۸۷٬۸۱۰
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'کرده اند' به 'کرده‌اند'
جز (جایگزینی متن - 'گفته اند' به 'گفتهاند') |
جز (جایگزینی متن - 'کرده اند' به 'کرده‌اند') |
||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
در این کتاب که تألیف آن را در شعبان 617 آغاز کرده (ص 13) و در روز جمعه 12 ذیقعده همان سال به پایان رسانیده (ص 478) احوال صالحینى را آورده است که مقیم مراکش بوده، یا به گونه‌ای با آن پیوند داشته اند (ص 3). ابن زیات در مقدمه کتاب مى نویسد که از اخبار و آثار اولیاءالله در مغرب کسى چیزی نمى داند، چنانکه شخص بى اطلاع گمان مى برد که در مغرب ولى و وتدی نیست. وی مى نویسد که آنچه در این کتاب یاد کرده است، یا شنیده های اوست و یا مطالبى است که اسنادی در مورد آنها داشته است و در هر حال بر صحیح ترین آنها اعتماد کرده است (ص 4). | در این کتاب که تألیف آن را در شعبان 617 آغاز کرده (ص 13) و در روز جمعه 12 ذیقعده همان سال به پایان رسانیده (ص 478) احوال صالحینى را آورده است که مقیم مراکش بوده، یا به گونه‌ای با آن پیوند داشته اند (ص 3). ابن زیات در مقدمه کتاب مى نویسد که از اخبار و آثار اولیاءالله در مغرب کسى چیزی نمى داند، چنانکه شخص بى اطلاع گمان مى برد که در مغرب ولى و وتدی نیست. وی مى نویسد که آنچه در این کتاب یاد کرده است، یا شنیده های اوست و یا مطالبى است که اسنادی در مورد آنها داشته است و در هر حال بر صحیح ترین آنها اعتماد کرده است (ص 4). | ||
التشوف مأخذ مصنفّین پس از ابن زیات قرار گرفته است: از آن جمله ابن ابى زرع <ref>ص 36، 170</ref>، ابن مریم <ref>ص 33، 108، 111</ref>، ناصری <ref>2/74، 262-263</ref>، عبدالحق بادسى مؤلف المقصد، احمد تادلى مؤلف المغری، ابن عسکر مؤلف دوحة الناشر، محمد کتانى مؤلف سلوة الانفاس و ابن موقت مؤلف السعادة الابدیة از این کتاب نقل | التشوف مأخذ مصنفّین پس از ابن زیات قرار گرفته است: از آن جمله ابن ابى زرع <ref>ص 36، 170</ref>، ابن مریم <ref>ص 33، 108، 111</ref>، ناصری <ref>2/74، 262-263</ref>، عبدالحق بادسى مؤلف المقصد، احمد تادلى مؤلف المغری، ابن عسکر مؤلف دوحة الناشر، محمد کتانى مؤلف سلوة الانفاس و ابن موقت مؤلف السعادة الابدیة از این کتاب نقل کرده‌اند (فور1، «ب »). التشوف مشتمل بر گزارش احوال شماری از افاضل علما و فقها و عباد و زهّاد و پارسایان (وَرِعین ) و جز آنان است. مؤلف عقیده دارد که همه این اشخاص را مى توان صوفى خواند. | ||
او صوفى را در اصل منسوب به صوفه، قومى از عرب، مى داند و مى نویسد که متصوف کسى است که خود را در زی صوفیان درآورد (ص 4). ابن زیات در این کتاب به ایراد اخبار رجال تصوف بسنده کرده و از علوم تصوف چیزی نیاورده است، زیرا احیاء علوم الدین ابوحامد محمد غزالى آن علوم را کاملاً بیان کرده است. او با بیان عباراتى درباره غزالى ارادت خویش را به مقام معنوی وی نشان مى دهد (ص 6 -7). ابن زیات پیش از تحریر تراجم اولیا که بخش اصلى تشوف است، مدخلى در 7 باب: 1. در صفت اولیا؛ 2. در حفظ قلوب آنان و ترک منکرات؛ 3. در دوستى آنان؛ 4. در دیدار و همنشینى آنان؛ 5. در حُسن ثنا و قبول آنان بر روی زمین؛ 6. در اثبات احوال آنان؛ 7. در اثبات کرامات آنان آورده و فصولى نیز بر این مدخل افزوده است (ص 17-60). او «تراجم اولیا» را تبّرکاً با نام کسانى که محمد نام داشته اند، آغاز کرده و با همین نام به پایان رسانده است (ص 61). در این کتاب گزارش احوال و کرامات 277 تن از مردان و زنان آمده است و چنانکه در مقدمه یاد شده، مؤلف به ذکر احوال زندگان نپرداخته است (ص 13). | او صوفى را در اصل منسوب به صوفه، قومى از عرب، مى داند و مى نویسد که متصوف کسى است که خود را در زی صوفیان درآورد (ص 4). ابن زیات در این کتاب به ایراد اخبار رجال تصوف بسنده کرده و از علوم تصوف چیزی نیاورده است، زیرا احیاء علوم الدین ابوحامد محمد غزالى آن علوم را کاملاً بیان کرده است. او با بیان عباراتى درباره غزالى ارادت خویش را به مقام معنوی وی نشان مى دهد (ص 6 -7). ابن زیات پیش از تحریر تراجم اولیا که بخش اصلى تشوف است، مدخلى در 7 باب: 1. در صفت اولیا؛ 2. در حفظ قلوب آنان و ترک منکرات؛ 3. در دوستى آنان؛ 4. در دیدار و همنشینى آنان؛ 5. در حُسن ثنا و قبول آنان بر روی زمین؛ 6. در اثبات احوال آنان؛ 7. در اثبات کرامات آنان آورده و فصولى نیز بر این مدخل افزوده است (ص 17-60). او «تراجم اولیا» را تبّرکاً با نام کسانى که محمد نام داشته اند، آغاز کرده و با همین نام به پایان رسانده است (ص 61). در این کتاب گزارش احوال و کرامات 277 تن از مردان و زنان آمده است و چنانکه در مقدمه یاد شده، مؤلف به ذکر احوال زندگان نپرداخته است (ص 13). | ||