احمد بن داود بن علی بن حسین قمی، (000 – حدود 329ق)فقیه و محدث شیعی. وفات او پیش از 333هجری در قم است. فرزندی به نام «ابوالحسن محمد بن احمد بن داود قمی»(م368ق) دارد كه بعدها آوازه او از پدر فراتر رفت و جزء فقهاء و اساتید بغداد به ‏شمار آمد. نجاشی او را «كثیرالحدیث» معرفی كرده است. نجاشی در باره معرفی شخصیت او با تكرار كلمه «ثقه ثقه» كه از این روش تنها در مورد افراد معدودی استفاده می‏‌كند، از او تجلیل شایانی به‏ عمل آورده است. از آثار او كتاب «النوادر»(تازه‏‌های حدیث) است كه كتابی پر فایده معرفی شده است.

نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.

یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در تاریخ زیر تغییر یافته است: ۰۸:۵۵، ۳۱ اکتبر ۲۰۲۲؛

نام	احمد بن داود بن علی بن حسین قمی
القاب و سایر نام‌ها	ابوالحسین • كثیرالحدیث
زاده	قم
درگذشت	پیش از 333هجری • قم
استادان	محمد بن عبدالله بن جعفر حمیری • محمد بن جعفر مؤدب • محمد بن سندی • احمد بن محمد بن سعید • محمد بن حسن صفار
شاگردان	فرزندش ابوالحسن محمد بن احمد بن داود قمی •
آثار	النوادر
دین و مذهب	اسلام • تشیع

معرفی اجمالی

احمد بن داود بن علی بن حسین قمی، فقیه و محدث شیعی. به گفته برخی از صاحب نظران كنیه او در فهرست طوسی «ابوالحسین» آمده است ولی ظاهراً كنیه مذكور مربوط به نوه او «احمد بن محمد بن احمد بن داود» است. وی در قم چشم به جهان گشود ولی زمان آن دانسته نیست. وفات او پیش از 333هجری در قم روی داده است زیرا پسرش بعد از وفات پدر به همراه دایی خود «سلامه» به بغداد عزیمت نمود و سلامه در 333هجری از بغداد سفری به شام داشته است. از این گزارش به دست می‌‏آید كه وی چند سال پیش از 333هجری درگذشته بود. وی با پدر شیخ صدوق «علی بن حسین بن بابویه»(م329ق) هم‏‌صحبت بود، از این‌‏رو ممكن است تاریخ وفات او حدود 329هجری بوده باشد. وی در قم پرورش یافت و پس از دوران كودكی و نوجوانی، سفر كوتاهی به بغداد داشته و در آنجا با خواهر «سلامه بن محمد بن اسماعیل ارزنی»(م339ق) ازدواج نمود و سپس به اتفاق همسرش به قم مراجعت نمود و از او فرزندی به نام «ابوالحسن محمد بن احمد بن داود قمی»(م368ق) به دنیا آورد كه بعدها آوازه او از پدر فراتر رفت و جزء فقهاء و اساتید بغداد به ‏شمار آمد. وی پس از اینكه به قم بازگشت در این شهر اقامت دائم داشت و در مدت حیات علمی خود، در گسترش فرهنگ و معارف تشیع از هیچ كوششی دریغ نورزید و پیوسته مجالس درس او برپا بود، به همین دلیل نجاشی او را «كثیرالحدیث» معرفی كرده است. وی در نگاه صاحب نظران از شخصیت ممتازی برخوردار است و احادیث او دارای اعتبار ویژه‌‏ای است. نجاشی در باره معرفی شخصیت او با تكرار كلمه «ثقه ثقه» كه از این روش تنها در مورد افراد معدودی(34نفر) استفاده می‏‌كند، از او تجلیل شایانی به‏ عمل آورده است. اساتید او «محمد بن عبدالله بن جعفر حمیری»(م.ب304ق)، «محمد بن جعفر مؤدب»، «محمد بن سندی»، «احمد بن محمد بن سعید»، «محمد بن حسن صفار»(م290ق) و بسیاری دیگر هستند. وی همچنین از معاصرانش «علی بن بابویه قمی»(م329ق) و «محمدبن قولویه قمی»(م.ح329ق. پدر جعفر بن قولویه) نیز روایت دارد. از شاگردان او می‏‌توان فرزندش «محمد» و «سلامه بن محمد بن حسین» را نام برد. پسرش بیشترین روایت را از او نقل كرده و در احیای نام پدر نقش زیادی داشته است. از آثار او كتاب «النوادر»(تازه‏‌های حدیث) است كه كتابی پر فایده معرفی شده است.