confirmed، مدیران
۳۷٬۴۴۵
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۱۹: | خط ۲۱۹: | ||
علاّمه سید شرف الدین: چهره او به شدت انسان را تحت تأثیر قرار مى داد به طورى که اگر کسى ناراحت بود و به تبسم آن عالم بزرگوار نگاه مى کرد، غم از دلش رخت بر مى بست<ref>تأسیس الشیعه، ص 23.</ref>. | علاّمه سید شرف الدین: چهره او به شدت انسان را تحت تأثیر قرار مى داد به طورى که اگر کسى ناراحت بود و به تبسم آن عالم بزرگوار نگاه مى کرد، غم از دلش رخت بر مى بست<ref>تأسیس الشیعه، ص 23.</ref>. | ||
=درگذشت= | |||
هشتاد و دو سال از عمر این اسوه تقوى گذشته بود که حالش دگرگون شد و مریض گشت. وى را به منزل پسرش واقع در محله کرخِ بغداد بردند، تا کار مداوا راحت تر انجام شود. اما هنگام سفرِ آخرت فرا رسیده بود. وى هنگام غروب خورشید روز پنج شنبه 11 [[ربیع الاول]] سال 1354 هـ . ق. چشم از دنیا فرو بست و به دیار یار شتافت. | |||
جنازه مطهرش را صبح روز جمعه به دوش مردم بى شمارى که براى [[تشییع]] آمده بودند، سپردند. مردم نیز با اشک و ماتم، پیکر مطهر مرجعشان را تا کاظمین تشییع کردند. در میان تشییع کنندگان که به 100 هزار نفر هم مى رسید، عالمان، عارفان و شخصیت هاى برجسته مملکتى حضور داشتند. وى را در یکى از حجره هاى صحن شریف، در کنار پدرش به خاک سپردند. | |||
وقتى خبر درگذشت این مرجع والامقام به گوش مردم و مقلدان وى رسید، پرچم هاى حزن و ماتم بر پا شد. در سوگ او در نجف اشرف مراسم متعددى برگزار شد. به دستور مرجع شیعیان، آیت الله [[سید ابوالحسن اصفهانى]]، سه روز عزاى عمومى اعلام شد. شیعیان در [[عراق]]، [[سوریه]]، [[لبنان]]، [[ایران]]، [[ترکیه]]، [[افغانستان]]، [[هندو]] دیگر کشورهاى در سوگ او عزادارى کردند<ref> شیعه و پایه گذارى علوم اسلامى، ص 17 اعیان الشیعه، ج 5، ص 325 و معارف الرجال، ج 1، ص 251. لغت نامه دهخدا، ج 26، ص 4 ـ 163.</ref>. | |||
=پانویس= | =پانویس= | ||