همایش بین‌المللی امت واحد، سرنوشت مشترک
| همایش‌های بین‌المللی | |
|---|---|
 | |
| نام رویداد | کنفرانس بین‌المللی امت واحد، سرنوشت مشترک |
| روز رویداد | چهارشنبه و پنج‌شنبه 1 و 2 اسفندماه 1403 ش |
| مکان رویداد | بحرین |
| عوامل |
|
| دلیل اهمیت |
|
کنفرانس بین‌المللی امت واحد، سرنوشت مشترک، 1 و 2 اسفندماه برابر با 19 و 20 فوریه در بحرین برگزار شد. در این کنفرانس شخصیت‌هایی از علما، رهبران، اندیشمندان و فرهیختگان مسلمان از نقاط مختلف جهان حضور داشتند. شیخ احمد الطیب، شیخ الازهر و انور ابراهیم، نخست‌وزیر مالزی از سخنرانان این کنفرانس بودند. این کنفرانس تحت حمایت حمد بن عیسی آل خلیفه، پادشاه بحرین و با حضور شخصیت‌های مذهبی و فکری از کشورهای مختلف اسلامی برگزار می‌شود. این همایش با هدف تقویت گفت وگوی اسلامی ـ اسلامی و تحکیم ارزش‌های تفاهم و همگرایی در میان اجزای جامعه اسلامی برگزار شد و برای این منظور در مورد برجسته‌ترین موضوعات و چالش‌های مشترک بحث و تبادل نظر شده و بر اهمیت تکثرگرایی و تنوع به‌عنوان منبع قدرت و وحدت میان مسلمانان تأکید می‌شود.
این کنفرانس همچنین به دنبال فعال کردن نقش مراجع و نهادهای دینی و علمی در گسترش تفکر اعتدال‌گرا، کمک به مقابله با چالش‌های موجود بر سر راه وحدت اسلامی و تدوین برنامۀ اقدام دائمی برای تقویت گفت وگوی اسلامی ـ اسلامی و رفع اختلافات است.
سخنرانی شیخ احمد الطیب
شیخ احمد الطیب در سخنانی با بیان اینکه این کنفرانس برای نجات این امت از هلاکت و ویرانی و فنایی که برای آن تدارک دیده شده، برگزار می‌شود، گفت: این کنفرانس در حالی برگزار می‌شود که امت اسلامی بر سر یک دوراهی ایستاده و در معرض طوفانی کور و سهمگین قرار دارد که چیزی نمانده 15 قرن تمدن آن را ریشه‌کن کرده و از بین ببرد. شیخ الازهر، فلسطین را قطب‌نمای هدایت‌گر امت اسلامی و مسأله بزرگ آن خواند و تصریح کرد: فلسطین شاهدی واقعی بر ضرورت ایجاد یک «اتحادیۀ همکاری» است که از حقوق این ملت دفاع کند. وی با بیان این که توطئه علیه فرزندان ما و بلکه همۀ امت اسلامی به جایی رسیده است که تلاش می‌کنند مردم غزه را از سرزمین خود بیرون کرده و کشور آنها را تصرف کند، گفت: از لطف خداوند متعال بود که ملت‌های عربی و اسلامی -مردمان و رهبران- را به یک موقعیت واحد و شرافتمندانه سوق داد که این ظلم و تجاوز آشکار به مردم سرزمین مبارک و حاکمیت کشورهای مسلمان همسایه را رد کنند و این موضعی شجاعانه است که امید به وحدت اسلامی را باردیگر زنده می‌کند. شیخ الازهر از علمای مسلمان از مذاهب مختلف خواست تا منشوری به نام «قانون اساسی اهل قبله» یا «اخوت اسلامی» را به‌عنوان ستونی برای ایجاد همکاری‌های مشترک بر اساس مبانی تفاهم، مشورت و گفت وگو تنظیم کنند. وی همچنین خواستار تدوین طرحی جدی و کاربردی برای ایجاد وحدت و تفاهم متقابل میان همۀ مکاتب اسلامی و گفت وگوی دائمی شد که در آن علل تفرقه، نزاع و به‌ویژه درگیری‌های قومی و فرقه‌ای رد شده و نقاط توافق و همگرایی در آن متمرکز شود[۱].