بعلبک: تفاوت میان نسخه‌ها

'''بِعْلَبَک''' یا '''بَعَلَبَک''' (به عربی: بَعْلَبَکّ) یکی از شهرهای تاریخی کشور [[لبنان]] است که در دره بقاع در ارتفاع ۱۱۷۰ متر از سطح دریا و در شرق رود لیطانی واقع شده‌است.

بعلبک بخاطر وجود آثار باستانی در آن از جمله نیایشگاهی از دوره رومی‌ها که از آثار مهم رومی‌ها است شهرت دارد. بعلبک در زمان رومی‌ها به نام «هلیوپولیس» (شهر خورشید) نامیده می‌شد. ستون‌های سنگی بسیار عظیمی از زمان‌های قدیم در این شهر موجود است. کاروان اسرای کربلا از این شهر تاریخی عبور کرده‌اند و ماجرای راهب مسیحی ظاهراً در این شهر اتفاق افتاده‌است. هم‌اکنون مسجدی به نام مسجد مقام راس‌ الحسین در بعلبک وجود دارد که مربوط به همین واقعه می‌باشد.

در هزاره سوم قبل از میلاد این شهر محل زندگی کنعانیان بوده است. هنگامی که آرامیان وارد سوریه شدند، از اختلاط آنان با کنعانیان، فینیقی‌ها پدید آمدند <ref>نصرالله، تاریخ بعلبک، ج۱، ص۳۱-۳۲.</ref> این شهر در طول تاریخ بارها مورد هجوم اقوام مختلف از جمله آشوریان، بابلیان و پارس‌ها قرار گرفته است. در اوایل سده نخست میلادی رومیان بر این شهر چیره شدند و آیین مسیحیت‌ در آن رواج یافت <ref>رفاعی، بعلبک فی التاریخ، ص۱۷-۱۹</ref>.

توزیع مذهب ساکنان شهرستان بعلبک به قرار زیر است:

{| class="wikitable"

نقاط دیدنی

شهر بعلبک مرکز استان «بعلبک هرمل» در ۸۳ کیلومتری شمال شرقی بیروت واقع شده است. این شهر از سمت شرق و جنوب با سوریه مرز مشترک دارد.

بنا بر آخرین آمار بیش از ۱۰۰ هزار نفر در شهر بعلبک زندگی می‌کنند.

در زمان خلافت خلیفه دوم بعلبک به تصرف سپاه اسلام به فرماندهی ابوعبیده جراح و خالد بن ولید درآمد. در این زمان افزون بر رومیان بسیاری از اعراب و ایرانیان در بعلبک می‌زیستند. معاویه پس از گسترش نفوذ خود در شامات گروهی از ایرانیان بعلبک را به انطاکیه (در ترکیه امروزی) کوچاند <ref>ابن عدیم، بغیه الطلب، ج۱، ص۹۰؛ بلاذری، ص۱۷۷-۲۰۱.</ref> با این حال تا دوره خلافت عبدالملک بن مروان ایرانیان همچنان بیشتر ساکنان شهر را تشکیل می‌دادند. در قرون بعد این سرزمین تحت حاکمیت فرمانروایان عباسی، فاطمی، سلجوقی و ایوبی قرار گرفت و در نهایت به تصرف مغولان درآمد <ref>نصرالله، تاریخ بعلبک، ج۱، ص۱۱۱-۱۵۰.</ref>.

برخی محققان پیشینه تشیع در بعلبک را نیمه دوم قرن نخست هجری می‌دانند که مردمانی از قبیله همدان (که یمنی الاصل بودند) و عبدالقیس از کوفه به بعلبک و طرابلس مهاجرت کردند. علت این مهاجرت ظلم و ستمی بود که پس از جنگ صفین و بویژه پس از شهادت امام حسن(ع) بر شیعیان روا می‌رفت <ref>المهاجر، جعفر، شیعة لبنان والمنطلق الحقیقی لتاریخه، ص۳۵.</ref>

در سال ۳۵۹ق بعلبک به تصرف فاطمیون درآمد و در اذان، «حی علی خیر العمل» گفته شد <ref>امین، دائرة المعارف الاسلامیه الشیعیه، ج۸، ص۱۵۲.</ref>

پس از به قدرت رسیدن عثمانیان در سال ۹۲۲ق/۱۵۱۶م، حکمرانان محلی شیعی بویژه آل حرفوش در بعلبک به قدرت رسیدند. این خاندان شیعی که دوره حکومت آنان سه قرن به طول انجامید، در گسترش مذهب تشیع و سپردن منصب افتاء به عالمان شیعه بسیار کوشیدند و افزون بر آن به عمران و آبادانی شهر و رونق کشاورزی همت گماشتند. آل حرفوش با تقویت پیوند دوستی خود با حاکمان اطراف، به تدریج از سیطره دولت عثمانی درآمدند.

• مرقد خوله بنت الحسین(ع) از اماکن مقدس بعلبک است. به اعتقاد شیعیان این منطقه، دختری از امام حسین(ع) در مسیر کاروان اسیران واقعه کربلا، در این محل از دنیا رفته و دفن شده است.

   

== پانویس ==