اخوان المسلمین بوسنی و هرزگوین: تفاوت میان نسخه‌ها

حقیقت این است که [[اخوان‌المسلمین]] نقش بسیار زیادی در حمایت از [[بوسنی و هرزگوین]] داشت و اخوان برای رفتن به بوسنی و هرزگوین داوطلب شد و البته آنها  مبلغان تمام وقت  را به آنجا فرستادند. احزاب متعدد و اخوان شایستگی زیادی داشتند و این دعوت بحمدالله لطف و عنایت فراوانی داشت و با وجود تلاش های ضعیف و اندک، ثمره بسیار زیادی به بار آورد. برادران ارجمندی که برگشته بودند دیده بودند که مبلغان از [[آمریکا]] و [[آلمان]] و [[سوئد]] و غیره می‌آیند تا مسلمانان را بشارت دهند و بطور کامل مراقب بچه‌های مسلمین باشند، تا بتوانند آنها راجذب کنند یکی می گوید: من با مسلمانان صحبت می کنم و [[توحید]] یا [[نماز]] را برایشان توضیح می‌دهم و [[راهب]] آمریکایی  موز و شیرینی می‌آورد و بیشتر به بچه‌ها  می‌داد و آنها را با اتوبوس به [[کلیسا]] می برد و من ایستاده‌ام و صحبت می کنم! یک مسلمان چه احساسی دارد؟! اخوان المسلمین در آن ممالک دوردست بیشترین نقش را در تبلیغ داشتند، از این رو خداوند متعال در برابر نیکی‌های بزرگی که برای اسلام کرده‌اند، بهترین پاداش را به آنان عطا فرمود.

انتخابات 1990 منجر به تشکیل یک مجلس پارلمانی شد که سه حزب بر اساس قومیتی بر آن تسلط داشتند. آنها اتحادی سست برای بیرون راندن کمونیست‌ها از قدرت تشکیل دادند. کرواسی و اسلوونی سپس اعلام استقلال کردند. جنگ متعاقب آن بوسنی و هرزگوین و سه کشور را تشکیل داد. به زودی یک تقسیم بزرگ ایجاد شد و این سؤال را مطرح کرد که آیا باید در فدراسیون یوگسلاوی بمانیم (و اکثراً توسط صرب‌ها حمایت می‌شد) یا خواستار استقلال (و اکثراً توسط بوسنیایی‌ها و کروات‌ها حمایت شد). اعضای صربستان. پارلمان، به ویژه از حزب دموکراتیک صربستان، پارلمان مرکزی در سارایوو را ترک کرد و پارلمانی را تشکیل داد که آن را مجلس نامیدند. پس از انتخابات 1990. شاخه بوسنی و هرزگوین از حزب حاکم در کرواسی به نام اتحادیه دموکراتیک کرواسی  ایجاد به اصطلاح جامعه کرواسی بوسنی و هرزگوین را اعلام کرد که از نظر سیاسی، فرهنگی و اقتصادی از آن جدا است. کل قلمرو از قلمرو بوسنی و هرزگوین ارتش مخصوص به خود به نام شورای دفاع کرواسی دارد.

که توسط دولت بوسنی به رسمیت شناخته نشد و دادگاه قانون اساسی بوسنی دو بار جمهوری را نامشروع اعلام کرد، بار اول در 14 سپتامبر 1992 و بار دوم در 20 ژانویه 1994 ...

 

در اوایل مارس 1991، مذاکرات محرمانه ای بین فرانجو توجمان و اسلوبودان میلوسویچ برای تقسیم بوسنی بین [[صرب‌ها]] و [[کُروات‌ها]] انجام شد که به توافقنامه کارادوردوو معروف شد. صرب ها پس از از دست دادن کنترل اراضی آن، به دنبال اشغال مناطق با اکثریت صرب در شرق و شرق بودند. غرب بوسنی، در حالی که کروات ها به رهبری توجمان به دنبال تامین امنیت بخش هایی از بوسنی و هرزگوین به عنوان مناطق کرواسی بودند.سیاست های کرواسی در قبال بوسنی و هرزگوین واضح و شفاف نبود، این کشور به دنبال اجرای هدف توجمان در گسترش مرزهای کرواسی بود. مسلمانان بوسنی به هزینه بوسنی هدف آسانی قرار گرفتند و آنها تنها گروه قومی وفادار به دولت بوسنی هستند، زیرا نیروهای دولتی بوسنی تجهیزات ضعیفی داشتند و برای جنگ آماده نبودند.

پس از به رسمیت شناختن بین المللی بوسنی و هرزگوین، فشارهای دیپلماتیک برای خروج ارتش خلق یوگسلاوی از مناطق بوسنی افزایش یافت که به طور رسمی انجام شد، اما در واقع اعضای ارتش صرب های بوسنی علائم نظامی خود را تغییر دادند و به اصطلاح تشکیل دادند. ارتش جمهوری صرب‌های بوسنی و ادامه جنگ و تصاحب انبارهای ارتش یوگسلاوی موجود در سرزمین‌های بوسنی و از حمایت داوطلبان و نیروهای شبه‌نظامی از صربستان و حمایت لجستیکی و مالی از جمهوری فدرال برخوردار شدند. یوگسلاوی، و قصد ارتش صرب بوسنی در حمله آنها در سال 1992، تصاحب و کنترل هر چه بیشتر قلمرو بود.

ابتدا نیروهای صرب به جمعیت غیرنظامی غیر صرب در شرق بوسنی حمله کردند و به محض اینکه آن روستاها و شهرها به دست آنها افتاد، این نیروها به همراه پلیس و شبه نظامیان شبه نظامی و گاه با کمک روستاییان صرب شروع به اجرای یک طرح کردند. طرح مشخص: غارت و سوزاندن منظم خانه ها و اموال بوسنیایی ها، جمع آوری غیرنظامیان مسلمان بوسنیایی یا دستگیر شده، و ممکن است در نتیجه این عملیات ها مورد ضرب و شتم شدید قرار گیرند یا کشته شوند. حدود 2.2 میلیون بوسنیایی از سرزمین های خود (از سه جامعه) آواره شده اند.