ابوالفتیان احمد بدوی: تفاوت میان نسخه‌ها

مردم اغلب او را فقط «السید» می‌نامند.

نام البدوی را هم از آن جهت بدو داده‌اند که مانند بدویان [[مغرب]] روبنده (=لِثام) می‌بست.

بنابر بعضی منابع در ۶۳۳، طی سه مکاشفه پیاپی به [[عراق]] خوانده شد و همراه برادرِ مهترِ خویش، حسن آهنگ آن دیار کرد و با او مزار دوتن از اقطاب بزرگ احمد رفاعی و [[عبدالقادر گیلانی|عبدالقادر گیلانی]] و نیز گروهی دیگر از اولیا را زیارت کرد.

گاه مدت‌‌ها لب فرو می‌بست و گاه می‌شد که نعره‌های مداوم برمی‌کشید، چهل روز تمام نه چیزی می‌خورد و نه چیزی می‌آشامید (چله گرفتن در داستان‌های قدّیسان [[مسیحی]] نیز آمده است.

اولیایی که هنگام ورود احمد به طنطا مورد تکریم مردم بودند<ref>النفحات الاحمدیة، قاهره ۱۳۲۱</ref>با آمدن او بی‌قدر شدند.

گویند که سلطان مملوک الظاهر بَیْبَرس (متوفی ۶۷۶)، که هم روزگار او بود او را حرمت کرده و بر پایش بوسه زده است.

پاره‌ای از این مخالفان از هرگونه صوفی‌گری بیزار بودند و گروهی دیگر سیاست‌مدارانی بودند که با نفوذ [[صوفیان]] بر مردم مخالفت می‌کردند.

چنین می‌نماید که در عهد [[عثمانی|عثمانیان]] از شکوه ظاهری آیین‌های بزرگداشت احمد کاسته شد؛ زیرا که اسباب زحمت فرقه‌های نیرومند ترک بود.

او فرقه درویشان [[احمدیه]] را بنیان نهاد که دوشادوش فرقه‌های [[رفاعیه|رفاعیّه]] و [[قادریه|قادریّه]] و [[برهامیه|بُرهامیّه]] در شمار شایعترین فرقه‌های متداول در مصر است. احمدیه عَلَم و دستارِ سرخ و نیز چندین شاخه از جمله [[بیومیه|بَیّومیه]] و غیره دارد (طریقه).

از قطعه شعری که لیتمان در قاهره یادداشت کرده است به نحوه اعتقاد امروزه مردم به او می‌توان پی برد در این شعر از معجزات باورنکردنی او، سخن گفتنش در روز تولد و نیز پرخوریش، سخن گفته شده است.