پادشاهان ادریسی
ادریسیان (به عربی: الأدارسة)، در سال ۱۷۲ق به‌دست ادریس بن محمدِ نفس زکیه تشکیل شد. ادریس در جنگ صاحب فخ با عباسیان جان سالم به‌در برد و به مغرب دور رفت؛ قبایل بربر با وی بیعت کردند و دولتی علوی و مستقل به نام ادریسیان تشکیل شد. اِدریسیان سلسله‌ای بودند که در مراکش و بخشی از الجزایر فرمانروایی کرده‌اند. آنها نخستین سلسله‌ای بودند که سعی کردند باورهای شیعه را، البته به صورت بسیار ضعیف، در مغرب رواج دهند.
احمد یکم ادریسی
ابوالعیش احمد بن القاسم کنون دوازدهمین فرمانروای مراکش از دودمان ادریسی بود. او پس از درگذشت پدرش قاسم یکم در سال ۹۴۸ بر تخت نشست و تا سال ۹۵۴ که هنگام وفاتش بود، بر مراکش حکم می‌راند. پس از او، برادرش حسن بر تخت نشست[۱].
ادریس دوم ادریسی
ادریس دوم (۷۹۱ تا ۸۲۸)، پسر ادریس یکم بنیان‌گذار دودمان ادریسی در مراکش بود. او در ولیلی دو ماه بعد از وفات پدرش به‌دنیا آمد[۲].
حسن یکم ادریسی
حجام‌حسن بن محمد بن قاسم بن ادریس دوم، دهمین سلطان مراکش از دودمان ادریسی بود. او پس از هشت سال حکومت خلیفه فاطمی، عبیدالله مهدی از سال ۹۱۷ تا سال ۹۲۵، دوباره حکومت ادریسیان را احیا کرد و به‌مدت دو سال، دوباره ادریسیان به حاکمیت وی بر مراکش حکومت کردند. حکومت او در سال ۹۲۷ توسط عبیدالله مهدی سرنگون شد و فاطمیان برای ده سال دیگر (از ۹۲۷ تا ۹۳۷) دوباره بر مراکش چیره‌گشتند. حسن یکم در سال ۹۴۴ درگذشت[۳].
حسن دوم ادریسی
حسن دوم بن القاسم کنون سیزدهمین و واپسین فرمانروای مراکش از دودمان ادریسی بود. او در سال ۹۵۴ بعد از وفات برادرش احمد یکم بر تخت نشست و تا سال ۹۷۴ که خلفای قرطبه بر تمام مراکش چیره‌گشتند بر سرزمینش سلطنت می‌کرد. پس از فتح مراکش به دست خلفای قرطبه که حکم دوم خلیفه آنان بود، او را به کوردوبا واقع در خلافت قرطبه (اسپانیای کنونی) تبعید کردند و او پس از گذراندن ۱۱ سال، در تاریخ ۹۸۵ میلادی در آنجا وفات یافت[۴].
علی یکم ادریسی
علی بن محمد بن ادریس (عربی: علی بن محمد بن إدریس)، چهارمین سلطان ادریسی مراکش پس از پدرش محمد بود. او در نُه سالگی بر تخت نشست و پس از دوازده سال حکومت، درگذشت. پس از او برادرش یحیی بر تخت نشست[۵].
علی دوم ادریسی
علی بن عمر بن ادریس دوم، هفتمین فرمانروا و سلطان مراکش (دودمان ادریسی) از سال ۸۷۴ تا سال ۸۸۳ میلادی بود. او پس از درگذشت فرزند پسرعمویش (یحیی دوم) بر تخت نشست و به‌مدت نُه سال حکومت کرد. در دوران حکومت وی، ادریسیان، پایتختشان (فاس) را از دست دادند. پس از وی، پسرعمویش یحیی بر تخت نشست [۶].
قاسم یکم ادریسی
قاسم کنون بن محمد، یازدهمین فرمانروا و سلطان مراکش (شهر فاس) از دودمان ادریسی بود. او در سال ۹۳۷ میلادی با پایان بخشیدن به سلطنت خلافت فاطمیان (عبیدالله مهدی) بر مراکش، حکومت خود بر شهر فاس را آغاز کرد. قاسم به‌مدت ۱۱ سال بر فاس حکومت کرد تا این که در سال ۹۴۸ درگذشت و پسرش احمد یکم بر تخت نشست[۷].
قاسم بن ادریس ادریسی
قاسم بن ادریس دوم ادریسی از فرزندان ادریس دوم و برادر محمد یکم بود. او قاسم پسر ادریس دوم پسر ادریس یکم پسر عبدالله محض پسر حسن مجتبی پسر علی امیرالمؤمنین پسر عمران ابوطالب پسر شیبه عبدالمطلب بود[۸].
محمد بن ادریس
محمد بن ادریس (عربی: محمد بن إدریس) یکی از پسران ادریس دوم و جانشین وی بود. او سومین فرمانروای مراکش پس از پدرش و پدربزرگش بود. او در سال ۸۲۸ به قدرت رسید و هشت سال بعد در تاریخ ۸۳۶ میلادی وفات یافت. پس از او، پسرش علی بن محمد به حکومت رسید[۹].
یحیی یکم ادریسی
یحیی بن محمد پنجمین فرمانروای مراکش از دودمان ادریسی پس از برادرش علی یکم بود. او دو سال از برادرش کوچکتر بود. در نوزده سالگی (سال ۸۴۸) پس از وفات برادرش به حکومت رسید و شانزده سال حکومت کرد. سرانجام در سال ۸۶۴ در حدود ۳۵ سالگی، درگذشت و پسرش یحیی دوم بر تخت نشستی[۱۰].
یحیی دوم ادریسی
یحیی بن یحیی بن محمد، ششمین فرمانروا و سلطان مراکش از دودمان ادریسی بود. او در سال ۸۶۴ پس از وفات پدرش بر تخت نشست و تا ده سال بعد (۸۷۴ میلادی) بر مراکش حاکمیت می‌کرد. پس از او، پسرعموی پدرش (علی دوم) به سلطنت مراکش رسید[۱۱].
یحیی سوم ادریسی
یحیی بن قاسم بن ادریس دوم، هشتمین فرمانروا و سلطان مراکش از دودمان ادریسی بود. او سه سال پیش از وفات پسرعمویش (علی دوم) در سال ۸۸۰ بر تخت نشست و تا ۲۴ سال بعد بر مراکش حکومت کرد. او در سال ۹۰۴ درگذشت و یحیی چهارم (که فرزند پسرعمویش بود) بر تخت نشست[۱۲].
یحیی چهارم ادریسی
یحیی بن ادریس بن عمر بن ادریس دوم، نهمین سلطان و فرمانروای مراکش از دودمان ادریسی از تاریخ ۹۰۴ میلادی (وفات یحیی سوم) تا سال ۹۱۷ که خلفای فاطمی به حکومت عبیدالله مهدی بر مراکش چیره‌شدند حکومت کرد. پس از یحیی چهارم به‌مدت هشت سال تا سال ۹۲۵، خلفای فاطمی بر مراکش چیره‌بودند که پس از آنها حسن یکم دوباره دودمان ادریسی را به حکومت رساند[۱۳].