احمد بن محمد بن سلیمان بن حارث: تفاوت میان نسخه‌ها

| تصویر = احمد بن علی بن حسین بن رنجویه.jpg

| سال درگذشت = 326 هجری

| محل درگذشت = بغداد

| مذهب =  

| فعالیت‌ها =  

'''احمد بن محمد بن سلیمان بن حارث''' معروف به «ابن باغندی». [[محدّث|محدث]] و راوی. تاریخ تولد او در دست نیست اما وفات او در 326 هجری در [[بغداد]] روی داد. «[[شیخ صدوق]]»(م 381ق) با یك واسطه از او نقل حدیث می‏كند، بنابراین وی می‌‏بایست در دهه‌‏های نخستین سده چهارم زنده بوده باشد. وی اصالتاً اهل «واسط» حد فاصل میان [[کوفه|كوفه]] و [[بصره]] از قبیله »أزد» است. وی دارای روایاتی در جوامع حدیثی [[مذهب شیعه|شیعه]] است كه از جمله آنها حدیث [[توبه]] [[حضرت آدم|حضرت آدم (علیه السلام)]] است كه در این حدیث، سبب قبولی توبه آدم (علیه السلام) [[سوگند]] به [[ آل عبا|پنج تن آل عبا (علیه السلام)]] معرفی شده است. همچنین روایتی در باب [[عصمت]] امام دارد كه در این حدیث معنای «معصوم» از سوی [[امام جعفر صادق|امام صادق (علیه السلام)]] بیان شده است.

== معرفی اجمالی ==

=== محل زندگی ===

وی اصالتاً اهل «واسط» حد فاصل میان كوفه و بصره از قبیله »أزد» است، اما نیاكان او سال‏‌ها در بغداد سكونت داشته‏‌اند. وی خود در بغداد پرورش یافت و نزد اساتید عصر خود به استماع حدیث پرداخت. جد او «[[محمد بن سلیمان بن حارث]]» معروف به «[[باغندی كبیر]]»(م283ق) از راویان حدیث بوده است. پدرش «محمد بن محمد بن سلیمان»(م312ق) نیز از راویان حدیث است و ظاهراً در پرورش علمی او نقش داشته است، هر چند خود او پدرش را در نقل حدیث تكذیب می‏‌كرده است. شاید بی‏‌توجهی او نسبت به احادیث پدرش، نشأت گرفته از بی‏‌اعتنایی پدر در باره روایات او بوده باشد زیرا پدرش نیز وی را در نقل حدیث دروغ‌گو معرفی نموده بوده است. 

در باره [[تشیع]] او سخن قاطعی نمی‌‏توان گفت اما از برخی احادیث او می‏‌توان گرایشات [[شیعی]] او را استفاده كرد. وی دارای روایاتی در جوامع حدیثی [[مذهب شیعه|شیعه]] است كه از جمله آن‌ها حدیث توبه حضرت آدم (علیه السلام) است كه در این حدیث، سبب قبولی توبه آدم (علیه السلام) سوگند به پنج تن آل عبا(علیه السلام) معرفی شده است. هم‌چنین روایتی در باب [[عصمت]] امام دارد كه در این حدیث معنای «معصوم» از سوی امام صادق (علیه السلام) بیان شده است. در باره تألیفات او خبری در منابع گزارش نشده است.

وی با پدرش مشتركاً از «محمد بن علی بن خلف عطار» روایت دارند. هم‌چنین «عبیدالله سعد زهری» و «علی بن حسین بن اشكاب» هستند.  

شاگردان او «[[علی بن فضل بن عباس بغدادی]]»(استاد [[شیخ صدوق]])، «محمد بن عبیدالله بن شخیر» و «ابوالحسن دارقطنی»(م385ق) هستند.

# تاریخ بغداد، ج5ص291 شماره 2795؛

# الخصال، شیخ صدوق، ص270 حدیث8؛  

# الامالی، شیخ صدوق، ص134 حدیث129؛

# معانی الاخبار، ص132 حدیث2؛

# العمده، ابن بطریق، ص379 حدیث745؛

# خصائص الوحی المبین، ابن بطریق، ص130 حدیث72.