ابوحمزه خراسانی
أبو حمزة الخراساني از علمای اهل سنت و برجستگان تصوف در قرن سوم هجری است[۱]. ابو عبدالرحمن سلمی درمورد او گفته که او یکی از مشایخ برجسته در امر فتوا و در عین حال متقی ترین ایشان بود. ابن عساکر نیز او را یکی از شیوخ معروف صوفیه و بسیار دیندار و با تقوا یاد کرده است[۲].أبو بكر بن العربي نیز او را تحت عنوان کبار العباد تمجید می کند [۳]. او اصالتا اهل نیشابور از محله ملک آباد بوده است. لب بعضی از تواریخ او را اهل دمشق و ساکن آنجا می داند. او با مشایخ بغداد همچون جنید بغدادی ،ابوتراب نخشبی و ابو سعید خراز محشور بوده است. او در سال 290 هجری مطابق با سال 903 میلادی درگذشت[۴].
گفتار
هرکه خود را نصیحت کند شرافتمند خواهد بود و هرکسی که از توصیه به خود غافل شود خوار و ذلیل خواهد شد.
هرکه مشمول توجه خاص حضرت باری تعالی گردد به منزل و جایگاه اعل سعادت درخواهد آمد و او را در ظاهر و باطن به صداقت و راستی آراسته می کند.
هرکس یاد مرگ را درک کرد حب الهی در او باقی و از فنا پذیران تنفر می گیرد.
عارف کسی است که هر آن مراقبه می کند در زندگی و روزی خود را هر روز و آن از خدا می گیرد.
صوفی از هر آلودگی پاک است و همیشه در پی رفع نواقص خویش است.[۵].