ابوحمزه خراسانی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'متقی ترین' به 'متقی‌ترین') |
جز (جایگزینی متن - ' می داند' به ' می‌داند') |
||
| خط ۱۹: | خط ۱۹: | ||
[[ابن عساکر]] نیز او را یکی از شیوخ معروف [[صوفیه]] و بسیار دین‌دار و با [[تقوا]] یاد کرده است<ref>تاریخ دمشق، ابن عساکر، ج66، ص54-157</ref>. | [[ابن عساکر]] نیز او را یکی از شیوخ معروف [[صوفیه]] و بسیار دین‌دار و با [[تقوا]] یاد کرده است<ref>تاریخ دمشق، ابن عساکر، ج66، ص54-157</ref>. | ||
== أبوبکر عربی == | == أبوبکر عربی == | ||
أبوبکر بن العربی نیز او را تحت عنوان کبار العباد تمجید می‌کند <ref>[https://islamweb.net/ar/library/index.php?page=bookcontents&ID=1495&idfrom=0&idto=0&flag=1&bk_no=46&ayano=0&surano=0&bookhad=0 اسلام وب]</ref>. او اصالتا اهل نیشابور از محله ملک آباد بوده است. بعضی از تواریخ او را اهل [[دمشق]] و ساکن آنجا | أبوبکر بن العربی نیز او را تحت عنوان کبار العباد تمجید می‌کند <ref>[https://islamweb.net/ar/library/index.php?page=bookcontents&ID=1495&idfrom=0&idto=0&flag=1&bk_no=46&ayano=0&surano=0&bookhad=0 اسلام وب]</ref>. او اصالتا اهل نیشابور از محله ملک آباد بوده است. بعضی از تواریخ او را اهل [[دمشق]] و ساکن آنجا می‌داند. | ||
او با مشایخ [[بغداد]] همچون [[جنید بغدادی]]، [[ابوتراب نخشبی]] و [[ابوسعید خراز]] محشور بوده است. او در سال 290 هجری مطابق با سال 903 میلادی درگذشت<ref>تاریخ الإسلام، الذهبی، ج21، ص343-344</ref>. | او با مشایخ [[بغداد]] همچون [[جنید بغدادی]]، [[ابوتراب نخشبی]] و [[ابوسعید خراز]] محشور بوده است. او در سال 290 هجری مطابق با سال 903 میلادی درگذشت<ref>تاریخ الإسلام، الذهبی، ج21، ص343-344</ref>. | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۶ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۱۶
أبوحمزة الخراسانی از علمای اهل سنت و برجستگان تصوف در قرن سوم هجری است[۱].
در کلام دیگران
ابوعبدالرحمن سلمی
ابوعبدالرحمن سلمی درمورد او گفته که او یکی از مشایخ برجسته در امر فتوا و در عین حال متقی‌ترین ایشان بود.
ابن عساکر
ابن عساکر نیز او را یکی از شیوخ معروف صوفیه و بسیار دین‌دار و با تقوا یاد کرده است[۲].
أبوبکر عربی
أبوبکر بن العربی نیز او را تحت عنوان کبار العباد تمجید می‌کند [۳]. او اصالتا اهل نیشابور از محله ملک آباد بوده است. بعضی از تواریخ او را اهل دمشق و ساکن آنجا می‌داند. او با مشایخ بغداد همچون جنید بغدادی، ابوتراب نخشبی و ابوسعید خراز محشور بوده است. او در سال 290 هجری مطابق با سال 903 میلادی درگذشت[۴].
گفتار
هرکه خود را نصیحت کند شرافتمند خواهد بود و هرکسی که از توصیه به خود غافل شود خوار و ذلیل خواهد شد.
هرکه مشمول توجه خاص حضرت باری تعالی گردد به منزل و جایگاه اهل سعادت درخواهد آمد و او را در ظاهر و باطن به صداقت و راستی آراسته می‌کند.
هرکس یاد مرگ را درک کرد حب الهی در او باقی و از فنا پذیران تنفر نمی‌گیرد.
عارف کسی است که هر آن مراقبه می‌کند در زندگی و روزی خود را هر روز و آن از خدا نمی‌گیرد.
صوفی از هر آلودگی پاک است و همیشه در پی رفع نواقص خویش است.[۵].