عز بن عبدالسلام
| نام | أبو محمد عز الدین عبد العزیز بن عبد السلام بن أبی القاسم بن حسن السُّلَمی الشافعی |
|---|---|
| نامهای دیگر | سلطان العلماء، بائع الملوك و شیخ الإسلام |
| درگذشت | 660ق |
أبومحمد عزالدین عبدالعزیز بن عبدالسلام بن أبی القاسم بن حسن السُّلَمی الشافعی (577هـ/1181م - 660هـ/1262م) ملقب به سلطان العلماء، بائع الملوك و شیخ الإسلام، او عالم و قاضی مسلمان، متبحر در فقه وأصول، تفسیر و لغت تااینکه به مقام اجتهاد نائل شد[۱].حافظ ذهبی در مورد او می گوید:او با زهد و تقوا و امر به معروف و نهی از منکر و استحکام در دین به درجه اجتهاد رسید و امامت مذهب به او رسید.و توسط بزرگان به این درجات نائل شد. ابن عماد حنبلی نیز درمورد او می گوید:«عز الدین شیخ الإسلام... الإمام العلامة، وحید زمانه اش، سلطان العلماء... متبحر در فقه، اصول وادبیات، از همتایان خود برتری یافت و علوم مختلف را از تفسیر و حدیث و فقه و قضاوت جمع کرد و به درجه اجتهاد رسید و شاگردانی از سراسر کشور برای تلمذ در درس او مهاجرت کردند. ایشان کتابهای مفیدی تألیف کردند[۲]. العز بن عبدالسلام در سال 577 هجری قمری (1181م) در دمشق به دنیا آمد و در آنجا بزرگ شد و به فراگیری علوم شریعت و زبان عربی پرداخت و خطیب مسجد اموی شده و در زاویه غزالی آن به تدریس پرداخت. او با تدریس برای طلابی از سراسر کشور و همچنین با نصیحت حاکمان و مخالفت با آنان در صورت انجام کاری که به عقیده او مخالف شرع بود به شهرت رسید. این امر منجر به زندانی شدن او شد.سپس برای مهاجرت به مصر رفت و به عنوان قاض القضات آنجا منصوب شد و به تدریس و فتوا اشتغال یافت. او خطیب مسجد عمرو بن العاص نیز بود. او مردم را به جنگ با تاتارها و صلیبیون تحریک و تشویق نمود و خودش نیز در جهاد شرکت کرد. حیات او تا سال 660 هجری قمری (1262 میلادی) که در قاهره درگذشت ادامه داشت و در همان جا نیز به خاک سپرده شد.