احمد بن داود بن علی بن حسین قمی: تفاوت میان نسخه‌ها

احمد بن داود بن علي بن حسين قمي، (000 – حدود 329ق)فقيه و محدث شيعي. به گفته برخي از صاحب نظران كنيه او در فهرست طوسي «ابوالحسين» آمده است ولي ظاهراً كنيه مذكور مربوط به نوه او «احمد بن محمد بن احمد بن داود» است. وي در قم چشم به جهان گشود ولي زمان آن دانسته نيست. وفات او پيش از 333هجري در قم روي داده است زيرا پسرش بعد از وفات پدر به همراه دايي خود «سلامه» به بغداد عزيمت نمود و سلامه در 333هجري از بغداد سفري به شام داشته است. از اين گزارش به دست مي‏آيد كه وي چند سال پيش از 333هجري درگذشته بود. وي با پدر شيخ صدوق «علي بن حسين بن بابويه»(م329ق) هم‏‌صحبت بود، از اين‌‏رو ممكن است تاريخ وفات او حدود 329هجري بوده باشد. وي در قم پرورش يافت و پس از دوران كودكي و نوجواني، سفر كوتاهي به بغداد داشته و در آنجا با خواهر «سلامه بن محمد بن اسماعيل ارزني»(م339ق) ازدواج نمود و سپس به اتفاق همسرش به قم مراجعت نمود و از او فرزندي به نام «ابوالحسن محمد بن احمد بن داود قمي»(م368ق) به دنيا آورد كه بعدها آوازه او از پدر فراتر رفت و جزء فقهاء و اساتيد بغداد به ‏شمار آمد. وي پس از اينكه به قم بازگشت در اين شهر اقامت دائم داشت و در مدت حيات علمي خود، در گسترش فرهنگ و معارف تشيع از هيچ كوششي دريغ نورزيد و پيوسته مجالس درس او برپا بود، به همين دليل نجاشي او را «كثيرالحديث» معرفي كرده است. وي در نگاه صاحب نظران از شخصيت ممتازي برخوردار است و احاديث او داراي اعتبار ويژه‌‏اي است. نجاشي در باره معرفي شخصيت او با تكرار كلمه «ثقه ثقه» كه از اين روش تنها در مورد افراد معدودي(34نفر) استفاده مي‏‌كند، از او تجليل شاياني به‏ عمل آورده است. اساتيد او «محمد بن عبدالله بن جعفر حميري»(م.ب304ق)، «محمد بن جعفر مؤدب»، «محمد بن سندي»، «احمد بن محمد بن سعيد»، «محمد بن حسن صفار»(م290ق) و بسياري ديگر هستند. وي همچنين از معاصرانش «علي بن بابويه قمي»(م329ق) و «محمدبن قولويه قمي»(م.ح329ق. پدر جعفر بن قولويه) نيز روايت دارد. از شاگردان او مي‏توان فرزندش «محمد» و «سلامه بن محمد بن حسين» را نام برد. پسرش بيشترين روايت را از او نقل كرده و در احياي نام پدر نقش زيادي داشته است. از آثار او كتاب «النوادر»(تازه‏هاي حديث) است كه كتابي پر فايده معرفي شده است.