جنبش اسلامی عراق: تفاوت میان نسخه‌ها

سرزمین عراق که در گذشته بین النهرین نامیده می شد، از قدیمی ترین مراکز تمدن آسیا بوده است. عراق در غرب ایران واقع شده و جزو مناطق خاورمیانه به شمار می‌رود و دارای نفت، منابع طبیعی فراوان و زمین‌های حاصل خیز و هموار است.

این امر مردم عراق و علما را واداشت تا در برابر ورود انگلیسی‌ها به خاک عراق ایستادگی کنند. مردم عراق با تحریک علما، قیام و نهضت خود را از شهرهای [[بغداد]]، [[نجف]]، [[کاظمین]] و بصره آغاز کردند. این مقاومت مردم که با رهبری علما، صورت گرفت، هجده ماه ادامه یافت. بعد از تصرف بصره به دست نیروهای اشغالگر، جنگ ابعاد تازه تری پیدا کرد و مناطق بیش تری از عراق مورد تهاجم واقع شد.<ref>[http://pajuhesh.irc.ir/ برگرفته شده از مقاله // کتاب / رسانه و جنبش‌های اسلامی معاصر]</ref>

بعد از صدور این فتوا، جنگ مشروعیت پیدا کرد و در کوتاه ترین زمان، قیام‌های مسلحانه سراسر عراق را فراگرفت، «آیت اللّه کاشانی» که با قبایل و عشایر اطراف رابطه نزدیکی داشت، رهبری این نهضت را بر عهده داشت. در حالی که این نهضت به سرعت در حال گسترش و حرکت بود، متأسفانه به علت کمبودهای مالی و تسلیحاتی در نیمه راه متوقف گردید.

از طرف دیگر «شیعیان عراق که عموما در جنوب و بخش‌های مرکزی آن زندگی می‌کنند و اکثریت مردم عراق را تشکیل می‌دهند به صورت مشکل بزرگ و شاید بزرگ‌ترین مشکل، در برابر دولت نوپا رخ نمودند. اگرچه اعتراضات آنها و قیام‌های شان که هرچند وقت یکبار اوج می گرفت، به وسیله دولتمردان عراق همیشه و به شدت سرکوب می شد، ولی خود ایشان مى‌دانستند که مسأله شیعیان بزرگ‌تر و درخواست‌های آنها عمیق تر از آن است که بتوان با کشتار آنها را ساکت کرد.»

موضع‌گیری علما در برابر دولت دست نشانده انگلیس، زمینه را برای سرنگونی آن فراهم آورده و در سال 1958 «عبدالکریم قاسم» در یک کودتای نظامی قدرت را به دست گرفت. او که از طرف کمونیست‌های عراق پشتیبانی می شد، با اعلام حکومت جمهوری در این کشور، فشار و ستم‌های خود را بر مردم مظلوم این سرزمین افزایش داد. سیاست‌های دولت جدید عراق و نزدیکی آن با کمونیست‌ها پیامدهای سیاسی زیر را به همراه داشت:

1 ـ علما و مراجع تقلید، فعال تر از گذشته وارد میدان شدند. حضرت «آیت اللّه حکیم» در اعلامیه‌ای گفت: «داشتن هرگونه ارتباط با حزب کمونیست غیرقانونی است. چنین رابطه‌ای به معنی کفر و الحاد و یا حمایت از کفر و الحاد است.»

با روی کار آمدن حزب بعث، آزار و اذیت شیعیان افزایش پیدا کرد و بسیاری از علمای نجف اخراج و عده‌ای دیگر در زندان‌های حزب بعث شهید شدند. وضعیت شیعیان و علما با برکناری «حسن البکر» و ریاست جمهوری صدام حسین در ژوئن 1979، وخیم تر شد. صدام با اقدامات خشونت بار، تظاهرات مردمی را به شدت سرکوب کرد. این فشارها سرانجام رهبران نهضت اسلامی عراق را واداشت تا تصمیم به قیام مسلحانه بگیرند. «آیت اللّه صدر» که منزلش تحت نظر بود، در پیامی‌گفت: «لازم است یک موضع رزمی اتخاذ شود... من حیات خود را به خاطر شیعه و سنی، طی کرده ام که در آن از پیامی که آنها را متحد ساخت و کیشی که آنها را در یک کالبد پذیرا شد، دفاع کردم.»

در زمان سلطه انگلیس بر عراق، باز هم علما ساکت ننشستند. و همواره فریادشان در اعتراض به آنچه که بر مردم مظلوم و زیر ستم روا داشته می شد، بلند بود. <br>

«آیت اللّه محمدتقی حائری شیرازی» به عنوان مجتهد بزرگ شیعیان، در نامه‌ای به «امیر فیصل»، در 8 رمضان 1338 ق از ستم و تعدی که توسط عوامل انگلیس بر مردم عراق روا می شد، شکایت کرده و این گونه رفتار را در صورت تداوم، زمینه ساز یک انقلاب بزرگ می داند:

«هرایر دکمجیان»، نویسنده مسیحی در‌این‌باره می‌نویسد: «نقش برجسته و برتر باقر صدر به عنوان رهبری فکری و معنوی و الهام بخش شیعیان عراق غیر قابل تردید است. نوشته‌های درخشان او و نیز شهامت و درستکاری اش او را به سرچشمه حیاتی فعال گرایی شیعه عراق تبدیل کرد.»

به خاطر این اقدامات انقلابی و روشن گرانه «آیت اللّه صدر» بود، که رژیم بعث عراق در یک برنامه حساب شده، «امام صدر» و خواهر محترمه اش را بعد از دستگیری، مظلومانه به شهادت رساند. شهادت «آیت اللّه صدر» و اشخاصی مانند ایشان به دست رژیم منفور عراق، اگرچه ضربه بزرگی بر مردم عراق وارد کرد، ولی نتوانست جلو انقلاب اسلامی را بگیرد؛ بلکه علما و مردم عراق با هماهنگی بیشتر به رهبری «باقر حکیم» گرد آمده و بر حملات مسلحانه خود شدت بخشیدند.

سرزمین عراق پس از به دست آوردن استقلال، آماج خیزش گروه‌های اسلامی و غیراسلامی‌ گردید. بیشترین رقابت در صحنه‌های سیاسی و اجتماعی، بین احزاب اسلام‌گرا و حزب کمونیست عراق وجود داشت. حزب کمونیست که در زمان «عبدالکریم قاسم» شریک دولت عراق به شمار می‌رفت، حملات خود را متوجه اسلام‌گرایان کرد. این امر سبب شد که گروه‌های اصول گرای اسلامی با همبستگی و برنامه‌ریزی دقیق تر به کارهای سیاسی و نظامی بپردازند. در این جا به برخی از گروه‌هایی که در راه‌اندازی حرکت اصلاحی و انقلاب اسلامی عراق نقشی داشته اند، اشاره می‌گردد:

1 ـ حزب دعوت اسلامی: این حزب در سال 1957 تحت نفوذ و اشراف «آیت اللّه سید محمدباقر صدر» تشکیل شد و هدف آن ایجاد اصلاحات اجتماعی و سیاسی در جامعه عراق بود. «آیت اللّه صدر» در این رابطه می گوید: «آیین اسلام در گذشته منحرف شده و جدایی مذهب از عرف و آگاهانیدن مردم از ماهیت واقعی مذهب و نقش آن در زندگی را ضروری ساخته است. مجتهدان می‌توانند با دادن اجتهاد، اصلاحاتی در عملکرد و تفسیر سنتی انجام دهند و به این وسیله به مسلمانان تحصیلکرده و جوان کمک کنند تا ایمان خود را بر اساس منطق تطبیق دهند.»

حزب دعوت اسلامی را عده‌ای از دانشمندان و روحانیون عراق رهبری می‌کنند. این حزب دارای تشکیلات یکپارچه بوده و دامنه فعالیت‌هایش نه تنها به عراق محدود نیست، بلکه بسیاری از کشورهای عربی و خاورمیانه را شامل می‌شود. حزب دعوت تلاش کرده تا با تمام جنبش‌های اسلامی جهان و به ویژه عراق رابطه خوبی داشته باشد. این حزب که تا کنون شهدای زیادی را تقدیم اسلام کرده است می کوشد «تا اسلام را مجددا به صحنه حیات جامعه مسلمین برگرداند، نه فقط در عراق، بلکه در تمام جهان و در همه زمینه‌ها: حکومت، اداره جامعه، اقتصاد، جنگ و دفاع.»

6 ـ مجلس اعلای انقلاب اسلامی عراق: این سازمان که پایگاه آن در ایران قرار دارد و توسط «آیت اللّه باقر حکیم» رهبری می‌شود، در واقع پوششی است برای تمام احزاب و مبارزان شیعه در عراق که با «صدام حسین» می جنگند. هم اکنون نیز این سازمان از فعال ترین احزاب اسلام‌گرای عراق است که در صحنه‌های سیاسی و نظامی حضور فعال دارد. بیشتر این گروه‌ها از اندیشه‌های سیاسی امام خمینی رحمه الله پیروی می‌کنند؛ زیرا حضور درازمدت ایشان در دوران مبارزات مردم ایران با رژیم ستم شاهی؛ در عراق تأثیر به سزایی در خیزش انقلاب اسلامی این کشور داشته است. «دکمجیان» در‌این‌باره می‌نویسد: «در اثر نفوذ ایران در بین شیعیان گروه‌های متعددی به عنوان نماینده مقاومت شیعی در برابر قدرت بعثی به وجود آمدند که اکثر آنها در ارتباط با ایران می‌باشند. اما پیشروترین این گروه‌ها حزب دعوت اسلامی می‌باشد که هسته محوری مقاومت شیعیان به حساب می‌آید.»