احمد الدردیر: تفاوت میان نسخه‌ها

او احمد بن محمد بن احمد بن ابی حامد العَدوی المالکی الأزهری الخَلْوَتِی معروف به احمد الدردیر است که در روستای بنی عدی ساکن قبیله بنی عدی العدی قرشیه در اسیوط [[مصر]] علیا در سال 1127 ق / 1715 م متولد شد<ref>[https://libris.kb.se/nl0220z64dl74v0 Dardīr, Aḥmad ibn Muḥammad]</ref>. نسب او به [[عمر بن خطاب]] ختم می شود. ملقب به (الدردیر) بود. چون قبیله ای از عرب در بنی عدی سکنی گزیدند و بزرگ ترین آنها مرد مبارکی از علم و شایستگی به نام الدردیر بود، لذا شیخ احمد را به این لقب نامیدند. [[قرآن]] به شکلی دقیق حفظ کرد و طلب علم نزد او محبوب بود، لذا در مسجد [[الازهر]] در درس علمای ممتاز حاضر شد.

نمونه مشهوری از زهد و آزاد منشی او این داستان مشهور است؛ او زمانی که در الازهر صاحب منصب بود یکی از والیان عثمانی پس از انتصاب برای استفاده از قدرت مشایخ الازهر به عنوان اولین دیدار به الازهر و شیخ دردیر وارد شد در حالی که مورد احترام او قرار نگرفت و حتی پاهای خود را به احترام جمع نکرد و این امر باعث خشم والی شد و با وساطت اطرافیان والی و توجیه کبر سن و ضعف دردیر خشم والی فرو کش نمود و دیگر بار وقتی پولی برای او فرستاده شد و این هدیه را از والی نپذیرفت و جمله نغزی خطاب به آورنده هدیه گفت به والی بگو پاهایم دراز می شود ولی دستانم به سوی کسی دراز نخواهد شد. او الگویی بود در زمان حیات و پس از آن برای همگان.