احمد بن محمد بن سری تمیمی کوفی: تفاوت میان نسخه‌ها

| تصویر =عالمان شیعه.jpg  

| سال درگذشت = 352 هجری قمری

از معاصران او در کوفه «ابوالعباس بن عقده»(م333ق) است که با هم به فراگیری حدیث نزد «احمد بن موسی بن اسحاق تمیمی»(م286ق) و «حسن بن حباش بن یحیی کوفی»(م303ق) اشتغال داشتند. وی در کوفه نزد بسیاری از بزرگان عصر خود [[حدیث]] شنید و روایات فراوانی در خاطر سپرد تا آنجا که او را «حافظ» و «مسند» لقب داده‌‏اند. ذهبی در یک گزارش تعصب ‏آمیز، ضمن اینکه وی را «شیخ گمراه» معرفی نموده، می‏‌گوید: «وی در بیشتر عمر خود دارای اعتقادی سالم بود اما در آخرالایام از این اعتقاد رجوع نمود و به مثالب و مطاعن سلف پرداخت و شاگردان او را می‌‏دیدم که حدیث لگدزدن عمر بر فاطمه و سقط ‏شدن محسن را نزد او فرا می‏‌گرفتند». وی هم‌چنین حدیث چگونگی عبور فاطمه (سلام الله علیها) از [[قیامت]] را که با سندی صحیح نقل شده، گزارش نموده است اما ذهبی این حدیث را جعلی و ساختگی معرفی کرده است. بسیاری از احادیث او در‌باره فضیلت [[علی بن ابی‌طالب|علی (علیه‌السلام)]] و ظهور [[حجت بن الحسن (مهدی)|مهدی آخرالزمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف)]] است و حدیثی نیز در باب [[ اصحاب کسا ‏|اهل کساء]] دارد که در آنجا به فضیلت [[اهل بیت|اهل‏‌بیت (علیه‌السلام)]] اشاره نموده است.  

وی در علوم حدیث بسیار ماهر و زبردست بود و در کوفه شاگردان زیادی از علمای شیعه و اهل‏‌سنت در مجلس درس او شرکت داشتند. از جمله آنها «[[شیخ تلعكبری|شیخ تلعکبری]]» (م385ق) است که در 333 هجری و بعد از آن، در کوفه از او حدیث شنیده و اجازه نقل آنها را از وی دریافت نموده است. هم‌چنین «[[ابواعبدالله حاكم نیشابوری|ابوعبدالله حاکم نبشابوری]]»(م405ق)، «ابوبکر احمد بن حسن حیری شافعی»(م421ق)، «[[محمد بن جعفر تمیمی]]»(م402ق، معروف به «ابن نجار» و مولف کتاب تاریخ کوفه) و «ابوالحسن دارقطنی» (م385ق) از دیگر شاگردان او در کوفه بوده‏‌اند. وی به دلیل اینکه بیشتر عمر خود را با گرایشات اهل‏‌سنت به سر آورده، از اساتید شیعی او کسی شناخته ‏شده نیست، اما از اساتید سنی او می‏‌توان نخست عموی او «هناد بن سری صغیر دارمی»(م331ق) را نام برد و سپس به افرادی چون «محمد بن عثمان بن ابی شیبه کوفی»(م297ق)، «محمد بن عبدالله بن سلیمان حضرمی کوفی» ملقب به «مطین»(م297ق)، «محمد بن علی بن ابراهیم مروزی»(م306ق)، «ابراهیم بن عبدالله عبسی قصار»، «ابوعبدالله حسین بن محمد بجلی» و بسیاری دیگر اشاره نمود.  

از کتاب‌‏های او ذکری در منابع به میان نیامده است، اما بنا به گفته ذهبی وی کتابی در انحطاطات برخی از [[صحابه پیامبر|صحابه]] تألیف نموده است.  

# لغیبه، طوسی، ص178 حدیث 135؛  

# رجال طوسی، ص411 شماره 5961؛  

# طبقات اعلام الشیعه، ج1ص46؛  

# فیض القدیر، مناوی، ج1ص549 حدیث822؛

# شواهد التنزیل، ج1ص109 حدیث123، وص387 حدیث407، وج2ص99حدیث725؛

# سیر اعلام النبلاء، ج15ص576 شماره 349؛

# الانساب، سمعانی، ج2ص440، ذیل دارمی.