افطحیه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''أفطحیه''' (فطحیه) فرقه ای منتسب به [[شیعه]] است. پیروان این فرقه معتقد بودن که پس از [[امام صادق ‌علیه‌السلام]] امامت به فرزند بزرگ‌تر ایشان یعنی [[عبدالله افطح]] رسیده است. برخی منابع دلیل نام گذاری را انتساب این فرقه به یکی از رهبران آن به نام [[عبدالله بن فطیح کوفی]] می‌دانند. <ref> شیخ طوسی، اختیار معرفه الرجال، ج ۲، ص۵۲۴.</ref>

افطح در لغت به کسى اطلاق مى شود که داراى سر و یا پاهاى پهن باشد. <ref> مجمع البحرین، ج3، ص410</ref> <ref> لسان العرب، ج2، ص545</ref> و از آن جا که عبداللّه داراى سر یا پاى هاى پهن بود، وى را افطح و پیروانش را افطحیه یا فطحیه نامیدند. <ref> نوبختی حسن بن موسی، فرق الشیعه، ص 78</ref> <ref> کشی، محمد بن عمر بن عبدالعزیز، رجال الکشی، ص 219</ref> <ref> اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلامیین، ص 87</ref>.  

[[مامقانى]] در کتاب «مقباس الهدایة» مى ‏نویسد که فطحیه در میان فرق شیعه از دو جهت به حق نزدیک ترند. یکى این که دیگر مذاهب فاسده متضمن انکار بعضى از [[ائمه]] است و مطابق نصوص قطعى هر کسی یکى از ائمه را انکار کند، مثل آن است که همگى را انکار کرده باشد، در صورتى‏ که فطحیه قایل به امامت دوازده امام است و عبدالله افطح را بین امام صادق (ع) و برادر او امام موسی کاظم (ع) مى‏ آوردند و فطحى نمى ‏میرد مگر این که عارف به امام زمان خویش باشد، در حالى که دیگر فرق شیعه جاهل به امام زمان شان بودند. دیگر این که سایر مذاهب فاسد که به دوازده امام اعتقاد نداشتند، مثل فطحیه نبودند، زیرا عبدالله بیشتر از هفتاد روز امامت نکرد و پس از مرگ او کسانى که پیرو مذهب او بودند، قائل به امامت امام موسی کاظم (ع) گشتند. <ref> مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372  شمسی، چاپ دوم، ص 65 با ویرایش و دخل و تصرف در عبارات.</ref>