جعفر الخلدی

نام	جعْفَر بن مُحَمَّد بن نصير أَبُو مُحَمَّد الْخَواص
نام‎های دیگر	جَعْفَر الْخُلْدِيِّ
درگذشت	348ق

جَعْفَر الْخُلْدِيِّ که اسمش جعْفَر بن مُحَمَّد بن نصير أَبُو مُحَمَّد الْخَواص، و کنیه اش أبا محمد، یکی از علماء اهل سنت و جماعت واز اعلام تصوف سنی در قرن چهارم هجری بود؛ابو عبد الرحمن السلمي در مورد او می گوید: «او یکی از اهل فتوا در میان مشایخ بود و دارای شان و جایگاه بالا و گفتاری نیکو بود.او محل مراجعه صوفیان بود آثار و سیره او نیز محل مراجعه اهل تصوف بوده است».زركلي نیز می گوید: «او در عصر خود شیخ صوفیه در بغداد بود و در علم حدیث نیز اعلم علمای عصر خود بوده است».

زندگی

او در بغداد پایتخت عراق به سال 253 هـ برابر با 867 میلادی به دنیا آمدو در همانجا رشد یافت، به این دلیل به او "الخُلدي" می گوید چون نسب او به "قصر الخلد" بغداد می رسد. بلکه جنید او را به این امر فرا خواند و مکلف کرد و او را «الخواص» نامیدند زیرا حصیری(خوص) که همان برگ خرما است می فروخت. او با جنید همراه بود و به همراهی او مشهور شد، چنانکه با الحسين النوري ، رويماً بن أحمد ، سمنون بن حمزة ، أَبا محمد الجريري و سایر شیوخ همراه بود. بیش از 60 حج به جا آورد و حدیث را فراگرفت و نقل کرده است. وی در سال 348 هجری قمری در بغداد وفات یافت و مدفن او در شونیزیه در جوار قبر سری السقطی و جنید است.

گفتار

بنده لذت پرداختن به رضای حق را نمی یابد تا زمانی که نفس را علایق نبریده است. زیرا اهل حقایق قبل از اینکه پیوندها آنها را از رضایت خدا دور کنند پیوندهایی را که آنها را از حقیقت دور می کند قطع می کنند.

عاشق تلاش می کند تا عشق خود را پنهان کند عشق از هر چیزی جز اشتهار به آن و هر چیزی که به عشق خیانت باشد تا زمانی که آن عشق ظاهر شود امتناع می ورزد.