محمد بن خالد برقی: تفاوت میان نسخه‌ها

احمد بن عبدالله بن احمد بن ابی‏‌عبدالله محمد بن خالد برقی، (حدود 250 – حدود 312ق) محدث شیعی در نیمه نخست سده چهارم هجری. فرزند او «علی بن احمد» از اساتید «شیخ صدوق»(م381ق) بوده و جد پدری او «محمد بن خالد برقی»(م274ق) از شخصیت‏‌های نامدار شیعه و صاحب كتاب «محاسن» و «طبقات» است.

احمد بن عبدالله بن احمد بن ابی‏‌عبدالله محمد بن خالد برقی، محدث شیعی در نیمه نخست سده چهارم هجری. فرزند او «علی بن احمد» از اساتید «شیخ صدوق» بوده و جد پدری او «محمد بن خالد برقی» از شخصیت‏‌های نامدار شیعه و صاحب كتاب «محاسن» و «طبقات» است. وی با «علی بن محمد بن ابی‏‌القاسم ماجی لویه» معاصر است و با یكدیگر رابطه خویشاوندی دارند زیرا «برقی» جد مادری اوست. در باره ولادت و وفات او اطلاع درستی نداریم. وی از جدش كه در 274هجری در قم وفات یافت، روایت دارد بنابراین ولادت او سال‏‌ها پیش از وفات جدش بوده است. همچنین در باره وفات او می‏‌توان حدس زد كه چون «شیخ صدوق»(متولد304ق) از فرزندش نقل حدیث می‏كند و از خود او روایت ندارد، پس گویا وی در زمان كودكی صدوق از دنیا رفته بود. بنابراین وفات او تقریباً حدود 312هجری اتفاق افتاده است. در منابع معتبر گزارشی از شرح‏ حال او نیامده است اما قرائن حاكی از آن است كه وی در قم از یك خانواده علمی، فرهنگی و مذهبی تولد یافت و در همین شهر پرورش یافته است. وی با حضور در مجالس درس اساتید و بزرگان قم، بزودی در علوم حدیث تبحر یافت و به آن اندازه رسید كه وقتی «حسن بن حمزه طبری»(م358ق) در 300هجری وارد قم شد و ظاهراً تا 328هجری در آنجا اقامت داشته، توانسته از محضر درس او استفاده كند. در منابع حدیثی روایات او تنها از طریق جدش برای ما نقل شده است، بنابراین اساتید دیگر او قابل شناسایی نیستند. از شاگردان او افزون بر «ابن حمزه طبری» می‌‏توان پسرش «علی بن احمد» و «شیخ كلینی»(م329ق) را نام برد. از او اثر تألیفی بر جای نمانده است.

از شاگردان مشهور وی می‌توان حسن بن حمزه طبری، علی بن احمد و شیخ كلینی را نامبرد.