ابن عقده: تفاوت میان نسخه‌ها

| عنوان = احمد بن محمد بن سعید بن عقده

| تصویر = احمد بن علی بن حسین بن رنجویه.jpg

| نام‌های دیگر = ابن عقده كوفی

| سال تولد = 249 هجری قمری

| سال درگذشت = سال 332 هجری

| تاریخ درگذشت = هفتم [[ذی‏‌القعده]]

| استادان = {{فهرست جعبه عمودی |ابوجعفر محمدبن مفضل بن ابراهیم اشعری |علی بن حسن بن علی بن فضال |جعفربن احمد بن یوسف اودی |حمیدبن زیادبن نینوایی ||قاسم بن محمد بن حسین بن خازم |جعفر بن عبدالله علوی |حسین بن حمدان }}

| شاگردان = {{فهرست جعبه عمودی |كلینی |ابوغالب زراری |ابوعبدالله محمدبن ابراهیم نعمانی معروف به ابن ابی زینب |احمدبن صلت اهوازی }}

| آثار = {{فهرست جعبه افقی |الولایه و من روی عن غدیر خم |فضل الكوفه |اخبار ابی حنیفه |من روی عن امیرالمؤمنین و مسنده |من روی عن الحسن و الحسین(علیه السلام) |من روی عن زیدبن علی |الرجال |الجهر ببسم الله | اخبار یحیی بن حسین بن زید |صلح الحسن (علیه السلام)}}

| فعالیت‌ها =  

'''احمد بن محمد بن سعید بن عقده'''، (249 – 332ق) ابوالعباس. معروف به «ابن عقده كوفی». از محدثان و حافظان مشهور [[مذهب شیعه|شیعه]] ([[زیدی جارودی]]). در سال 249هجری در [[کوفه|كوفه]] متولد شد و در هفتم [[ذی القعده|ذی‏‌القعده]] سال 332 هجری در كوفه دعوت حق را لبیك گفت. وی فردی شجاع و بی ‏پروا بود و در زمانی كه در [[بغداد]] بود، منبری در [[مسجد]] «براثا»(یكی از پایگاه‌های مهم [[شیعیان]]) داشت و در آن‌جا به ذكر مطاعن و مثالب سلف می‏‌پرداخت، به همین دلیل بارها دستگیر و به زندان انداخته شد. وی از استادان [[شیخ کلینی|كلینی]] است و كلینی در [[كتاب كافی]] بارها از او روایت كرده است. وی با اینكه مذهب جارودی(چهار امامی) داشت مورد احترام علمای امامیه بود و اینان ارزش آثار وی را به اندازه تألیفات دانشمندان شیعه [[اثناعشری|اثنا عشری]] می‌‏دانند.

احمد بن محمد بن سعید بن عقده، (249 – 332ق) ابوالعباس. معروف به «ابن عقده كوفی». از محدثان و حافظان مشهور شیعه(زیدی جارودی). وی از موالی [[بنی‌‏هاشم]] بود و جد اعلای او «عجلان» اهل [[همدان]] بوده است. پدرش «محمد عقده» معلم [[قرآن]] در كوفه و فردی خوش‏ خط بود كه در ضمن این‏ كار، به حرفه صحافی نیز اشتغال داشت. ظاهراً وی نیز از موقعیت شغلی پدرش استفاده می‏كرد و اوراق و نوشته‏‌هایش را (كه به ششصد بار شتر می‏رسید) در آنجا صحافی می‏‌كرد. فرزند او «ابونعیم محمد بن احمد بن عقده» از راویان و حافظان حدیث بوده و [[تلعكبری]] در زمان حیات پدرش، از او روایت گرفته است. به گفته [[ذهبی]] وی بعد از سال260هجری به طلب حدیث پرداخت و در شهرهای [[کوفه|كوفه]]، [[بغداد]] و [[مکه|مكه]] از راویان بی‏ شماری حدیث گرفت به‏ طوری كه یادداشت‏‌های او قابل شمارش نیست. ذهبی در ادامه می‏‌گوید: «وی در حفظ حدیث به این درجه عالی رسید اما چون كینه خلفای نخستین را در دل داشت پس او معاند و [[زندیق]] است». یافعی در باره صاحب شرح حال، ضمن اینكه وی را «[[شیعی]]» معرفی كرده است می‏‌گوید: «یكی از اركان حدیث و یكی از نشانه‏‌های [[خداوند]] در حفظ بود». دارقطنی می‏‌گوید: «آنچه وی دارد مردم ندارند و آنچه دیگران دارند در وی موجود است». ابن‌‏عقده از حافظان بزرگی است كه اهل كوفه بالاجماع وی را هم‏‌طراز با «[[عبدالله بن مسعود صحابی]]»(م32ق) قرار داده‏‌اند. به گفته دارقطنی، وی 120 هزار حدیث همراه با اسانید آن‌ها را حفظ كرده بود، و در باره 300 هزار حدیث در خصوص [[اهل‌بیت علیهم‌السلام|اهل‏‌بیت (علیه السلام)]]، آمادگی گفتگو و مناظره داشت. وی فردی شجاع و بی ‏پروا بود و در زمانی كه در بغداد بود، منبری در مسجد «براثا»(یكی از پایگاه‌های مهم شیعیان) داشت و در آن‌جا به ذكر مطاعن و مثالب سلف می‏‌پرداخت، به همین دلیل بارها دستگیر و به زندان انداخته شد. بسیاری از علمای حدیث از عامه و خاصه از وی روایت كرده‌‏اند و جز اندكی (مانند ذهبی، یافعی و دارقطنی) كه او را صرفاً به خاطر شیعه بودنش جرح نموده‌‏اند، بقیه به ستایش از او پرداخته‏‌اند.  

وی در جمع‏ آوری احادیث بی‌‏شمارش نزد اساتید بسیاری روایت گرفته است كه از جمله آنها «ابوجعفر محمدبن مفضل بن ابراهیم اشعری»، «علی بن حسن بن علی بن فضال»(م290ق)، «جعفربن احمد بن یوسف اودی»، «حمیدبن زیادبن نینوایی»(م310ق)، «قاسم بن محمد بن حسین بن خازم»، «جعفر بن عبدالله علوی» و «حسین بن حمدان» هستند. از جمله شاگردان روایی او «احمدبن محمدبن موسی بن صلت اهوازی»، «محمدبن علی بن بابویه»(م381ق)، «محمدبن احمدبن داود»، «هارون بن موسی تلعكبری»(م385ق) و «جعفر بن محمدبن قولویه»(م368ق) می‏باشند. وی نویسنده‏‌ای پركار بود و آثار فراوانی از خود به یادگار گذاشته است.  

وی از استادان كلینی است و كلینی در كتاب كافی بارها از او روایت كرده است. «ابوغالب زراری»(م368ق)، «ابوعبدالله محمدبن ابراهیم نعمانی» معروف به «ابن ابی زینب»(م360ق) و «احمدبن صلت اهوازی» نیز از وی اجازه روایت داشته‌‏اند. وی با این‌كه مذهب جارودی(چهار امامی) داشت مورد احترام علمای [[امامیه]] بود و اینان ارزش آثار وی را به اندازه تألیفات دانشمندان شیعه اثنا عشری می‌‏دانند.  

معروف‏‌ترین تألیفات او: «الولایه و من روی عن غدیر خم»، «فضل الكوفه»، «اخبار ابی حنیفه»، «من روی عن امیرالمؤمنین و مسنده»، «من روی عن الحسن و الحسین(علیه السلام) »، «من روی عن زیدبن علی»، «الرجال»، «الجهر ببسم الله»، «اخبار یحیی بن حسین بن زید» و «صلح الحسن(علیه السلام)» هستند.

در سال 249هجری در كوفه متولد شد و در هفتم ذی‏‌القعده سال 332 هجری در كوفه دعوت حق را لبیك گفت. برخی نیز وفات او را به سال 333هجری نوشته‌‏اند.

# رجال طوسی، ص409 شماره 5949، وص443 شماره 6317؛

# الفهرست، شیخ طوسی، ص73 شماره 86؛  

# یافعی، مرآه الجنان، ج2ص311 وقایع سال 332ق؛  

# دائره المعارف تشیع، ج1ص350؛  

# معجم رجال الحدیث، ج3ص64 شماره 871؛  

# تاریخ بغداد، ج5ص220 شماره 2680؛  

# سیر أعلام النبلاء، ج15ص340 شماره 178؛  

# الاعلام، زركلی، ج1ص207؛  

# الانساب، سمعانی، ج4ص215؛  

# المجدی فی أنساب الطالبیین، ص322؛  

# الكنی و الالقاب، ج1ص358؛  

# الذریعه، ذیل عناوین كتاب‌ها.