۸۷٬۸۱۰
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'عقب نشینی' به 'عقب‌نشینی'
جز (جایگزینی متن - 'نخست وزیر' به 'نخست‌وزیر') |
جز (جایگزینی متن - 'عقب نشینی' به 'عقب‌نشینی') |
||
| خط ۱۳: | خط ۱۳: | ||
عبدالرحمن نماینده سازمان جوانان در جشن اولین سالگرد جمهوری عربی متحده در سال 1959 بود. در کارناوالی در 2 فوریه که با حضور بیش از صد هزار نفر در میدان تحریر قاهره برگزار شد، او به نمایندگی از آن سخنرانی کرد. سازمان جوانان با وجود شانزده سالگی فقط. | عبدالرحمن نماینده سازمان جوانان در جشن اولین سالگرد جمهوری عربی متحده در سال 1959 بود. در کارناوالی در 2 فوریه که با حضور بیش از صد هزار نفر در میدان تحریر قاهره برگزار شد، او به نمایندگی از آن سخنرانی کرد. سازمان جوانان با وجود شانزده سالگی فقط. | ||
در سال 1965 دو گروه ناسیونالیست رقیب، جبهه آزادیبخش یمن جنوبی و جبهه آزادیبخش ملی، برای مبارزه برای کنترل کشور به تروریسم روی آوردند. عبدالرحمن در مبارزه علیه اتحادیه عربستان جنوبی مورد حمایت بریتانیا شرکت کرد . در مواجهه با خشونت غیرقابل کنترل، نیروهای بریتانیا | در سال 1965 دو گروه ناسیونالیست رقیب، جبهه آزادیبخش یمن جنوبی و جبهه آزادیبخش ملی، برای مبارزه برای کنترل کشور به تروریسم روی آوردند. عبدالرحمن در مبارزه علیه اتحادیه عربستان جنوبی مورد حمایت بریتانیا شرکت کرد . در مواجهه با خشونت غیرقابل کنترل، نیروهای بریتانیا عقب‌نشینی کردند و حکومت اتحادیه فروپاشید. عناصر جبهه آزادیبخش ملی پس از حذف رقیب خود، جبهه آزادی یمن جنوبی اشغالی، به سرعت کنترل خود را به دست گرفتند. عبدالرحمن مجبور شد با همکارانش از وطن خود مهاجرت کند. در سال 1968، پس از محاصره نهایی سلطنتی صنعا، اکثر رهبران مخالف آشتی کردند و به میهن خود بازگشتند. | ||
در سال 1970، عبدالرحمن در جنبش وحدت ملی تازه تأسیس در صنعا شرکت کرد. ائتلاف وحدت ملی شامل لیگ، جبهه آزادیبخش، جبهه آزادسازی جنوب یمن اشغالی و جدایی طلبان از جبهه آزادیبخش ملی بود. | در سال 1970، عبدالرحمن در جنبش وحدت ملی تازه تأسیس در صنعا شرکت کرد. ائتلاف وحدت ملی شامل لیگ، جبهه آزادیبخش، جبهه آزادسازی جنوب یمن اشغالی و جدایی طلبان از جبهه آزادیبخش ملی بود. | ||
| خط ۳۱: | خط ۳۱: | ||
زمانی که جنگ در عدن شروع شد، عبدالرحمن در کنار دوستش عمرالغاوی بود. او به سرعت از طرف جبهه ملی مخالف را در 9 می 1994 خواستار پایان دادن به جنگ شد. او در دولت جمهوری دموکراتیک یمن به عنوان معاون رئیس شورای ریاست شرکت کرد تا به جنگ پایان دهد و یمن را بر مبنایی صحیح متحد کند که به دستیابی به ثبات و امنیت مطابق با سندی که از آن برخوردار است و وحدت توده های یمن و همه نیروهای سیاسی و اجتماعی کمک کند. در میان رهبران اصلی، عبدالرحمن آخرین نفری بود که در 7 ژوئیه 1994 عدن را برای جلوگیری از خونریزی و نجات یمن از نابودی ترک کرد. | زمانی که جنگ در عدن شروع شد، عبدالرحمن در کنار دوستش عمرالغاوی بود. او به سرعت از طرف جبهه ملی مخالف را در 9 می 1994 خواستار پایان دادن به جنگ شد. او در دولت جمهوری دموکراتیک یمن به عنوان معاون رئیس شورای ریاست شرکت کرد تا به جنگ پایان دهد و یمن را بر مبنایی صحیح متحد کند که به دستیابی به ثبات و امنیت مطابق با سندی که از آن برخوردار است و وحدت توده های یمن و همه نیروهای سیاسی و اجتماعی کمک کند. در میان رهبران اصلی، عبدالرحمن آخرین نفری بود که در 7 ژوئیه 1994 عدن را برای جلوگیری از خونریزی و نجات یمن از نابودی ترک کرد. | ||
پس از شکست در جنگ، رهبران جبهه مخالف به تعدادی از کشورهای عربی گریختند و عبدالرحمن در تبعید زندگی کرد. جبهه ملی اپوزیسیون در لندن مستقر بود، جایی که با وجود | پس از شکست در جنگ، رهبران جبهه مخالف به تعدادی از کشورهای عربی گریختند و عبدالرحمن در تبعید زندگی کرد. جبهه ملی اپوزیسیون در لندن مستقر بود، جایی که با وجود عقب‌نشینی از موضع جدایی طلبانه خود، کمپین تبلیغاتی را علیه دولت صنعا به راه انداختند. در ژانویه 1995، عبدالرحمن به عنوان رئیس جبهه ملی مخالف انتخاب شد. | ||
==زندگی پس از جنگ داخلی== | ==زندگی پس از جنگ داخلی== | ||