم می آمدند، به او می گفت: «به حاریده برو و از حبیب عمر بگیر. بن عبدالرحمن العطاس، زیرا او امروز پدر ما است، خانواده البلاوی، همه. »توصیه و دین.<br>

"اجتماع خیر، قلب را از آن می گیرد، حتی اگر روحش مورد نفرت باشد و اجتماع شریران روح را از آن می گیرد، حتی اگر قلب از آن متنفر باشد."

==مراتب عطاس==

در معنای "حقوق" عبارت است از مجموع ذکرها، ادعیه‌ها و دستورالعمل‌هایی که برای ذکر و ذکر، پناه بردن از شر و طلب خیر، و کسب علم در حالی که قلب را با هم متحد می کنید و نگران خدا هستید. هیچ کدام از آنها در صندوق اول یا بعد از آنها قرار نگرفت، اما این امر به دست صوفیان و صالحان ملت صورت گرفت. کمک به فدائیان، تقویت برای عاشقان، ارتقاء خدمتگزاران زاهد و زاهدان، و باز شدن در برای ورود منان عادی با قاطعیت و ارادههای ضعیف. این (راتیب العطاس) از مجموعه و تنظیم حبیب عمر بن عبدالرحمان العطاس بود <ref>مولا الدویه، فضل بن علوی (1380 ق). شرح ورد الإمام الحداد وراتبه الشهير. قاهره، مصر: چاپ المدنی. بایگانی شده از نسخه اصلی (PDF) در 26 مه 2020.</ref> او اشاره ای نکرد که چیزی غیر از خود را به خود نسبت داده یا اثری غیر از آن را ترجیح داده است، چه روایت باشد، چه تألیف، چه نثر، چه نامه ای، چه جزو این دستمزد، زیرا او آن را به خود نسبت داده است. علی بن عبدالله باراس آن را با توضیحی برتر و معانی آن به نحو مناسب توضیح داد، اما به جزئیات آن نپرداخت. سپس علی بن حسن العطاس آن را در کتاب «القرطص» با توضیحی طولانی، مجموعه ای کامل از سرگردان، مملو از فواید و منحصر به فرد، توضیح داد که در آن آیات قرآنی، احادیث نبوی، اخبار نقل شده و سخنان امامان مشهور گذشته، که یک دانشجوی شرع و حقیقت نمی تواند از آن صرف نظر کند.

تعداد همسران وی سیزده نفر بود که هشت نفر از او متولد شدند و پنج نفر دیگر این گونه نبودند. تعداد فرزندان وی به چهارده نفر، نه پسر و پنج دختر رسید. فرزندان عبارتند از: سالم، شیخ، حسین، عبدالرحمان، علی، شیخ اكبر، محسن، شیخ و عبدالله. در مورد دختران، آنها عبارتند از: شیخا، علویه، فاطمه، اسماء و سلمه. گزارش شده است که او بسیاری از کودکان خردسال را فوت کرده است. پس از او پنج فرزند پسر خود سالم، حسین، عبدالرحمان، شیخ و عبدالله جانشین او شدند و چهار فرزند دیگر فرزندی ندارند.

وی در شهرها، روستاها و دره‌های حضرموت به عنوان معلم، راهنما، واعظ و راهنما از مسافران مکرر بود، تا زمانی که زمان حرکت او به آخرت فرا رسید، عازم وادی امد شد. دومی در سال 1072 م. هجری قمری، و پیکر او را بر دوش خود به حریده بردند، جایی که شامگاه آن روز به خاک سپرده شد و گنبدی بزرگ بر فراز قبر وی ساخته شد که تا به امروز زائران در آن ساکن بودند <ref>باكثير, عبد الله بن محمد (1405 هـ). رحلة الأشواق القوية إلى مواطن السادة العلوية. صفحة 109.</ref>.