اسرافیل: تفاوت میان نسخه‌ها

اسرافیل، نام فرشته‌ای از ملائکه مقرب که بیشترین شهرت او به دمیدن در صور به هنگام برپایی قیامت است. نام او را به صورت «اسرافین»، «سرافیل» و «سرافین» هم نوشته‌اند. برخی هم با قرار دادن نام اسرافیل در کنار [[جبرئیل]] و [[میکائیل]]، این نام را ترکیبی با ریشه عبرانی، مرکب از اسراف یا سراف به معنی «بنده» و ایل به معنی «[[خداوند]]» دانسته‌اند. طبق روایاتی از [[پیغمبر اکرم (ص)|پیغمبر اکرم‌ (صلی الله علیه وآله وسلم)]] و [[امام سجاد(ع)|امام سجاد (علیه‌السلام)]]، از نام اسرافیل به «عبدالله» تعبیر شده است و از دیگر نام‌ها و القاب اسرافیل می‌توان به عبدالرحمان، عبدالخالق و ابوالمناقح اشاره کرد.

از حیث ریشه شخصیت، از اسرافیل به طور مستقیم در [[قرآن کریم]] یادی نشده است و سخن از این فرشته، تنها در روایات دیده می‌شود. یکی از سرچشمه‌های اساسی در‌این‌باره، روایتی نقل شده از زبان [[عایشه]] درباره دعای [[حضرت محمد (ص)|پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم)]] پیش یا پس از [[نماز]] است که به دو گونه متفاوت ضبط شده است: در گونه نخست که روایت [[عکرمه بن عمار]] با دو واسطه از عایشه است، چنین آمده که پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) در افتتاح [[نماز شب]]، همواره دعایی را می‌خواند که سرآغاز آن عبارت «اللهم رب جبرائیل و میکائیل و اسرافیل...» بوده است. در گونه دوم که روایت جسره از عایشه است، در پاسخ سؤال یک زن [[یهودیت|یهودی]] درباره [[عذاب قبر]]، چنین آمده است که پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) در سال‌های پایانی از عمر خود، پس از انجام هر [[نماز]] بر ذکر «رب جبرئیل و میکائیل و اسرافیل» مداومت داشته، پس از این عبارات از آتش [[جهنم]] و [[عذاب قبر]] [[استعاذه]] می‌کرد.