محمد بن ابی بکر الشلی

محمد بن ابی بکر الشلی (۱۰۳۰-۱۰۹۳ ه .ق) از علمای دینی مسلمان حضرمی از قرن ۱۱ه.ق بود. او در علوم دینی تحقیق و تحصیل کرد و روایات و احادیث را از اساتید حدیث و روایت شنید. او به ظفار و هند رفت، از اساتید بزرگ وقت علوم ادبیات عرب و مبانی و آداب صوفیه را فرا گرفت. سپس به حجاز رفت و در مکه ساکن شد و چندین سال در مسجد الحرام تدریس کرد. او آثار مشهوری در زندگی نامه علمای بزرگ و احبار و حالات ایشان دارد که از آن جمله می توان از کتاب «المشرع الروی» او نام برد.

نسب

محمد بن أبی بكر بن أحمد بن أبی بكر بن عبد الله الشلی بن أبی بكر بن علوی الشیبة بن عبد الله بن علی بن عبد الله باعلوی بن علوی الغیور بن الفقیه المقدم محمد بن علی بن محمد صاحب مرباط بن علی خالع قسم بن علوی بن محمد بن علوی بن عبید الله بن أحمد المهاجر بن عیسى بن محمد النقیب بن علی العریضی بن جعفر الصادق بن محمد الباقر بن علی زین العابدین بن الحسین بن امام علی بن ابی طالب، و امام علی همسر فاطمه دختر محمد صلی الله علیه و آله است. او بیست و هفتمین نوه پیامبر اسلام محمد صلی الله علیه و آله است.

تولد و تربیت

او در اواسط شبان در سال ۱۰۳۰ ه.ش در تریم، حضرموت به دنیا آمد. او قرآن را در مورد عبدالله بن عمر باگریب حفظ کرد، و زمانی که ده ساله بود آن را مهر و موم کرد. او "جزیره"، "دکترین غزالی"، "چهل هسته ای"، "اگرومیسم"، "کشور"، "حماسه"، "هدایت" را حفظ کرد و آرشیوهای خود را به بزرگانش ارائه کرد. سپس در علوم دینی کار کرد و این حدیث را از محولین شنید و کتاب هایی را که از امامان زمان خود محسوب می شد، با ذاتی در دستیابی به علوم اسلامی، دینی و عربی به ویژه فقه و خاستگاه آن و فقه خواند.

اساتید

او مجموعه های زیادی را در هادراموت گرفت، سپس به هند رفت، از گروه پرچم عرب دور شد، تعدادی از سوفیسم را همراهی کرد، سپس به نجف نقل مکان کرد و در آنجا ساکن شد، از بزرگانش:

پدرش أبو بكر بن أحمد الشلی

أبو بكر بن حسین العیدروس

أبو بكر بن عبد الرحمن بن شهاب الدین

عبد الرحمن بن علوی بافقیه

عبد الله بن أبی بكر الخطیب

محمد بن أحمد بارضوان

أحمد بن حسین بلفقیه

أحمد بن عمر عیدید

محمد بن أحمد باجبیر

عقیل بن عمران باعمر

عمر بن عبد الرحیم بارجاء

محمد بن علاء الدین البابلی

عیسى بن محمد الثعالبی

أحمد بن محمد القشاشی

عبد العزیز بن علی الزمزمی

زین العابدین بن عبد القادر الطبری

شاگردان

او بسیاری را در علوم متعددی خلق کرده است که مشهورترین آن ها عبارت اند از:

سالم بن أبی بكر بن شیخان

إمام الدین بن أحمد المرشدی

حسن بن علی العجیمی

إدریس بن أحمد الشماع

مصطفى بن فتح الله الحموی

سخنان او

"یکی از بزرگترین و مفیدترین علوم که مفیدترین آن برای دنیای دیگر و قدرتمندترین علوم در زندگی قلب ها است، شناخت زندگی نامه های اولیای سرشناس خداست که با اعمال و سخنانشان حسن نیکو به آنهاست و عشق شان در بالاترین سطح است، برای این که بگویند: «یکی با کسانی است که دوستشان دارند». "

تالیفات

او کتاب هایی در مورد تاریخ، ترجمه و برخی علوم دیگر نوشته است که بیشتر آن ها از بین رفته اند، از جمله:

«المشرع الروی فی مناقب بنی علوی»

«السناء الباهر بتكمیل النور السافر» فی موقع archive.org «عقد الجواهر والدرر فی أخبار القرن الحادی عشر» فی موقع archive.org

«رسالة فی علم المجیب»

«رسالتین مطولتین فی علم المیقات بلا آلة»

«رسالة فی معرفة ظل الزوال كل یوم لعرض مكة المشرفة»

«رسالة فی معرفة اتفاق المطالع واختلافها»

«رسالة فی المقنطر»

«رسالة فی الإسطرلاب»

شرح على «الإیضاح» للشیخ ابن حجر

شرح «رسالة السنوسی فی المنطق»

«المنح المكیة» شرح مختصر الرحبیة المسمى بـ«التحفة القدسیة» لابن الهائم

«التحقیق الوافی شرح التنبیه»

وفات

وی سه شنبه شب در ۲۹ هجوه در سال ۱۰۹۳، پایان سال حجه، در مکه درگذشت و او آن روز را در مسجد جامع امام احمد باشبیشی نماز گذاشت و در المالا در هتا الشیخان به خاک سپرده شد.

منبع

الشلی، محمد بن ابی بکر (۱۳۱۹ ه. قانون گذار روی در چشم انداز آقایان محترم البالاوی (PDF). قسمت دوم . صفحه 17.