احمد بن حسین بن اسحاق بن شعبه: تفاوت میان نسخه‌ها

احمد بن حسين بن اسحاق بن شعبه، (حدود 278 – حدود 346ق)ابوعلي حافظ. محدث شيعي. ولادت و وفات او در دست نيست. تحقيقات به‏عمل آمده حاكي از آن است كه وي با «عبدالعزيز بن يحيي جلودي بصري»(م332ق)، «عبدالجبار بن شيران»، «ابوبكر احمد بن عبدالعزيز جوهري»(صاحب كتاب السقيفه)، هم‏بحث و هم‏روزگار بوده است زيرا همه اينها از شاگردان «محمد بن زكريا غلابي بصري»(م298ق) بوده‏اند. بنابراين تولد او را مي‏توان دو دهه پيش از وفات اين استادش تخمين زد، يعني حدود 278هجري. از سوي ديگر وي استاد «احمد بن علي بن نوح سيرافي»(م410ق) بوده و ابن‏نوح حداقل بين سال‏هاي 342 تا 352هجري در بصره رفت و آمد داشته است. بنابراين وفات او بين سال‏هاي مذكور(حدود 346ق) بوده است. وي اهل بصره بود و احتمالاً تا آخر عمر نيز در آنجا بوده است. وي در بصره احاديث زيادي شنيد و روايات فراواني در خاطرش حفظ نمود چندان‏كه لقب «حافظ» به او داده‏اند. پس از آن مجلس درسي ترتيب داد و اندوخته‏هاي خويش را به شاگردانش القاء نمود. با اين حال در منابع روايي، هيچ حديثي از او به چشم نمي‏خورد از اين‏رو اساتيد و شاگردان او جز آنچه پيش از اين اشاره نموديم، كسي ديگر را نمي‏شناسيم. نجاشي نخستين كسي است كه نام او را در ذيل شرح‏حال استادش ذكر نموده است. اما چون داراي اثر تأليفي نبوده است به‏صورت مستقل به شرح‏حال او نپرداخته است.