ابن نجید سلمی
| نام | أَبُو عَمْرو إِسْمَاعِيل بن نجيد بن أَحْمد بن يُوسُف بن سَالم بن خَالِد السّلمِيّ النيشابوري |
|---|---|
| نامهای دیگر | ابن نجيد السّلمِيّ |
| درگذشت | 366ق |
ابن نجيد السّلمِيّ او أَبُو عَمْرو إِسْمَاعِيل بن نجيد بن أَحْمد بن يُوسُف بن سَالم بن خَالِد السّلمِيّ النيشابوري بود.او یکی از علمای تصوف اهل سنت در قرن چهارم بود. نوه اش ابو عبد الرحمن سلمی در مورد او می گوید:او یکی از بزرگترین مشایخ تصوف در زمان خودش بود و در تنهایی روزگار گذرانده و بر حفاظت از اوقات کوشا بود[۱].ابوالقاسم قشیری از بزرگی جایگاه او با عبارت «كان كبير الشأن» یاد می کند. و ذهبی او را شیخ امام القدوه، الربانی محدث، شیخ نیشابور، رئیس طریقت و شخص مورد وثوق در خراسان معرفی می کند [۲].او در سال 272 هجری قمری متولد شد و با ابوعثمان الحیری که از بزرگ ترین اصحاب او بود و آخرین اصحابش بود که که به دیار باقی شتافت و با جنید بغدادی ملاقات کرد. حدیث شنید و نقل کرد و از ثقات بود. وفات او در ربیع الاول سال 366 هجری قمری منطبق با 977 و گفته شده در سال 365 هجری قمری نیز گفته شده است.
اساتید
أبا مسلم الكجي، عبد الله بن أحمد بن حنبل، ومحمد بن أيوب البجلي،محمد بن إبراهيم البوشنجي، ابراهيم بن أبي طالب، وعلي بن الجنيد الرازي،جعفر بن أحمد بن نصر و علمایی از این دست بوده اند.
شاگردان
نوه اش أبو عبد الرحمن السلمي، أبو عبد الله الحاكم، أبو نصر أحمد بن عبد الرحمن الصفار، عبد الرحمن بن حمدان النصروي، عبد القاهر بن طاهر الأصولي، أبو نصر عمر بن قتادة، أبو العلاء صاعد بن محمد القاضي، أبو نصر محمد بن عبدش، أبو حفص عمر بن مسرور و دیگرانی از این دست بوده اند.
گفتار
هر کس در یکی از اوقاتی که خداوند بر او واجب کرده است، فریضه ای را ترک کند، لذت آن واجب را از خود منع می کند،هرچند برای لحظه ای باشد.
بنده تا زمانی که اعمالش به ریا و ادعا آلوده باشد در درگاه الهی عبد محسوب نمی شود[۳].
پانویس
- ↑ طبقات الصوفية، أبو عبد الرحمن السلمي، ص339-341، دار الكتب العلمية، ط2003
- ↑ سير أعلام النبلاء، الذهبي، ج16، ص146-148
- ↑ ابن نجيد السلمي