مهدی عباسی: تفاوت میان نسخه‌ها

مهدی عباسی، [[امام کاظم (ع)]] را در سال ۱۵۹ق از [[مدینه]] به [[بغداد]] فراخواند و زندانی کرد<ref>ابن جوزی، تذکرة الخواص، ۱۴۱۸ق، ص۳۱۳؛ حسین، تاریخ سیاسی غیبت امام دوازدهم (عج)، ۱۳۷۶ش، ص۶۶.</ref>. پس از مدتی، امام هفتم [[شیعیان]]، پس از [[سوگند]] خوردن مبنی بر عدم قیام علیه حکومت وقت، از زندان آزاد شد و تا آخر دوره حکومت مهدی عباسی تحت‌نظر بود<ref> ابن اثیر، الکامل، ۱۹۶۵م، ج۶، ص۸۵.</ref>. امام کاظم (ع)، پس از این، به یاران خود توصیه کرد تقیه کنند<ref>حسین، تاریخ سیاسی غیبت امام دوازدهم (عج)، ۱۳۸۳ش، ص۶۵.</ref>.

برخی پژوهشگران معاصر، شهادت [[امام صادق (ع)]] و انشعاب شیعیان را سبب تضعیف موقعیت امام کاظم (ع) و در نتیجه، وادار شدن وی به برگزیدن [[تقیه]] دانسته‌اند<ref>حسین، تاریخ سیاسی غیبت امام دوازدهم (عج)، ۱۳۸۳ش، ص۶۵.</ref>. بر همین اساس، [[حکومت عباسی]] اقدامی علیه امام کاظم (ع) و پیروانش انجام نداد<ref>حسین، تاریخ سیاسی غیبت امام دوازدهم (عج)، ۱۳۸۳ش، ص۶۵.</ref>. با این حال، به تدریج پیروان دیگر فرقه‌های [[شیعه]] به یاران امام کاظم ملحق شدند و امامیه از دیگر فرقه‌های شیعه مقتدرتر شد و به همین دلیل، مهدی عباسی، شیعیان را محدود ساخت و امام کاظم را زندانی کرد<ref>حسین، تاریخ سیاسی غیبت امام دوازدهم (عج)، ۱۳۸۳ش، ص۶۵.</ref>.

مهدی عباسی ابتدا تلاش کرد رضایت مردم را جلب کند<ref>طقوش، دولت عباسیان، ۱۳۸۳ش، ص۷۳.</ref>. او بیشتر اموال به جای مانده از حکومت پدرش را که با سختگیری و مصادره اموال مردم، به خصوص شیعیان، به دست آمده بود، به صاحبانش برگرداند و سبب خشنودی آنها را فراهم نمود<ref> یعقوبی، تاریخ یعقوبی، بیروت، ج۲، ص۳۹۴.</ref>. وی در ابتدا از قتل و آزار شیعیان جلوگیری کرد و آنان را از زندان آزاد<ref>طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ۱۳۸۷ق، ج۸، ص۱۱۸.</ref> و برای‌شان مقرری تعیین کرد<ref>یعقوبی، تاریخ یعقوبی، بیروت، ج۲، ص۳۹۴.</ref>. اما سرانجام سومین خلیفه عباسی، به تدریج شیعیان را محدود ساخت و سیاست ترساندن و آزار و اذیت آنان را دنبال کرد<ref> حسین، تاریخ سیاسی غیبت امام دوازدهم (عج)، ۱۳۷۶ش، ص۶۵.</ref>.