حبیبیه

حبيبيه‏ فرقه ای است با مشی صوفی گری.

تاریخچه

در کتاب «هفتاد و سه ملت» فرقه فوق به صورت حبيبيه ذكر شده است. در این کتاب اعتقاد حبیبیه بیان می شود که: من شرب كاس المحبة، سقط عنه العباده.یعنی هر كسی که شراب محبت حق بنوشد، دل و جانش به دوستى و عشق عالم علوى در جوش و خروش آید و به نوافل و عبادات بدان حضرت تقرب يابد و چون با سعادت هم قرين شود، خداوند وى را به دوستى قبول خواهد کرد و صفاتش به نیکی تغییر خواهد کرد و می یابد و قوایش مبدل خواهد شد. چنان كه حديث قدسى بر اين ادعا گواه است: لا يزال العبد يتقرب الى بالنوافل حتى احبه فاذا احببته كنت له سمعا و بصرا و لسانا و يدا، فبي يسمع و بى يبصر و بى ينطق و بی یبطش... یعنی خداوند می فرماید: هميشه بنده‌ى من به وسيله نمازهاى نافله به من نزديك مى‌شود تا اين كه او را دوست بدارم پس هر گاه به او علاقمند شدم، گوش و چشم و زبان و دست او می شوم در آن چه که می شنود و می بیند و سخن می گوید و کاری انجام می دهد . یعنی این که گوش او می شوم تا به وسیله من بشنود چشم او می شوم تا به وسیله من ببیند و زبان او می شوم تا به وسیله من سخن بگوید و دست او می شوم تا به وسیله من کارهایش را انجام دهد. و سقط عنه العباده و الاركان و در این هنگام بار تكليف از روی دوش او برداشته می شود.

علت نامگذاری

خوارزمى مى‏ نويسد: ايشان را از آن جهت «حبيبيه» نامیدند كه خداوند را به دلیل طمع بهشت یا ترس از دوزخ عبادت نمی کنند، بلکه خداوند را از روی عشق و دوستی می پرستند.