ابراهیم بن هارون هیتی، (حدود 295 – حدود 356ق) ابوالحسن. محدث شیعی در سده چهارم. شرح حال او در منابع نیامده است اما می‏توان گفت كه ولادت او در اواخر سده سوم(حدود 295ق) اتفاق افتاد زیرا استاد او «ابن ابی‏‌الثلج بغدادی» در 325هجری وفات یافت. «شیخ صدوق» كه از شاگردان اوست در سال 355هجری در راه برگشت از زیارت خانه خدا، وارد بغداد شد و از او حدیث گرفت.

نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.

یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در تاریخ زیر تغییر یافته است: ۰۹:۴۸، ۱۰ اکتبر ۲۰۲۲؛

نام	ابراهیم بن هارون هیتی
زاده	اواخر سده سوم(حدود 295ق) • آبادی هیت • بغداد
درگذشت	حدود 356هجری • بغداد
استادان	محمد بن احمد بن ابی ثلج • احمد بن محمد بن سعید
شاگردان	شیخ صدوق
دین و مذهب	اسلام • تشیع

معرفی اجمالی

ابراهیم بن هارون هیتی، ابوالحسن. محدث شیعی در سده چهارم. شرح حال او در منابع نیامده است اما می‏توان گفت كه ولادت او در اواخر سده سوم(حدود 295ق) اتفاق افتاد زیرا استاد او «ابن ابی‏‌الثلج بغدادی» در 325هجری وفات یافت بنابراین وی در آن زمان به اندازه‌‏ای رسیده بود كه بتواند از استادش نقل حدیث كند. وفات او حدود 356هجری یا بعد از آن، روی داد زیرا «شیخ صدوق» كه از شاگردان اوست در سال 355هجری در راه برگشت از زیارت خانه خدا، وارد بغداد شد و از او حدیث گرفت. وی اهل آبادی «هیت»(بر وزن لیث) از نواحی بغداد واقع در بالادست استان انبار است و احتمالاً در همانجا دیده به جهان گشود. قرائن نشان می‏دهد كه وی از زادگاهش به بغداد آمد و تحصیلاتش را در آنجا گذرانده و این اندازه روشن است كه وی تا ایام پیری در بغداد به سر می‏‌برده است. بنابراین قویاً محتمل است كه وفات او در بغداد روی داده باشد. چنانكه اساتید او نیز مانند «محمد بن احمد بن ابی ثلج»(م325ق) و «احمد بن محمد بن سعید» معروف به «ابن عقده»(م333ق) ساكن بغداد بودند. از او روایات اندكی در منابع حدیثی در موضوع تفسیر و امامت به چشم می‏‌خورد كه شیخ صدوق آنها را نقل كرده است. از او هیچ اثر تألیفی به ثبت نرسیده است.

استادان

اساتید او «محمد بن احمد بن ابی ثلج»(م325ق) و «احمد بن محمد بن سعید» معروف به «ابن عقده»(م333ق) بودنده‌اند.

شاگردان

«شیخ صدوق» از شاگردان اوست در سال 355هجری در راه برگشت از زیارت خانه خدا، وارد بغداد شد و از او حدیث گرفت.

منابع

التوحید، ص157 حدیث 3، و ص158 حدیث4؛
طبقات اعلام الشیعه، ج1ص6؛
معانی الاخبار، ص101 حدیث3؛
معجم البلدان، ج5ص420 ذیل كلمه هیت؛
معجم رجال الحدیث، ج1ص289 شماره 331.