جمهوری خلق بنگلادش: تفاوت میان نسخه‌ها

جمهوری بنگلادش، واقع در جنوب آسیا، از جنوب شرق با میانمار، ‌از جنوب با خلیج بنگال و از شمال، غرب و شرق با هند هم‌مرز و مساحت آن 143998 كیلومتر مربع است. پایتخت بنگلادش، شهر داكا و بندر چتاگانگ از شهرهای مهم آن است(اسعدی، 1369ش، ج2، ‌ص10).  

بنگلادش در مسیر رودهای گنگ، براهماپوترا و مگنا ـ سه رود اصلی این كشور ـ در ساحل خلیج بنگال قرار دارد و طول سواحل و اراضی دلتایی آن 547 كیلومتر مربع است. این کشور از نظر زمین‌شناسی به سه منطقه تقسیم می‌شود: 1 ـ تپه‌ها كه در بخش چیتاگُنگ در جنوب شرقی قرار دارد؛ 2ـ سرزمین‌های مرتفع كه شامل ناحیه مدهوپور در شمال داكا، و باربند در شمال غربی است؛ 3ـ جلگه‌ها كه 90% مناطق بنگلادش را تشكیل می‌دهد. جلگه بنگال كه به جلگه سفلای هند و گنگ نیز معروف است، بزرگ‌ترین دلتای جهان است(عبدالكریم، 1988م، ص33).  

رودهای گنگ، ‌براهماپوترا (جمونا)، میگهنا و پدما مهم‌ترین رودهای بنگلادش‌است. رود گنگ و رودهایی كه به آن می‌ریزد، ناحیه‌وسیعی از جنوب غربی بنگلادش را در بر می‌گیرد. سرچشمه هیچ‌یك از رودهای بنگلادش در داخل این سرزمین قرار ندارد، از این رو بنگلادش بر جریان رودهایی كه سرزمین آن را آبیاری می‌كند نظارت كامل ندارد؛ برای مثال، ساخت سدی بر بالای رود گنگ در ایالت بنگال غربی هند، موجب تغییر مسیر مقادیر قابل ملاحظه‌ای آب به نفع این ایالت شده است. رودخانه‌های پرشمار، مهم‌ترین چشم‌انداز طبیعی بنگلادش است و به‌طور چشم‌گیری بر سبك زندگی مردم آن‌جا تأثیر گذاشته است. ته‌نشینی رسوبات آبرفتی این رودها باعث غنای خاك كشاورزی می‌شود و ذخایر بزرگ ماهی آنها، منبع غذایی مهمی برای ساكنان این كشور است(كریمی، ۱۳۵۴ ـ ۱۳۶۰ش، ص350).  

بنگلادش آب و هوایی نیمه استوایی (نیمه گرمسیری) دارد كه با بادهای موسمی باران‌زا تعدیل می‌شود. سه فصل اصلی عبارت‌است از: فصل گرم (از اسفند تا خرداد)؛ فصل نسبتاً خنك، اما موسمی، مرطوب و گرم (از خرداد تا شهریور)؛ فصل خشك و خنك (از مهر تا بهمن). متوسط دما از هفت درجه در دی تا 32 درجه در اردیبهشت تغییر می‌كند. دما گاهی به چهل درجه می‌رسد. قریب 80% باران سالانه از خرداد تا شهریور می‌بارد. در این زمان، ‌بادهای موسمی باران‌زا از جنوب به جنوب غربی می‌وزد. میانگین باران سالانه در غرب بین 1270 تا 1520 میلی‌متر، و در مناطق دیگر كشور حدود 2540 میلی‌متر است. منطقه‌ سلهت در شمال شرقی بیشترین میزان بارندگی در دنیا را از آن خود ساخته است. طوفان‌های مهیب، گردباد، تندر و تورنادو، گاه كشور را در هم می‌نوردد(اسعدی، همان، ‌ص 6).  

تراكم جمعیت در اطراف داكا به 875 نفر در هر كیلومتر مربع می‌رسد. بنگلادش از لحاظ میزان رشد جمعیت 72/1% دوازدهمین، و از نظر موالید و باروری 9/24% ششمین و از بابت نرخ آمار مرگ و میر 6/7% سومین كشور جهان است(علیزاده، ‌1379ش، ص3). بیشتر جمعیت این كشور روستانشین هستند و جمعیت شهرنشین حدود 20% می‌باشد. میلیون‌ها نفر از مردم نیز در قایق‌ها و روی آب رودخانه زندگی می‌كنند (أسعدی، همان، ص 9). امید به زندگی برای زنان ۶۳ و برای مردان نیز ۶۳ سال است. کمتر از 1/0 از جمعیت بزرگ‌سال این کشور به بیماری ایدز مبتلا هستند. طبق آخرین گزارش‌ها از بانک توسعه آسیایی، ۹۵% از زنان در بنگلادش زیر خط فقر زندگی می‌کنند و با شرایط دشواری روبه‌رو هستند. بر اساس برآورد انجام شده، بیش از ۷۷ میلیون نفر از مردم بنگلادش، یعنی حدود نیمی از جمعیت این کشور، از دهه ۷۰ میلادی و در پی حفر چاه‌هایی که امکان استفاده از منابع آب زیرزمینی را می‌دهد، در معرض سم آرسنیک قرار گرفته‌اند (همان، ص 12).  

98% از مردم این کشور از نژاد بنگالی هستند. 83% از مردم بنگلادش مسلمان هستند. هندوها با حدود 16% جمعیت، بزرگ‌ترین اقلیت دینی كشور را تشكیل می‌دهند كه شمار آنها به طور مستمر رو به كاهش می‌باشد. 1% نیز اقلیت‌های مذهبی كوچك‌ترند که عبارت‌اند از: بودائی‌ها، مسیحیان، زرتشتی‌ها یا پارسیان. بیشتر مردم بنگلادش از قوم بنگال هستند. اقوام دیگر مانند چاكماها، مارماها، تیپراها و مروها ‌نیز درصد كوچكی (حدود1%) از جمعیت را تشكیل می‌دهد( (www.cia.com.  

در بنگلادش قبایل متعددی زندگی می‌كنند كه از میان آنها دو قبیله‌«بده» و «مورانگ» به سبب شیوه‌خاص زندگی‌شان جلب نظر می‌كنند. «بده‌ها» در واقع كولی‌های دریایی هستند كه در برابر كولی‌های صحرایی قرار دارند. آنها عمر خود را از طریق ماهی‌گیری در قایق‌هایی می‌گذرانند كه به منزله‌ خانه‌ آنهاست. «بده‌ها» در مجموعه‌ای از بیست تا سی قایق از محلی به محل دیگر كوچ می‌كنند. هر مجموعه برای خود رئیسی دارد كه مالك بزرگ‌ترین قایق است. آنها بیشتر سحركننده‌ مار هستند و به همین جهت «بده» كه در زبان بنگالی به معنای مارگیر است، نام گرفته‌اند. آنها در كنار رودخانه زهر مار را به عنوان پادزهر می‌گیرند. زنان «بده» نیز در كار فروش داروهای گیاهان جنگلی فعال می‌باشند. آنان خود را مسلمان می‌خوانند اما مسلمانان این گفته را رد می‌كنند. «مورانگ‌ها» ریشه‌ای مغولی دارند و تمدن آنها به صدها سال قبل باز می‌گردد و نزدیك به بیست هزار نفر از آنها در اطراف کوهستان چیتاگنگ، كه پر از جنگل‌های تنگ است، زندگی می‌كنند. آنها به كشاورزی، قالی‌بافی و دامداری اشتغال دارند. در میان آنها هنوز عده‌ای یافت می‌شوند كه پیرو هیچ مذهبی نیستند. آنها برای حل اختلافات خود شورایی خاص دارند و فقط به هنگام بلایا، هم‌چون قحطی یا سیل به حكومت متوسل می‌شوند. برنج غذای اصلی آنان می‌باشد. پس از مرگ جسد مورانگ‌ها در ساحل یك رودخانه سوزانده می‌شود(فرزین‌نیا، 1373ش، ص 23).  

حدود 76% از مردم بنگلادش بی‌سواد هستند و فقط 5% از نیروی كار فعّال این كشور دارای تحصیلات در سطح دیپلم و یا بالاتر هستند. به علت آن‌كه بی‌سوادی یك عامل بازدارنده در استفاده از تكنولوژی و روش‌های تولیدی مناسب‌تر محسوب می‌شود، دولت بنگلادش آموزش را در كنار كشاورزی، كنترل جمعیت و تنظیم خانواده جزء بخش‌های اساسی مورد توجه خود قرار داده است(سازمان جغرافیایی ن. م، 1390ش، ص23).  

تعداد مساجد این کشور حدود 150هزار مسجد می‌باشد که بیش از هزار مسجد آن در شهر داکا قرار دارد. بیشتر این مساجد در ناحیه‌ مرکزی و جنوبی شهر داکا واقع شده‌ است. با توجه به بافت اجتماعی، فرهنگی روستاهای بنگلادش معمولاً در هر روستا هر چند خانواده نمازخانه‌ای در محلی بنا می‌کنند و نمازهای یومیه را به جماعت در آن محل اقامه می‌کنند اما نماز جمعه چه در روستاها و چه در شهرها در مساجد جامع محلات اقامه می‌گردد. ( (www.tpo.ir.  

زبان رسمی بنگلادش بنگالی است كه از زبان‌های هند و اروپایی و دارای لهجه‌های متفاوتی است و تقریباً همه مردم به زبان بنگالی گفت‌وگو می‌كنند و تنها چند صدهزار مسلمان كه به دنبال تقسیم شبه قاره هند، از ایالت بیهار هند به بنگلادش مهاجرت كرده‌اند به زبان اردو سخن می‌گویند(بنگلادش، 1366، ص39).  

7/51% مردان و 5/29% زنان بنگلادشی باسوادند (آمار 2000م) كه رقم بسیار نازلی در قاره‌ آسیاست. زبان تحصیلی در دوره‌ ابتدایی، بنگالی و در دوره‌ متوسطه همراه با انگلیسی است. ‌بر طبق همین آمار كمتر از یك پنجم مردم تحصیلات متوسطه دارند و حدود 3% به دانشگاه راه می‌یابند. بنگلادش دارای چندین دانشگاه و مدرسه‌ عالی در رشته‌های مختلف است. دانشگاه داكا كه بزرگ‌ترین دانشگاه كشور است و نیز دانشگاه اسلامی جهانگیر نگر و دانشگاه فنی و مهندسی در داكا قرار دارد. روزنامه‌های پرتیراژ متعددی در این كشور به چاپ می‌رسد. «اتفاق داكا» كه به زبان بنگالی منتشر می‌شود، از مهم‌ترین روزنامه‌های بنگلادش است(كتاب سال جهان اروپا، 1998م، ذیل واژه بنگلادش؛ أسعدی، همان، ج2، ص106).

بنگلادش در موسیقی، معماری، مجسمه‌سازی و نقاشی پیشینه‌ای غنی دارد. معماری سنتی بنگلادش در آثار باقی مانده از دوره مغولی، تجلی می‌یابد. آثار و ابنیه تاریخی مانند مسجد كوسومیا(965) در راجشاهی، مسجد شاه‌محمد(1091) در اگرا سندور، مسجد داكا و دژ لال باغ (1191 ـ 1192)، مسجد هفتاد و هفت گنبد در باگرهات و مقبره بی‌بی‌ پری در داكا از شاهكارهای معماری در بنگلادش است. سبك معماری این آثار از نوع معماری اسلامی و شبیه مناطق دیگر شبه قاره است. هم‌چنین آثار معماری، مربوط به دوره پیش از اسلام، بیشتر در نواحی شمال كشور، در پهارپور و مهاستان، ‌و در جنوب، در مینامتی، ‌وجود دارد كه سبك معماری آنها بودایی است و به قرن دوم/هشتم بازمی‌گردد. نقاشی سنتی نیز مربوط به دوران مغول است. در آن دوران نقاشان ماهر و خلّاق ایران(شاگردان بهزاد) سبك نقاشی مغولی را در آن‌جا متداول ساختند که ‌رنگ‌های درخشان و تزیینات ظریف هنر اسلامی در آن نمایان است(امجدعلی، 1985م، ص 123).  

ادبیات بنگالی به شدت از زبان و ادبیات فارسی تأثیر گرفته است. در اواسط قرن سیزدهم ادبیات نوین بنگالی به دوران شكوفایی خود رسید. قاضی نذرالاسلام، شاعر ملی و حماسه‌سرا، ‌از چهره‌های معروف ادبیات معاصر بنگالی است. پیوند استوار ادبیات بنگالی با ادب فارسی، بعد از تأسیس بنگلادش، در قالب تشكیل كلاس‌های آموزش زبان فارسی، مبادله‌ دانشجو، تأسیس كرسی زبان فارسی در دانشگاه داكا و اعزام استادان زبان فارسی از سوی جمهوری اسلامی ایران ادامه یافته است(ابوالبشر، 1365ش، ص 77 ـ 80).  

نظر عنایت كن ماه جبین، عارف بهشت عنبر سرشت، مهتاب(رینو، 1384ش، ص29).

جشن‌ها و اعیاد بنگالی‌ها به دو دسته جشن‌ها و اعیاد مذهبی و غیرمذهبی تقسیم می‌گردد. از آن‌جایی كه بنگلادش كشوری حاصل‌خیز است و بیشتر افراد این كشور یا به كار كشاورزی مشغول بوده و یا در حرفه‌های مربوط به آن فعالیت می‌کنند، جشن برداشت محصول مهم‌ترین جشن كشور محسوب می‌شود. این جشن مراسمی غیرمذهبی است كه تقریباً تمامی بنگالی‌ها در آن شركت می‌كنند. از جمله جشن‌های غیرمذهبی دیگر جشن سال نو بنگالی، می‌توان به جشن روز استقلال (بیست و ششم مارس)، جشن روز پیروزی (شانزدهم دسامبر)، و جشن روز زبان تاریخی (بیست و یك فوریه) اشاره نمود. از جمله جشن‌های مذهبی نیز می‌توان به عید فطر، عید میلاد نبی، جشن شب قدر كه متعلق به مسلمانان است اشاره نمود. هندوهای ساكن بنگلادش نیز دارای اعیاد مذهبی می‌باشند. بوداییان ساكن كشور نیز اعیاد مذهبی و غیرمذهبی مانند روز كریسمس(بیست و پنجم دسامبر ) دارند (سازمان جغرافیایی ن.م، همان، ص33).

۳ـ قسمتی از دره سورما در شمال شرقی(بنگلادشی، ۱۳۸۲ش، شماره ۶، ص۱۵۵).  

این کشور در زمان تسلط بریتانیا بر شبه قاره هند تا سال ۱۹۴۷ به عنوان پاکستان خاوری شناخته می‌شد. پس از تقسیم شبه قاره‌ هند در سال 1326ش/1947م و تشكیل كشور پاكستان، ناحیه‌ بنگال به دو بخش تقسیم شد: بنگال غربی كه به عنوان ایالت جزء هند شد و بنگال شرقی كه به نام پاكستان شرقی، یكی از پنج ایالت پاكستان بود (امجدعلی، همان، ص 123 ـ 124). خاك هند، میان پاكستان شرقی و چهار ایالت دیگر پاكستان فاصله می‌انداخت.

در سال 1358ش/1979م رهبران نظامی به حكومت نظامی پایان دادند و مردم اعضای پارلمان جدید را برگزیدند. در این انتخابات حزب ملی بنگلادش، به رهبری ضیاءالرحمان، بیشتر كرسی‌های مجلس را به خود اختصاص داد. در سال 1360ش/1981م، شورشیان رئیس‌جمهور را ترور كردند. پس از آن، معاون رئیس‌جمهور، عبدالستار به ریاست جمهوری رسید. در سال 1361ش/1982م رهبران نظامی دوباره كنترل حكومت را به دست گرفتند. ژنرال محمد ارشاد قانون اساسی را به حالت تعلیق درآورد و حكومت نظامی برقرار كرد و فعالیت‌های سیاسی را ممنوع ساخت. او در سال 1362ش/1983م خود را رئیس‌جمهور كشور خواند. در آذر 1369/دسامبر 1990م با افزایش اعتراض گروه‌های مخالف، ارشاد از ریاست‌جمهوری استعفا كرد. در اسفند 1369/فوریه 1991م حزب ملی بنگلادش كنترل پارلمان را به دست گرفت و رهبر آن بیگم‌خالده ضیاء، بیوه‌ضیاءالرحمان، نخست‌وزیر شد. در شهریور 1370/سپتامبر 1991م، با اصلاح قانون اساسی بنگلادش، مسئولیت قوه‌مجریه به نخست‌وزیر داده شد و به این ترتیب رئیس‌جمهور جنبه تشریفاتی پیدا كرد(كتاب سال جهان اروپا، همان).  

در همان سال، عبدالرحمان بیسواس از سوی مجلس به ریاست‌جمهوری انتخاب شد. گروه مخالف(به‌طور عمده عوامی‌لیگ) با اقدامات اقتصادی دولت خالده ضیاء، از جمله خصوصی‌سازی اقتصادی، به مخالفت پرداختند. گروه‌های اسلام‌گرا نیز نسبت به برخی مواضع دولت انتقاد شدید داشتند كه گاه به تظاهرات مردمی می‌انجامید. اظهارنظرهای ضد دینی تسلیمه نسرین در مطبوعات بنگلادش در سال 1372ش/1993م، عواطف دینی و خشم مردم مسلمان را برانگیخت و به دنبال فرار او از كشور ـ كه مقدمات آن را مقامات دولتی فراهم آورده بودند ـ اعتصابات و تظاهرات افزایش یافت. سرانجام بر اثر افزایش مخالفت‌ها خالده ضیاء در سال 1375ش/1996م از نخست‌وزیری كناره‌گیری كرد و دولتی بی‌طرف به ریاست محمد مجیب‌الرحمان مأمور برگزاری انتخابات شد. در همان سال، حَسینه واجد، ‌دختر شیخ مجیب‌الرحمان، به نخست‌وزیری و قاضی شهاب‌الدین‌احمد به ریاست‌جمهوری رسید(سالنامه آسیا، 1997م، ص 85 ـ 86).  

با سیاست‌هایی كه ضیاء به كار برد، گرایش اسلامی خود را بیشتر نشان داد. وی سخنرانی‌های خود را با نام خدا آغاز می‌كرد. بنگلادش تحت رهبری وی به عضو مؤثری در سازمان كنفرانس اسلامی(OIC) و كمیته سه‌جانبه القدس و جبهه اتحاد اسلامی تبدیل شد(فرزین‌نیا، همان، ص43).  

دولت ارشاد نیز به روند اسلام‌گرایی ادامه داد. ارشاد به طور قاطع اعلام كرد كه اصول اسلام باید در قانون اساسی بنگلادش گنجانده شود. ایجاد صندوق زكات و سیاست آموزشی جدید برای شناساندن زبان عربی و مسائل اسلامی در مدارس نمونه‌هایی از اقدامات وی می‌باشد. در اجتماع بزرگ جمعیت مدارس بنگلادش در تاریخ 20 ژانویه 1988م رئیس‌جمهور اعلام كرد كه زندگی فرهنگی مردم بنگلادش باید بر پایه اصول اسلامی باشد. وی هم‌چنین بر برپایی نماز جمعه تأكید نمود. همه این مطالب در هشتمین اصلاحیه قانون اساسی (توسط مجلس ملی) در تاریخ 7 ژوئن 1988 عنوان شده و اسلام دین رسمی كشور بنگلادش اعلام گردید(همان، ص44).  

از طرفی اتحاد مسلمانان و هندوها در مبارزات علیه استعمارگران بریتانیایی قابل تحسین است ولی از طرف دیگر درگیری هایی كه به تحریك عوامل استعمارگر صورت می‌گرفت، تأسف برانگیز است. یكی از تأسف بارترین و دهشتناك ترین این درگیری‌ها در سال 1946م در بیهار بود كه طی آن هزاران مسلمان توسط افراطیون هندومذهب به قتل رسیدند. به تلافی كشتار مسلمانان در بیهار مردم مسلمان نواخالی (یكی از شهرهای مذهبی بنگلادش) به قتل عام هندوها دست زدند تا به این وسیله آتش خشم خود را فرو ریزند. اوضاع آن چنان بحرانی و وخیم بود كه «مهاتما گاندی» كه به خوبی از نقشه ها و توطئه های استعمارگران آگاهی داشت به بیهار و نواخالی مسافرت نمود تا طرفین درگیر را از ادامه  نبرد و كشتار باز دارد و آنان را متوجه دشمن اصلی نماید. هند و پاكستان به ترتیب بر اساس دارا بودن اكثریت هندو و مسلمان مستقل تشكیل شد. درگیری‌های فرقه ای در هند و پاكستان هم چنان ادامه دارد ولی این درگیری‌ها در بنگلادش كمتر از دو كشور دیگر می‌باشد و تقریباً پیروان ادیان و مذاهب مختلف در كنار یك دیگر با مسالمت زندگی می کنند (فرزین نیا، همان، ص45).

«در کل کشور نزدیک به هزاران حسینیه وجود دارد که اکثراً در دست سنی‌هاست. مراسم از اول ماه محرم شروع می‌شود و با شروع این ماه پرچم سیاه به نشانه عزای حسینی بالای گنبدها، بارگاه‌ها و تکایا دیده می‌شود. از اول محرم نیز ماتم و سوگواری و عزاداری و سخنرانی حتی اطعام که کامل ترین آن در روز عاشوراست، آغاز می‌گردد و به طور گسترده و باشکوهی عزاداری عظیمی در سراسر کشـور در خیابان‌ها به راه می‌افتد. شیعه و سنی معلوم نمی‌شود و قابل تشخیص نیستند؛ همه با هم. حتی حضور سنی‌ها هیچ تفاوتی با شیعیان ندارد و تابوتی را به نشانه تابوت امام به طور نمادین و اسطوره ای درمی آورند» (سایت اطلاع رسانی جامعةالمصطفی).  

«در تبلیغ معارف اهل بیت علیهم السلام و هم چنین مراسمی که متعلق به اهل بیت علیهم السلام هست، شیعیان اصیل و سنتی هیچ نوع اقدام چشم گیر و اقداماتی که ملموس بـاشـد، ندارند، بلکه کسانی که از اهل سنت به تشیع گـرویـده انـد و مـسـتـبصر شده اند، بیشترین مراسم و بـیـشـتـرین معرفی اهل بیت علیهم السلام از طرف آنها صورت می‌گـیـرد. کـمـا ایـنـکـه مـراسم روز 18 ذی الحجه (روز عید غدیر) را مستبصرین انجام می‌دهند و سنتی‌ها چون از اجدادشان یک سری چیزهایی را دارند، به همان اکتفا کردند»(همان).

این طلبه بنگلادشی وحدت مذاهب اسلامی را حکمی واقعی ارزیابی و اظهار می نماید: «فتاوای محکم مراجع تقلید شیعه در این زمینه، از روی مصلحت اندیشی نیست، در نتیجه، اگر روزی شیعیان از اهل سنت نیز افزون گردند، حکم به حفظ تقریب هم چنان پابرجا است»(همان).

سنی مذهب‌های بنگلادش بیشتر از اسامی ائمه اطهار علیهم السلام و پیشوندهای میر، میرزا، سید، بی بی و بیگم برای نام گذاری فرزندانشان استفاده می‌کنند. اسامی و القابی مانند: کنیز فاطمه، کنیز بتول، و اسامی ائمه علیهم السلام نیز در بین مردم این کشور به وفور یافت می‌شود. حسینیه دالان، بزرگ ترین حسینیه بنگلادش است که به عنوان بنایی توریستی در نقشه‌های داکا معرفی شده و روزانه جهانگردان مختلفی از سرتاسر جهان از آن بازدید می‌کنند. درهای این حسینیه به روی هندوها و سنی‌ها نیز باز است و شاید به همین دلیل باشد که شهرت بیشتری پیدا نموده است. حسینیه دالان مجموعه‌ای تاریخی با بیش از چهار قرن قدمت می‌باشد. گفته می‌شود این حسینیه در عصر حکومت مسلمانان در شبه قاره و توسط یکی از مشایخ شیعه که حاکم داکا بوده، ساخته شده است. و به خودی خود دلیلی بر اهمیت و نفوذ مکتب اهل بیت علیهم السلام در آن زمان در بین مردم بوده است. مجتمع حسینیه شامل یک ساختمان اصلی می‌باشد که مراسم و عزاداری‌ها و نیز نمازهای یومیه در آن برگزار می‌شود. در قسمتی از این مسجد ضریحی قرار داد که دو برجستگی به عنوان قبور امام حسن علیه السلام و امام حسین علیه السلام در آن قرار دارد. مردم، به ویژه اهل سنت، با حالت تضرع و ندبه کنار این ضریح می‌ایستند و اشک ریزان دست به دعا و استغاثه برمی دارند و حاجات خود را به زبان می‌آورند.(www.havzah.net).

3. در این دوران و پس از آن، مساجد بزرگی از سوی سلاطین و مردم مسلمان ساخته می‌شد. در سال 1375 میلادی اسكندرشاه مسجد معروف «آدینه» را در پاندوآ در ایالت مالدا واقع در بنگال غربی بنا نمود. این مسجد بزرگ ترین مسجد در شبه قاره می‌باشد. در كنار این مساجد، مدارس و حوزه‌های علمیه ای نیز بنا می شد كه به تعلیم و تربیت طلاب می‌پرداخت. در سال 1867 نخستین مركز علمی و فقهی معروف شبه قاره در محلی به نام «دیوبند» تأسیس گردید. این حوزه علمیه كه به منظور ارتقای دانش و خرد مسلمانان شبه قاره و انتشار اسلام تأسیس گردیده بود نقش مهمی در آگاهی سیاسی و ترویج و ترغیب مسلمانان به فراگیری آیات جهاد ایفا نمود و تأثیر به سزایی نیز در مردم بنگال بر جای گذاشت (دایرةالمعارف بریتانیا، 1998م، ج2، ص689 ـ 690).  

9. هزاران مسجد موجود در بنگلادش مراكز فعالی برای فعالیت‌های اجتماعی و مذهبی است. سازمان‌هایی مانند «هیئت مسجد بنگلادش»، «مسجد سماج» و «بیت الشرف» فعالیت‌های برخی از این مساجد را هماهنگ كرده و برنامه هایی برای فعالیت های فرهنگی ـ مذهبی تهیه می كنند. ساخت مساجد جدید و توسعه، تعمیر و تزیین مساجد قدیمی به مشخصه  پیشرفت ناگهانی اسلام در بنگلادش تبدیل شده است(همان، ص690 ـ 691).  

10. آرامگاه‌های صوفیان و روحانیون نیز از قدیم بزرگ ترین مراكز دعا و نیایش و تعلیم اصول قرآن و سنت در بنگلادش بوده است. صدها آرامگاه در بنگلادش وجود دارد. این صوفیان كه از كشورهای عربی و آسیای مركزی به بنگلادش آمده اند، نقش مهمی در توسعه اسلام در این کشور به عهده داشته اند و پس از مرگشان مزار آنها به صورت مركزی برای دعا و عبادت مردم در آمده است. درگاه شاه جلال در سیلهت، شاه نعمت و بایزید بسطامی در چیتاگنگ، شاه مخدوم در پاینا، خان جهان علی در خولنا و مزار میرپور در داکا از مهم ترین این مراكز می باشد كه بازسازی شده است. پیشوا ذاكر منجیل (مركز عبادی بین المللی) اترشی، فریدپور كه به وسیله حضرت شاه صوفی مولانا حشمت الله (معروف به پیر صاحب اترشی) تأسیس شده اخیراً به مشهورترین این مراكز تبدیل شده است. صدها نفر از مردم روزانه از نقاط مختلف كشور به این آرامگاه‌ها می روند. در اعیاد مذهبی نیز صدها نفر از مردم عادی و مقامات دولتی در این مكان‌ها گردهم می آیند. درگاه اترشی مجتمع بزرگی در یك منطقه روستایی است اما با امكانات فراوان یك مسجد، یك مدرسه و یك استراحتگاه با گنجایش چندین هزار نفر. یك مركز تحقیقات بین المللی نیز در آن جا تأسیس شده است. بسیاری بر این باورند كه پیشوا ذاكر منجیل احتمالاً جامعه  بنگلادش را بار دیگر بر طبق اصول و سنت اسلامی شكل داده است(فرزین نیا، همان، ص49).  

11. سازمان‌ها و مؤسسات اجتماعی و مذهبی نیز در بنگلادش وجود دارد که مهم ترین آنها بنیاد اسلامی، هیئت مسجد بنگلادش، انجمن مدرسه قرآنی، مركز اسلامی بنگلادش، جمعیةالمدرسین بنگلادش، هیئت جهانی اسلام (قرآن و سنت)، ‌اتحاد الامة و شورای سازمان‌های اجتماعی ـ فرهنگی اسلامی می باشد. «بنیاد اسلامی» مسئولیت آموزش امامان مساجد را به عنوان رهبران اجتماع در كشور به عهده دارد. این بنیاد با برگزاری اجلاس‌ها و انجام كارهای تحقیقاتی اسلامی به شهرت دست یافته است و انتشار دائرة‌المعارف اسلامی یكی از آثار ارزشمند آن می باشد. «هیئت مسجد بنگلادش» تصمیم دارد تا مساجد را به مراكز فعالیت‌های اجتماعی مذهبی تبدیل كند. انجمن دیگری نیز به ارائه خدمات رفاهی به تازه مسلمانان و موعظه كردن آنها مشغول است. تلاش این گروه در جهت تقویت ایمان مسلمانان به قرآن و سنت بوده است(همان).  

بنگلادش با جمعیت بسیار و شرایط خاص اقلیمی و مشكلات سیاسی كه موجب عقب ماندگی و بی نظمی امور اقتصادی آن شده، ‌در زمره كم درآمدترین كشورهای جهان بوده و اقتصاد آن به كمك‌های خارجی و ارزی ـ كه بنگلادشی‌های خارج از كشور به داخل می فرستند ـ متكی است(أسعدی، همان، ج2، ص65). پس از استقلال، دولت سه برنامه  پنج ساله (از 1973 تا1989م) برای بهبود اوضاع اقتصادی تدارك دید. واحد پول بنگلادش «تاكا» است كه از سال 1982م به جای روپیه پاكستان به جریان افتاد(بنگلادش، همان، ص54).  

اساس اقتصاد بنگلادش بر كشاورزی مبتنی است كه توسط بخش خصوصی اداره می شود. خاك بنگلادش بسیار حاصل خیز است و حدود 80% كل نیروی كار این كشور به كشاورزی اشتغال دارند و 90% عواید صادراتی این كشور از محصولات كشاورزی تأمین می‌شود؛ اما به سبب تراكم شدید جمعیت، ‌حدود 17% واردات این كشور به مواد غذایی اختصاص یافته است(أسعدی، همان، ص75)، برنج و چتایی (كنف هندی) از محصولات عمده  كشاورزی و صادرات اصلی بنگلادش به شمار می رود و كارخانه كنف ریسی آدامجی در شهر ناراین گنج بزرگ ترین كارخانه كنف ریسی جهان است (همان، ص77). چای، ‌سیب زمینی، ‌نیشكر، توتون، ادویه و میوه های گرمسیری از محصولات دیگر بنگلادش است. ماهی گیری نیز از مشاغل مهم در این كشور به شمار می رود و بیش از پنج میلیون نفر به این كار اشتغال دارند(دایرة المعارف بریتانیا، همان، ص689 ـ 690).  

بنگلادش بجز گاز طبیعی منابع معدنی زیادی ندارد. زغال سنگ و سنگ آهك نیز در این كشور كشف شده ‌و بهره برداری گردیده است(علیزاده، همان، ص44).  

این کشور از لحاظ صنعتی عقب مانده است و تنها 7% نیروی كار در بخش صنعت اشتغال دارد. کارخانجات نساجی، كودسازی، فولاد، ‌سیمان و شكر از صنایع بزگ این كشور است كه بیشتر در شهرهای داكا، چیتاگنگ، ‌سیلهت و كومیلا متمركز است(أسعدی، همان، ص82).

گاز طبیعی در سال 1955م توسط شركت نفت پاكستان در هریپور واقع در پانزده مایلی شرق سیلهت كشف شد. گاز هاریپور در 1100 پایی اعماق زمین قرار دارد. به دنبال كشف گاز هریپور فعالیت‌هایی در پنج حوزه گازی دیگر واقع در شمال شرقی بنگلادش و بندر چیتاگنگ انجام گرفت(سالنامه آسیا، همان، ص88).  

2ـ زغال سنگ: یكی دیگر از معادن قابل توجه بنگلادش زغال سنگ می باشد. ذخایر زغال سنگ كشف شده هفتصد میلیون تن بوده، در منطقه «جمال گنج» و «ممنسینگ» و در عمق سه هزار پایی قرار دارد. در مناطق «فریدپور» و «كولنا» نیز زغال سنگ كشف شده است. اخیراً نیز با كمك سازمان «توسعه ماورای بحار انگلیس» ذخایر عظیم زغال سنگ به میزان ده‌ها میلیون تن در دهكده مدانخالی از بخش پیرگنج از توابع شهرستان رانگپور و در منطقه ای به وسعت پنجاه مایل مربع و به عمق 950 فوت كشف گردیده است. زغال سنگ كشف شده بهترین نوع زغال سنگی است كه تاكنون در شبه قاره  هند كشف شده و قادر خواهد بود نیازهای بنگلادش را تا صد سال آینده تأمین نماید. بنگلادش به علت عدم امكانات مالی و فنی قادر به بهره برداری كافی از منابع زغال سنگ خود نمی باشد (همان، ص89).  

3ـ نفت: بنگلادش دارای ذخایر نفت اندكی در چیتاگنگ(واقع در جنوب) و سیلهت (واقع در شمال شرقی كشور و در مجاورت ایالت نفت خیز آسام هند) می باشد. در دسامبر 1986 كارشناسان بنگلادشی با استفاده از تكنولوژی خارجی و اعتبار ده میلیون دلاری بانك توسعه آسیایی موفق به كشف ذخایر جدید نفت در منطقه «هریپور» واقع در سیلهت شدند. با كشف منابع مزبور بنگلادش اكنون روزانه حدود سیصد تا چهارصد بشكه نفت خام استخراج می نماید. البته به طوری كه وزیر انرژی بنگلادش اظهار نموده است این كشور در حال حاضر به علت نداشتن امكانات لازم و مشكل حمل نفت از ناحیه سیلهت به تنها پالایشگاه خود واقع در چیتاگنگ از تمامی چاه‌های نفتی واقع در سیلهت بهره برداری نمی کند(همان).

5ـ نمك: در سواحل خلیج بنگال و در مناطق «چیتاگنگ» و «كوكسز بازار» مقادیر قابل توجهی نمك طعام به دست می آید، اما این میزان نیازهای كشور را برآورده ننموده و بنگلادش مجبور است سالانه مقدار زیادی نمك از خارج وارد نماید(دایرة المعارف بریتانیا، همان، ص690ـ691).

سایر مواد معدنی كه در این كشور به دست آمده عبارت است از: خاك رس، ‌سیلیس، اكسید آلومینیوم، مس، اورانیوم و توریوم(همان و نیز ر.ك: فرزین نیا، همان، ص105).  

كلیه اراضی قابل زراعت زیر كشت قرار داشته و برنج مهم ترین محصول كشاورزی می باشد. پس از برنج، كنف و سپس گندم از محصولات اساسی بنگلادش است. زمین های زراعی بیشتر در شمال كشور بنگلادش قرار دارد و زمین های جنوبی بیشتر در معرض سیل قرار می گیرد. به رغم افزایش تولیدات كشاورزی، بنگلادش هنوز قادر به تأمین نیازهای داخلی دانه‌های غذایی (گندم و برنج) خود نمی باشد و افزایش سالانه رشد تولیدات كشاورزی به زحمت جواب گوی افزایش رشد جمعیت در این كشور می باشد. علاوه  بر مشكل جمعیت، بنگلادش در معرض انواع حوادث طبیعی از قبیل سیل، گردباد و خشك سالی قرار دارد كه معمولاً محصولات كشاورزی این كشور را متحمل خسارات سنگین می سازد. محصول برنج در 75% زمین‌های زراعی كاشته می شود(أسعدی، همان، ص78).  

كشاورزان بنگلادشی در برنامه های عمرانی در زمینه‌های مدرنیزه كردن كشاورزی، ایجاد اشتغال، توسعه آموزش و مهارت و رشد فیزیكی و اجتماعی كه از سوی بخش‌های مختلف دولت انجام می گیرد مشاركت می نمایند. دولت بنگلادش علاوه بر آبیاری به موقع، باید به مسئله كنترل سیل، اعتبار برای خرید بذر و كود شیمیایی، ذخیره سازی، حمل و نقل و توسعه تسهیلات بازار برای كشاورزان توجه كند(همان).  

در حدود 8/3 میلیون جریب از اراضی جنگلی اطراف بنگلادش تقریباً 14% كل نواحی ارضی بنگلادش را تشكیل می دهد. علاوه بر این، 4/2 میلیون جریب دیگر اراضی جنگلی تپه ای كنترل نشده نیز كه به جنگل‌های دولتی طبقه بندی نشده (USF)، معروف است، در این کشور وجود دارد. منابع جنگلی یكی از منابع اصلی مصرف انرژی سنتی در كشور است. این منابع بیش از 5/6% به ارزش كشاورزی افزوده و بیش از 75% از مصرف انرژی را تشكیل می دهد. با افزایش جمعیت، اراضی جنگلی برای كشت محصولات غذایی صاف می شود و در عین حال تهیه چوب برای اهداف سوختی به حدود 16% حجم انرژی قبل می رسد(فرزین نیا، همان، ص108).  

ذخایر بزرگی از گاز طبیعی در بنگلادش وجود دارد. تا سال 1985، سیزده رشته گاز در این كشور كشف شده بود. در سال 1986 دولت دومین پروژه توسعه گاز را افتتاح كرد و در نظر داشت تولید گاز را از رشته‌های موجود افزایش دهد. و نیز هیدروكربن مایع را تولید كند. در ژوئیه 1988 یك نیروگاه تولید برق با سوخت گاز در هریپور افتتاح شد(همان، ص111).

كنف نقش مهمی در اقتصاد بنگلادش ایفا می كند؛ اولاً به عنوان محصول صادراتی و ثانیاً به عنوان مهم ترین ماده خامی كه در صنایع این كشور مورد استفاده قرار می گیرد(اسعدی، همان، ص85).  

ماهی یكی از منابع عمده پروتئین حیوانی در بنگلادش بوده و حدود 80% پروتئین حیوانی در این كشور از ماهی و آبزیان دیگر تأمین می گردد. بنگلادش دارای بیش از هفتصد رودخانه بزرگ و كوچك و تعداد بسیاری دریاچه، بركه، استخر، ‌حوضچه ذخیره آب و... در مجموع به مساحت 37/4 میلیون هكتار بوده كه 80% تولید كل ماهی كشور را به خود اختصاص می دهد. این كشور هم چنین دارای 250 مایل آب‌های ساحلی در خلیج بنگال می باشد كه 20% تولید ماهی كشور از این آب‌ها تأمین می شود(فرزین نیا، همان، ص115).  

راه آهن این كشور در سال 1982م به دو شبكه شرقی و غربی تقسیم شد. شهر چیتاگنگ مركز شبكه شرقی راه آهن و شهر راج‌شاهی مركز شبكه غربی آن است و در سال 1983م به سیستم ارتباط مستقیم بین المللی پیوست(اسعدی، همان، ص91).  

از اقلام صادراتی بنگلادش، می‌توان از چتایی، كه به اختلاف سال‌ها، ‌رقمی بین 50 تا 90% صادرات را به خود اختصاص داده بوده است، چرم، ‌چای و میگو كه در اطراف خلیج بنگال پرورش می یابد، یاد كرد (بنگلادش، همان، ص61). 90% صادرات به كنف اختصاص دارد. سهم چای و چرم حدود 5/7% سهم و سایر اقلام صادراتی 5/2% می باشد. كشورهای بازار مشترك اروپا بزرگ‌ترین خریدار كالاهای بنگلادش می باشند و حدود 30% درآمد صادرات این كشور ناشی از خریدهای بازار مشترك بوده است. كشورهای منطقه آمریكا دومین خریدار بزرگ كالاهای بنگلادش می باشند كه 29% صادرات بنگلادش به آمریكا اختصاص دارد. منطقه آسیا(منهای خاورمیانه)با اختصاص 18% صادرات بنگلادش به خود مقام سوم را در واردات كالا از بنگلادش داشته است(فرزین نیا، همان، ص136). واردات بنگلادش بیشتر به مواد غذایی كه شامل گندم، برنج، روغن‌های خوراكی و دانه های روغنی است مربوط می شود. دیگر اقلام مهم وارداتی بنگلادش شامل نفت خام، پنبه، الیاف خام، نخ، منسوجات، كودهای شیمیایی و سیمان می‌شود(همان، ص133).  

26ـ كمیته دائمی همكاری بازرگانی و اقتصادی (وابسته به سازمان كنفرانس اسلامی) (فرزین‌نیا، همان، ص140ـ144).  

قانون اساسی در سال 1972 تصویب شد و بر ایجاد اقتصاد سوسیالیستی و تحكیم و ابقا و تقویت روابط برادرانه بین كشورهای مسلمان بر اساس وحدت اسلامی تأكید دارد. هم‌چنین بر اساس این قانون، نخست‌وزیر در رأس قوه‌مجریه قرار دارد و از سوی حزبی كه بیشترین كرسی را در مجلس در اختیار دارد انتخاب می‌شود. بر اساس اصلاحیه‌قانون اساسی در سال 1367ش/1988م، اسلام دین رسمی است. از اواسط دهه‌1349ش/1970م، به ویژه در دولت ضیاءالرحمان، فعالیت‌های اسلامی افزایش یافته است و مؤسسات و سازمان‌های اسلامی و احزاب سیاسی اسلامی، مانند جماعت اسلامی، اهمیت بیشتری یافته‌اند(كتاب سال جهان اروپا، همان).  

احزاب سیاسی فعالیت چشم‌گیری در صحنه سیاسی بنگلادش دارند. عوامی‌لیگ(اتحاد خلق) كه در سال 1327ش/1948م برای فعالیت‌های جدایی‌طلبانه ـ نسبت به پاكستان ـ توسط مجیب‌الرحمان تأسیس شد، ‌از احزاب مهم بنگلادش است. حزب مسلم لیگ نیز از دیگر احزاب فعال این كشور است(أسعدی، همان، ص49ـ57).  

از ماه اکتبر سال ۲۰۰۶ و پایان دوره زمامداری خالده ضیا یک دولت انتقالی زمام امور بنگلادش را در دست گرفت. بر اساس قوانین بنگلادش، در صورتی که در پایان یک دوره پارلمانی انتخابات جدیدی برگزار نشده باشد، دولت انتقالی می‌تواند به مدت سه ماه زمام امور را به منظور فراهم کردن زمینه برگزاری انتخابات در دست بگیرد(كتاب سال جهان اروپا، همان).

در سال ۲۰۰۹ به دنبال به قدرت رسیدن شیخ حسینه، نیروهای شبه نظامی بنگلادش دست به شورش زدند؛ شورشی که از داکا آغاز شد و به تدریج به دیگر شهرهای بنگلادش را در برگرفت ولی بعداً به‌طور کامل سرکوب شد. اصلاحاتی که دولت شیخ حسینه به منظور سکولارتر کردن قانون اساسی بنگلادش صورت داد، باعث خشم تندروها در این کشور شد(همان).  

بنگلادش به چهار ایالت چیتاگنگ، داكا، خولنا و راجشاهی و 21 منطقه و 64 زیلا تقسیم شده است. مناطق روستایی و شهری در این كشور تقسیمات دیگری نیز دارد. ایالات داكا از ایالات دیگر بزرگ‌تر است و شامل پنج منطقه می‌شود: داكا، فریدپور، جمال‌پور، ممسنیگ و تنگابل. ایالت راجشاهی پنج منطقه: بوگرا، دیناج پور، پاینا، راجشاهی و رنگپور را شامل می‌شود. ایالت خولنا نیز پنج منطقه: پاریسال، جسور، خولنا، كوشیتا و پاتوآخالی را در برمی‌گیرد (عبدالكریم، همان، ص33).  

سیاست خارجی بنگلادش به‌طور كلی تحت تأثیر عوامل داخلی، از جمله احزاب، اقتصاد ضعیف، بلایای طبیعی و عوامل خارجی، مانند همسایگی با هند به عنوان یك قدرت برتر منطقه‌ای و سازمان‌های كمك‌دهنده خارجی قرار دارد. بنگلادش در امور خارجی از سیاست عدم تعهد و موضع مسالمت‌آمیز پیروی كرده است. روابط با هند از سال 1375ش/1996م با امضای توافق‌نامه سی ساله تقسیم آب گنگ بهبود یافته است. این كشور در سال 1353ش/ 1974م به عضویت سازمان كنفرانس اسلامی در آمد و با عضویت در سازمان سارك (جامعه همكاری منطقه‌ای جنوب آسیا) در سال 1353ش/1974م، به عضویت سازمان كنفرانس اسلامی در آمد و با عضویت در سازمان سارك (جامعه همكاری منطقه‌ای جنوب آسیا) در سال 1364ش/1985م به تحكیم روابط با كشورهای منطقه‌ای اهمتمام ورزید. از سال 1355ش/1976م، مناسبات بنگلادش با پاكستان بهبود یافته است. در سال 1370ش/1991م پاكستان و بنگلادش درباره بازگشت آوارگان مسلمان بهاری به پاكستان به توافق رسیدند. مسلمانان بهاری كه در اردوگاه‌های آوارگان در بنگلادش مستقرند در جنگ استقلال بنگلادش، از پاكستان جانب‌داری كردند. در سال 1371ش/1991م بیش از پنجاه هزار مسلمان میانماری برای گریز از تعقیب سیاسی حكومت میانمار به بنگلادش پناه آوردند. با وجود توافق میان دو كشور در سال 1371ش/1992م درباره بازگشت این آوارگان به میانمار، تا سال 1376ش/1997م بیش از نیمی از آنان هنوز در اردوگاه‌های بنگلادش سكونت داشتند(مجله‌ سیاست خارجی، 1376ش، ص 983).  

پس از تأسیس بنگلادش و به رسمیت شناخته شدن آن از سوی پاكستان در كنفرانس سران كشورهای اسلامی در سوم اسفند 1352/ 22 فوریه 1974، از آن‌جا كه ایران در این خصوص از مواضع پاكستان حمایت می‌كرد، هم‌زمان به طور رسمی اقدام به شناسایی بنگلادش كرد و سفارت آن كشور در 16 خرداد 1353 در تهران گشایش یافت. بنگلادش نسبت به جمهوری اسلامی ایران نیز موضعی معتدل و غیرخصمانه داشته است و در آغاز جنگ عراق بر ضد ایران (1359)، ضیاءالرحمان یكی از سران چند كشور مسلمان بود كه به نمایندگی از سازمان كنفرانس اسلامی به منظور میانجی‌گری به ایران سفر كرد(گاهنامه پنجاه ساله شاهنشاهی پهلوی، 1355ش، ‌ج3، ص2859ـ2860).  

بنگلادش در چارچوب روابط با كشورهای اسلامی بیشتر به گسترش روابط با كشورهای ثروت‌مند عربی، به ویژه عربستان، گرایش دارد و كمك‌های مالی فراوانی از عربستان دریافت نموده است(كتاب سال جهان اروپا، همان؛ مجله سیاست خارجی، همان، ص 985).

بنگلادش برای قدرت‌های بزرگ سیاسی ـ اقتصادی جهان، به سبب موقعیت ویژه جغرافیایی و استراتژیك، برای هند، به دلیل مرزهای مشترك، و برای چین به جهت دست‌رسی آن کشور به آب‌های اقیانوس هند، اهمیت خاصی دارد. در دوره ریاست جمهوری ضیاءالرحمان نزدیكی به دولت‌های مسلمان و ثروت‌مند عرب در دستور كار وی قرار گرفت، و از این‌رو، این كشورها به سرمایه‌گذاری در بنگلادش اقدام كردند(أسعدی، همان، ص 61).