حزب التحریر
حزب‌التحریر حزب اسلامگرای جهانی است که در سال ۱۹۵۳ در بیت‌المقدس توسط روحانی فلسطینی تقی‌الدین النبهانی تأسیس شده است [۱]. حزب‌التحریر به معنی گروه آزادی‌بخش می‌باشد که از مصدر "حریت یا تحریر" عربی گرفته شده است و به معنی گروهی می‌باشد که تلاش دارد تا مسلمانان را از قید و بند نظام‌ها، افکار، مفاهیم و احساسات غیر اسلامی نجات دهد. این سازمان خود را در پی خلافت می‌داند و دولت ـ ملت، جمهوریت، دموکراسی، نشنلیزم و روش‌های دموکراتیک رسیدن به قدرت را رد نموده و فریب می‌خواند. برخی کشورها این سازمان را تروریستی دانسته و در برخی کشورها فعالیت آن به دلیل اتهام دست داشتن در خشونت ممنوع است. این درحالیست که فعالیت‌های تروریستی و خشونت‌آمیز توسط این گروه به اثبات نرسیده‌است.
روش التحریر جهت برپایی خلافت دموکراتیک
طریقه حزب‌التحریر برای برپایی خلافت مبتنی بر روش دموکراتیک و مدنی، روش مادی همچو فعالیت‌های نظامی، مسلحانه و خشونت‌آمیز استوار نمی‌باشد. بلکه اساس کار و فعالیت حزب‌التحریر را مبارزه فکری و سیاسی برای برپایی خلافت تشکیل می‌دهد.
ارتباط با داعش
حزب‌التحریر خلافت خودخوانده داعش و رابطه با این گروه را ردّ می‌کند و می‌گوید که حزب‌التحریر در سال 1953 تاسیس شده و داعش در سال 2014 به میان آمده است.
گسترش فعالیت در افغانستان
حزب‌التحریر از سال 2003 بدینسو فعالیت‌هایش را در افغانستان گسترش داده و در اکثریت ولایات افغانستان فعالیت دارد. تعداد این گروه در افغانستان هزاران نفر تخمین زده می‌شود. تا جایی‌که مشاهده شده است تمامی فعالیت‌های حزب در افغانستان فکری و سیاسی بوده و دست به اعمال مادی و نظامی نزده است.
گسترش فعالیت‌ها
این حزب در سال ۱۹۵۳ توسط شیخ تقی الدین النبهانی یک قاضی و عالم دینی که از دانشگاه الازهر مصر فارغ گردیده بود در فلسطین تأسیس شد. از آن زمان تا کنون حزب فعالیتش را در بیش از پنجاه کشور گسترش داده‌است و گفته می‌شود که بیش از یک میلیون عضو دارد. حزب علاوه بر کشورهای اسلامی و عربی، در اکثر کشورهای اروپایی و آمریکایی نیز فعال است.
اهداف
هدف این حزب تأسیس نظام سیاسی اسلام (دولت خلافت) و تلاش برای وحدت فکری، سیاسی و جغرافیایی در میان مسلمانان جهان عنوان شده است. اما به‌صورت مختصر اهداف حزب قرار ذیل گفته شده است: • تأسیس نظام سیاسی اسلام (دولت خلافت) • تلاش برای وحدت فکری، سیاسی و جغرافیایی در میان مسلمانان • اعاده عزت و شوکت گذشته مسلمانان • کشیدن مسلمانان از حالت عقب‌ماندگی و انحطاط فکری و سیاسی • هموار نمودن زمینه هدایت بشر از طریق تطبیق، دعوت و حمل اسلام[۲]