سمیعیه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سمیعیه''' از فرق [[غالیان|غالی]] شیعه و‏ پیروان سمیع بن محمد بن بشیر کوفى بودند و مى ‏گفتند که حضرت [[امام کاظم|موسى بن جعفر (ع)]] هرگز به زندان نرفته و نمرده است بلکه او زنده و نامش مهدى قائم است.

بعد از درگذشت محمد بشیر پسرش به نام سمیع جانشین او شد. پیروان سمیع او را امام «واجب الاطاعه» مى‏ دانستند و مى ‏گفتند که او امام است و هر کسی را که او به جانشینى برگزیند، نیز امام است و بدین ترتیب تا ظهور حضرت موسى بن جعفر (ع) این رسم پایدار و برقرار خواهد ماند.

2. اگر فردی از سمیعیه اموالی در راه خدا وصیت می‌کرد، آن را متعلق به سمیع و جانشینان او می‌دانستند.

3.همبستر شدن با نزدیکان و دیگر زنان و مردان را جایز مى‏ دانستند و سخن خداوند را که فرمود: «أَوْ یُزَوِّجُهُمْ ذُکْراناً وَ إِناثاً وَ یَجْعَلُ مَنْ یَشاءُ عَقیماً إِنَّهُ عَلیمٌ قَدیر» <ref>سوره شورى، آیه 50</ref> تأویل کرده و گواه خود می آوردند. البته تأویل «سمیعیه» از آیه فوق درست نیست چون خداوند در آیه قبلی مى ‏فرماید:«لِلَّهِ مُلْکُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ یَخْلُقُ ما یَشاءُ یَهَبُ لِمَنْ یَشاءُ إِناثاً وَ یَهَبُ لِمَنْ یَشاءُ الذُّکُورَ» <ref> سوره شوری ، آیه 49</ref> آسمان ها و زمین از آن خداوند است، آنچه را که مى‏ خواهد مى آفریند و به هر کسی که بخواهد دختر و پسر مى ‏دهد یا به آنان یک جفت پسر و دختر دو قلو مى‏ دهد.»

4.[[واجبات الهی]] را در [[نمازهای پنج گانه]] و [[روزه]] ماه مبارک رمضان منحصر کرده و منکر وجوب [[حج]] و [[زکات]] و.... . بودند.

5. با توهین به [[امام رضا]] (علیه‌السّلام) و دیگر فرزندان امام موسی بن جعفر (علیه‌السّلام) به انکار امامت ایشان می‌ پرداختند و به کفر ایشان گواهی داده و جان و اموال ایشان را محترم نمی‌دانستند. <ref>ر. ک. کشی، محمد بن عمر، رجال الکشی، مشهد، انتشارات دانشگاه مشهد، ۱۳۴۸ ش،ص۴۷۸</ref>.<ref>مشکور، محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، بنیاد پژوهشهای اسلامی، ششم- ۱۳۸۷، ص۲۳7.</ref>

سمیعیه همانند دیگر فرقه‌های غلات موفق نشدند تا در جامعه اسلامی جایگاه اجتماعی خاصی برای خود به وجود آورند؛ زیرا اعتقادات گزاف این نوع فرق مانع بزرگی در مسیر توسعه و گسترده شدن این فرق بود و از طرفی مبارزه جدی [[اهل بیت]] (علیه‌السّلام) و جامعه تشیع آن روز همراه با دیگر مسلمانان با این فرق وجود داشته به طوری که اهل بیت (علیه‌السّلام) به طور علنی در برابر فرق غالی مختلفی چون [[خطابیه]] و [[بزیعیه]] و [[بیانیه]] و [[بشیریه]] و [[منصوریه]] و... اعلام موضع کرده حتی دستور مقابله با رهبران فاسد و گمراه فرق مذکور را صادر می‌کردند. از این رو، فرق غالی هیچگاه نتوانستند پایدار بمانند. تنها جذابیت آن ها اباحه گری بوده که مورد علاقه مفسدان و بی دینان واقع می‌شد. به هر حال سمیعیه نیز از این سرنوست بی‌نصیب نبوده و تنها ثمره آن، ایجاد انحراف برای برخی از عناصر فاسدی بود که توجهی به عقل و امام به حق خویش نداشتند.