احمد بن داود بن علی بن حسین قمی
نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.
یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در تاریخ زیر تغییر یافته است: ۰۸:۲۳، ۳۱ اکتبر ۲۰۲۲؛
| نام | احمد بن داود بن علی بن حسین قمی |
|---|---|
| القاب و سایر نام‌ها | ؟؟؟ |
| زاده | ابتدا زمان تولد و سپس مکان |
| درگذشت | ابتدا زمان وفات و سپس مکان |
| استادان | ؟؟؟ |
| شاگردان | ؟؟؟ |
| آثار | ؟؟؟ |
| دین و مذهب | اسلام • تشیع |
| فعالیت‌ها | ؟؟؟ |
احمد بن داود بن علي بن حسين قمي، (000 – حدود 329ق)فقيه و محدث شيعي. به گفته برخي از صاحبنظران كنيه او در فهرست طوسي «ابوالحسين» آمده است ولي ظاهراً كنيه مذكور مربوط به نوه او «احمد بن محمد بن احمد بن داود» است. وي در قم چشم به جهان گشود ولي زمان آن دانسته نيست. وفات او پيش از 333هجري در قم روي داده است زيرا پسرش بعد از وفات پدر به همراه دايي خود «سلامه» به بغداد عزيمت نمود و سلامه در 333هجري از بغداد سفري به شام داشته است. از اين گزارش به دست ميآيد كه وي چند سال پيش از 333هجري درگذشته بود. وي با پدر شيخ صدوق «علي بن حسين بن بابويه»(م329ق) همصحبت بود، از اينرو ممكن است تاريخ وفات او حدود 329هجري بوده باشد. وي در قم پرورش يافت و پس از دوران كودكي و نوجواني، سفر كوتاهي به بغداد داشته و در آنجا با خواهر «سلامه بن محمد بن اسماعيل ارزني»(م339ق) ازدواج نمود و سپس به اتفاق همسرش به قم مراجعت نمود و از او فرزندي به نام «ابوالحسن محمد بن احمد بن داود قمي»(م368ق) به دنيا آورد كه بعدها آوازه او از پدر فراتر رفت و جزء فقهاء و اساتيد بغداد بهشمار آمد. وي پس از اينكه به قم بازگشت در اين شهر اقامت دائم داشت و در مدت حيات علمي خود، در گسترش فرهنگ و معارف تشيع از هيچ كوششي دريغ نورزيد و پيوسته مجالس درس او برپا بود، به همين دليل نجاشي او را «كثيرالحديث» معرفي كرده است. وي در نگاه صاحبنظران از شخصيت ممتازي برخوردار است و احاديث او داراي اعتبار ويژهاي است. نجاشي در باره معرفي شخصيت او با تكرار كلمه «ثقه ثقه» كه از اين روش تنها در مورد افراد معدودي(34نفر) استفاده ميكند، از او تجليل شاياني بهعمل آورده است. اساتيد او «محمد بن عبدالله بن جعفر حميري»(م.ب304ق)، «محمد بن جعفر مؤدب»، «محمد بن سندي»، «احمد بن محمد بن سعيد»، «محمد بن حسن صفار»(م290ق) و بسياري ديگر هستند. وي همچنين از معاصرانش «علي بن بابويه قمي»(م329ق) و «محمدبن قولويه قمي»(م.ح329ق. پدر جعفر بن قولويه) نيز روايت دارد. از شاگردان او ميتوان فرزندش «محمد» و «سلامه بن محمد بن حسين» را نام برد. پسرش بيشترين روايت را از او نقل كرده و در احياي نام پدر نقش زيادي داشته است. از آثار او كتاب «النوادر»(تازههاي حديث) است كه كتابي پر فايده معرفي شده است.