ذکر: تفاوت میان نسخه‌ها

ذکر (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۷ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۱۴

۲٬۷۰۹ بایت اضافه‌شده ، ‏۱۷ اوت ۲۰۲۲

بدون خلاصۀ ویرایش

Hoosinrasooli

confirmed، مدیران

۳۷٬۴۰۴

ویرایش

@@ خط ۱۳: / خط ۱۳: @@
 {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ |نام
 !نام
-!•ذکر
+!ذکر
 |-
 |}
 </div>
 '''ذكر'''، یعنی یادكردن، خواه با زبان باشد، یا با قلب یا با هر دو، بعد از نسیان باشد، یا بعد از ادامه ذكر. به عبارت دیگر، ذكر حالت روحی خاصی است كه [[انسان]] در آن حال، دانسته خویش را مورد توجه قرار می دهد و گاهی به یادآوری چیزی با زبان و گاهی به حضور چیزی در قلب گفته می شود. ذکر و یاد [[خدا]] آثار سازنده روحى و اخلاقى فراوانى دارد که یاد متقابل خدا از بنده، روشنى دل، آرامش قلب، ترس از (نافرمانى) خدا، بخشش گناهان، و علم و حکمت از جمله آنها است.
 ذکر غذای [[روح]] است و روح انسان را صیقل می‌دهد و نه تنها منافات با زندگی روزمره انسان ندارد بلکه یک ضرورت جدا‌نشدنی می‌باشد.
+=تعریف چیست و انواع ذکر=
+ذکر به معنای یاد کردن، بر زبان راندن، به یاد آوردن، آوازه، ثنا، [[دعا]]، ورد و ... است،[1]و در کلمات عارفان به معنای؛ یاد کردن، مواظبت بر عمل، حفظ، طاعت، [[نماز]]، [[قرآن]] و... آمده است<ref>سجادی، سید جعفر، فرهنگ اصطلاحات عرفانی، ص 402، انتشارات طهوری، چاپ چهارم، تهران، 1378.</ref>.
+یکى از زیباترین جلوه هاى ارتباط عاشقانه با خدا و اساسى ‏ترین راه‏هاى [[سیر و سلوک]]، ذکر است؛ ذکر خدا، از یادبردن هستى محدود خویش در رهگذر یاد اسماى الاهى است و تداوم و استمرار آن، زنگار گناهان را از روى دل می‌زداید؛ زیرا غفلت و فراموشى حق تعالى، ساحت دل را مکدر می‌کند. از این جا است که یکى از رسالت‏‌هاى اولیاى الاهى و کتاب هاى آسمانى، برطرف نمودن این کدورت و تاریکى است و به همین علت "ذکر" را از اوصاف [[پیامبر]] و از نام‏هاى قرآن شمرده ‏اند. چنان که [[قرآن مجید]] به ذکر بودن [[پیامبر(ص)]] چنین اشاره میکند:
+"... قد انزل الله الیکم ذکراً رسولاً یتلوا علیکم آیات الله..."<ref> طلاق، 10 و 11.</ref>؛ خداوند ذکرى(رسولى) را به سوى شما فرستاد تا آیات خدا را بر شما تلاوت کند.
+همچنین از نام‏هاى قرآن مجید ذکر است: "انّا نحن نزّلنا الذکر و انّا له لحافظون»<ref> حجر، 9.</ref>؛ ما ذکر (قرآن) را بر تو نازل کردیم و آن را حفظ خواهیم کرد.
+وجه نام گذارى پیامبر(ص) و قرآن به ذکر این است که موجب یادآورى [[خداوند]] متعال هستند؛ زیرا یادآورى منوط به دانش قبلى است و این پیامبران و کتاب‏هاى آسمانى هستند که پرده غفلت و فراموشى را از روى دل کنار زده و نور الاهى را بدان می‌تابانند. بنابراین، یاد خدا انسان را از حضیض مادیت به اوج معنویت مى رساند و امید را در انسان زنده میکند و یأس و ناامیدى را که از تنگناهاى زندگى مادى و معادلات بشرى ناشى میگردد، برطرف میکند.
 =پانویس=