مکاتب کلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

در مورد چگونگی پیدایش معتزله گفته اند که [[خوارج]] عقیده داشتند که مرتکب [[گناه کبیره]] [[کافر]] است و همیشه در جهنم خواهد بود، عده کثیری از [[مسلمانان]] معتقدند که مرتکب گناه کبیره، موءمن است. روزی واصل بن عطا با استاد خود [[حسن بصری]] این موضوع را در میان گذاشت و گفت مرتکب کبیره نه موءمن است و نه کافر. بلکه منزلتی بین منزلتین دارد. سپس وی از حلقه درس استاد بیرون رفت و به تقریر نظریه خود پرداخت و به خاطر جدایی از حلقه درس استاد واصل و اتباع او را معتزله نام نهادند. کلمه «اعتزال» از نظر تاریخ عبارت است از اعتزال واصل بن عطا در گوشه مسجد بصره به علت مخالفت وی با استادش حسن بصری در خصوص مرتکب گناه کبیره.

پس از واصل علمای معتزله به ترتیب شاگردی و استادی عبارتند از: بشر بن المعتمر، [[ابوالهذیل علاف]]، [[نظام شیبانی]]، ابویوسف، جاحظ، ابن ابی داود و [[جبائی]].<ref> تحقیقی در مسائل کلامی، ص 15.</ref>

معتزله به عنوان فرقه ای کلامی و نهضتی سیاسی در اواخر قرن اوّل هجری و اوائل دومین قرن هجری پا به عرصه حیات نهادند. تقریباً همه محققین این مطلب را قبول دارند. امّا این واقعیت را نباید از یاد برد که شکل گیری یک نهضت و یا یک مذهب فکری و عقیدتی بدون مقدمات نبوده و مسلماً زمینه های لازم جهت بوجود آمدن و رشد آن در متن جامعه وجود داشته است. درست است که اوّلین تشکیلات رسمی معتزله، پس از واصل بن عطا بوجود آمد لیکن قبل از او هم عقایدی که بعدها به عنوان اصول اعتقادی معتزله مطرح شدند  وجود داشت و به اشکال مختلف مطرح می شد.