شیعه و راهبرد وحدت (مقاله): تفاوت میان نسخه‌ها

گذشته از مرحله عقیدتی، درمرحله عمل هم خطاب های عملی ای در [[قرآن]] وجود دارد که اقتضای [[وحدت]] [[مسلمانان]] را دارد. مانند آیه واعدولهم ما استطعتم من قوه (انفال/ 60) این آیه از مسلمانان می‌خواهد تا هرچه قدرت و ساز وبرگ دارند، درمقابل دشمنان فراهم سازند و یکی از مهم ترین و برزگ ترین مظاهرقدرت، وحدت است. طبیعی است که امت اسلامی، اگر خود پراکنده و متشتت و متفرق باشد، قدرت نظامی اش هم کارآیی نخوهد داشت. در بخش دیگر از آیات قرآن، [[مسلمانان]] از اختلاف مواضع در مسائل حیاتی و سرنوشت ساز منع شده‌اند. اما این امر با اصول شورا و تعدد نظرگاه ها منافات ندارد. اما در سطح عملی باید موضعی واحد داشت. از این مرحله که بگذریم، درصورت بروز اختلاف هم، تدابیری اندیشیده شده است. در پاره ای از آیات قرآن، فرض بروز اختلاف تا حد قتل هم پیش بینی شده است. آیه 9 سوره حجرات، از مسلمانان می‌خواهد تا در صورتی که میان دو طائفه و گروه از مؤمنان اختلاف افتاد، میان آنان مصالحه بیفکنند.

1. اصل اساسی ای که در توجه به قضایای وحدت و تقریب باید لحاظ شود، این است که وحدت مسلمانان به عنوان امتی واحد از مهم ترین حقایق درعقیده اسلامی است و چنان که بارها گفته ایم رکنی از ارکان اسلام است و این مسأله باید در علم کلام به عنوان یکی از اعتقادات اساسی مورد مطالعه قرار گیرد و این از آن رو است که علم کلام [سنتی] به جامعه اسلامی که – در امت نمود می یابد، به عنوان یکی از حوزه های اعتقاد اسلامی نمی نگرد و باید این حوزه، یکی از حوزه های تجدید نظر و نواندیشی درکلام اسلامی باشد.<br>