ابوعبدالله الجلاء
| نام | ابوعبدالله احمد بن یحیی الجلاء |
|---|---|
| نامهای دیگر | ابو عبدالله الجلاء |
| درگذشت | 306ق |
| شاگردان | محمد بن داود الدقي معروف به ابوبکر دقی |
ابوعبدالله احمد بن یحیی الجلاء از علمای تصوف اهل سنت در قرن سوم هجری بود. اصالت او از بغداد بود و ساکن رمل و دمشق شد. ابوعبدالرحمان سلمی وی را "یکی از شیوخ بزرگ شام و عالم وارسته" توصیف کرد. اسماعیل بن نجید در مورد او گفت: گفته شد که سه امام صوفی در جهان هستند که چهارمی ندارند: جنید در بغداد ، ابوعثمان در نیشابور و اباعبدالله بن الجلاء در شام. ابو قاسم قشیری درباره او گفت که او "یکی از برجسته ترین شیوخ شام بود".
اساتید
او از بزرگانی استفاده کرده است که عبارتند از:
پدرش يحيى الجلاء ،أبا تراب النخشبي ، ذاالنون المصري وأبا عبيد البسري.
شاگرد
در کتب از محمد بن داود الدقي به عنوان شاگرد جلاء یاد شده است[۱].
گفتار
هرکس تعریف و تمجید و بدگویی در قبال خود را یکسان ببیند و تحت تاثیر هیچ یک قرار نگیرد او زاهد است. و کسی بر انجام فرائض در اول وقت کوشا باشد را عابد گویند. و کسی که تمام افعال را از بذل عنایت حق تعالی ببیند موحد است چرا که هیچ کس را جز او نمی بیند[۲].
اهتمام بر رزق دنیا تو را از حقیقت دور می کتد و در پیشگاه خلق نیز فقیر می سازد.
هرکس هم و غم خود را بر دنیا قرار دهد با آن رسیده و محشور می شود.هرکس عزم خود را بر غیر حق جزم نمود حقیقت را از دست خواهد داد. زیرا او بالاتر از آن است که راضی به شریک برای خود باشد.
سمت و سوی عرفا برای مولا است و بر چیز دیگری تمرکز نکردند و گرایش مشتاقان به به کسب راه وصول به حق است پس تمام عمر در طلب این راه بودند[۳].
وفات
او در سال 306 هجری قمری درگذشت[۴].
پانویس
- ↑ طبقات الصوفية، تأليف: أبو عبد الرحمن السلمي، ص144-147، دار الكتب العلمية، ط2003
- ↑ الرسالة القشيرية، تأليف: القشيري، ص54، دار الكتب العلمية، ط2001
- ↑ حلية الأولياء، تأليف: أبو نعيم، ج10، ص334
- ↑ أبو عبد الله بن الجلاء