عبدالعظیم حسنی: تفاوت میان نسخه‌ها

عبدالعظیم، از دانشمندان [[شیعه]] و از راویان حدیث [[ائمه معصومین (ع)]] و نیز از چهره های بسیار محبوب و مورد اعتماد، نزد [[اهل بیت]] [[عصمت]] و [[طهارت (ع)]] به شمار می رفت. دوران وی، گر چه عصر حاکمیت [[عباسیان]] و ایجاد خفقان و سخت گیری نسبت به شیعیان بوده است، ولی مدافعان دین و حافظان مکتب که [[روایات]] امامان را ثبت و نقل می کردند، نقش عمده ای در پاسداری و صیانت از فرهنگ والای [[اهل بیت (ع)]] داشتند و این بزرگوار نیز یکی از سنگربانان عقیده تابناک تشیع محسوب می شود که در حفظ و انتشار سخنان ائمه اطهار، سخت کوشا بود و ستایش های فراوان ائمه (ع) از وی، نشان دهنده شخصیت والای علمی و معنوی وی می باشد.  

[[خلفای عباسی]] نسبت به [[خاندان پیامبر (ص)]] و شیعیان [[ائمه (ع)]] بسیار سخت گیری می کردند. یکی از خشن ترین و بد رفتارترین این خلفا، [[متوکل]] بود که دوران خلافتش، نه تنها چندین بار مزار [[سیّدالشهداء (ع)]] را در [[کربلا]] تخریب کرد، از زیارت قبر آن حضرت نیز جلوگری می نمود. امام هادی (ع) با پنج نفر از خلفای عباسی از جمله متوکّل هم عصر بود.

حضرت عبدالعظیم به صورت یک مسافر ناشناس، وارد رِی شد و در محله ی «ساربان» در کوی «سکةالحوالی» به منزل یکی از شیعیان رفت. مدتی در زیر زمین آن خانه به سر می برد و مردم از حضورش بی خبر بودند و تنها افراد انگشت شماری از شیعیان او را می شناختند و از حضورش در آن محله، مطلع بودند که آنان هم می کوشیدند که این خبر، فاش نشود تا خطری جان ایشان را تهدید نکند. امّا با گذشت زمان، افراد بیشتری حضرت عبدالعظیم (ع) را می شناختند و به خانه اش رفت و آمد می کردند تا از علوم و روایاتش بهره گیرند وعطر خاندان عصمت را از او ببویند. <ref>امام زادگان ری، ج 1، ص 120</ref>

آری! شیعیان آن خطّه، حضرت عبدالعظیم را یادگاری از امامان خویش می دانستند و پروانه وار به گرد شمع وجودش طواف می کردند و بر موقعیت علمی و دینی او ارج می نهادند و مسائل شرعی و مشکلات دینی خویش، را بوسیله او حل می نمودند.