زین الدین رفاعی: تفاوت میان نسخه‌ها

{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ |

!نام

|-

|نام‎های دیگر

</div>

=زندگی=

مدتی در آنجا اقامت گزید و با قطب زمان خود بهاءالدین رفاعی بیعت کرد و با الرفاعی و دیگر شیوخ طریقت آشنا شد.باعلمای ممتاز مجالست و از آنان علم می آموخت.پس از آن به حلب سفر کرد و طریقه رفاعی را در آنجا تبلیغ کرد.

او دست به تألیف کتب ارجمند و نامه های فاخری زد که که در آن اسرار شرع مطهّره و طریقه رفاعی را بیان کرده است.در حلب اقامت داشت تا اینکه در سال (1739 م) از آنجا به استانبول پایتخت خلافت اسلامی نقل مکان کرد و در آنجا اقامت گزید. پس با خلیفه سلطان احمد سوم نشست داشت.او را نصیحت و راهنمایی می کرد و از او خواست که در رسیدگی به مصالح مسلمانان تلاش کند.

او قاضی القضات دادگستری نظامی که بالاترین سطح تحصیلات  را لازم داشت بر عهده گرفت و نشان دولت [[ترکیه]] نیز به او اعطا شد.که در آن زمان بالاترین مدال افتخار دولتی محسوب می شد. سپس به بغداد بازگشت و مدتی در آنجا ماند و پس از انزوا و عبادت عازم بلدرو شد.در آنجا به عبادت پرداخت تا اینکه درگذشت.با جایگاهی که نزد خلیفه و حکومت داشت مغرور نبود.

حاجت حاجت داران را به اندازه توانش برآورده می کرد و خانه اش چون کندوی عسل پر از زائران و حاجت طلبان حکومت و والیان بود.او سخاوتمندانه پول خرج می کرد تا مهمانان و بازدیدکنندگان خود را گرامی بداردهدایای مالی به کسانی می داد که از بین مسلمانان سزاوار آن باشند. پس نزد همه مسلمانان، مقربان، عزت و احترام داشت.

به توصیه پدرش،هنگامی که به بغداد آمد، [[طریقت]] را به دست قطب زمان خود، بهاءالدین صیادی الرفاعی گرفت.