سپاه بدر: تفاوت میان نسخه‌ها

[[جهاد]] و مقابله با صدام و حزب بعث، هدف محوری و اصلی [[معارضین عراقی]] بود. به اعتقاد العامری، فرمانده سپاه بدر فتوای [[سید محمدباقر صدر]]، در ۱۹۷۸م برای لزوم مبارزه مسلحانه علیه رژیم [[صدام حسین]]، نقطه شروع اندیشه تشکیل فعالیت‌های نظامی مانند سپاه بدر شد. او همراهی با نیرو‌های ایرانی توسط سپاه بدر در جنگ علیه نیرو‌های عراقی را در این راستا می‌داند. نیرو‌های سپاه بدر در چند عملیات جنگی علیه نیرو‌های صدام شرکت کردند. [[عملیات بدر]] (اسفند ۱۳۶۳ش)، اولین عملیات این تیپ بود.  عملیات‌های کربلای۲، کربلای۴، قدس۴ از دیگر عملیات‌های این سپاه بود. پس از عملیات فتح یک که توسط نیرو‌های سپاه (قرارگاه رمضان) و [[اتحادیه میهنی کردستان عراق]] در نزدیکی کرکوک انجام شد، لشکر بدر فعالیت خود را به داخل عراق، در مناطق آزادشده توسط اتحادیه میهنی کردستان منتقل کرد.

پس از پایان جنگ ایران و عراق، سپاه بدر به فعالیت خود در خاک عراق ادامه داد. در این زمان مجلس اعلای انقلاب اسلامی عراق به ریاست [[محمدباقر حکیم]] هم‌چنان بر این سپاه نظارت و نفوذ داشت. از فعالیت‌های عمده این سپاه حمایت و شرکت در قیام مردمی [[انتفاضه شعبانیه]] بود. پس از شروع این قیام، بخشی از کادر‌های مجلس اعلای انقلاب عراق و نیرو‌های لشکر بدر در مناطق مختلف عراق به خصوص در شهر‌های [[بصره]]،  عماره،  دیالی و کوت مستقر شدند.

در شمال عراق و در استان سلیمانیه، افراد لشکر بدر با همکاری [[جلال طالبانی]]، رییس اتحادیه میهنی کردستان، تیپ المصطفی را تشکیل دادند که از هزار و ۵۰۰ نیرو تشکیل می‌شد؛ ولی با سرکوب این قیام توسط صدام، لشکر بدر افراد بسیاری را از دست داد. سپاه بدر در سال‌های ۱۳۸۰و۱۳۸۱ش، چهار بار کاخ ریاست جمهوری صدام را مورد حمله قرار داد و در عملیات سقوط صدام (۱۳۸۲ش/۲۰۰۳م) هم‌زمان با حمله امریکا و متحدینش از جنوب عراق، در دیاله شهری در مرز ایران، حمله‌ای را شروع کرد.

پس از سقوط صدام، حضور و مشارکت در ساختار سیاسی عراق به هدف اصلی سازمان بدر تبدیل شد و به جهت عدم نیاز به فعالیت نظامی، سپاه بدر فعالیت‌های سیاسی و مدنی را در پیش گرفت. محسن رضایی، فرمانده سپاه جمهوری اسلامی ایران در زمان جنگ آمادگی مجاهدین عراقی برای فعالیت مستقلانه و بدون کمک ایران را (به خصوص در دوران پس از سقوط صدام) از اهداف اصلی تشکیل سپاه بدر می‌دانست.

=منبع=