confirmed، مدیران
۳۳٬۰۴۴
ویرایش
←بیعت پیش از اسلام
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| (۳۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:بیعت.jpg|بی‌قاب|چپ]] | |||
'''بیعت''' به بستن پیمان وفاداری و اطاعت با [[پیامبران|پیامبر]]، [[ائمه|امام]]، [[حاکم]] یا [[خلیفه]] گفته می‌شود. این واژه عربی از ریشه (ب ی ع) است به معنای دست دادن، دست فشردن، دست راست خود را به دست راست دیگری زدن برای ایجاب عقد بیع. | |||
نخستین بیعت در [[سیره نبوی]]، بیعتِ [[علی بن ابی‌طالب|حضرت علی (علیه السلام)]] و [[خدیجه بنت خویلد|خدیجه (سلام الله علیها)]] با آن حضرت پس از قبول [[اسلام]] بود. [[بیعت عقبه]] اول و دوم در [[مکه]] روی داد و این دو بیعت، به ویژه بیعت دوم، زمینه‌ساز هجرت [[محمد بن عبد‌الله (خاتم الانبیا)|حضرت رسول]] به [[مدینه]] شد. بیعت پیش از اسلام، در عصر [[محمد بن عبد‌الله (خاتم الانبیا)]]، بعد از پیامبر و در تمام حکومت‌هایی که دعوی [[خلافت اسلامی]] داشتند، رواج داشته است. | |||
[[ | |||
|بیعت | |||
== معنای لغوی و اصطلاحی بیعت == | |||
[[بیعت]] لفظ عربی از ریشه «ب ی ع» است به معنای، دست دادن، دست فشردن، دست راست خود را به دست راست دیگری زدن برای ایجاب عقد بیع است<ref>شهیدی، «بیعت و چگونگی آن در تاریخ اسلام، ص۱۲۵</ref>. | |||
پیش از [[اسلام]]، در میان عرب رسم بود که هنگام خرید و فروش برای منجّز و قطعی ساختن [[عقد]] بیع و تأکید بر التزام خود به مفاد آن، خریدار و فروشنده دست راستِ خود را با ضربه به دست راستِ طرف دیگر می‌زد؛ این کار را <big>بَیعَت</big> یا [[صَفْقَه]] می‌گفتند و با وقوع آن، معامله انجام یافته تلقّی می‌شد. هم‌چنین برای اینکه افراد جماعت یا قبیله‌ای با حاکم یا رئیس قبیله جهت اطاعت و فرمانبری از وی پیمان بندند، عمل دست دادن (مصافحه) معمول بود؛ و به سبب مشابهت آن با عمل بیعت در خرید و فروش، این کار نیز بیعت نام گرفت<ref>ابن خلدون، مقدمه، ص۲۰۹</ref>. | |||
براین اساس، بسیاری از محققان معنای اصطلاحی بیعت را در متون و [[منابع اسلامی]]، نهادن دست راست در دست راست کسی به نشانه پذیرش اطاعت یا ریاست وی دانسته‌اند<ref>شهرستانی، مدخل الی علم الفقه، ص۱۵۵ </ref>. به تدریج، با ایجاد دگرگونی و تنوع در شکل ظاهری بیعت، واژه بیعت علاوه بر عمل مزبور بر پیمان و تعهدی که این کار حاکی و نشانه آن باشد نیز اطلاق شد، و در این معنای دوم، رواج و تداول یافت. | |||
= | == معنای بیعت در اسلام == | ||
معنای شایع و مصطلح بیعت در [[قرآن]]، [[سنت]]، تاریخ، [[کلام]] و [[فقه سیاسی اسلام]]، عقد و پیمانی است که فرد بیعت کننده با امام، حاکم یا شخصی دیگر می‌بندد تا در موضوعی خاص یا به طور عام مطیع و فرمانبردار وی بوده به مفاد تعهد خود ملتزم و وفادار بماند<ref>مکارم، انوار الفقاهة: کتاب البیع، ج۱، ص۵۱۷ </ref>. | |||
[[رده:اصطلاحات | == تاریخچه بیعت == | ||
[[رده: | |||
=== بیعت پیش از اسلام === | |||
پیش از اسلام، رسم بیعت برای پذیرش مهتری رئیس قبیله یا انتصاب یک فرد به منصبی مهم متداول بوده است<ref>مجلسی، بحار ج۶۵، ص۳۹۲ ۳۹۳</ref>. به بیعت [[قریش]] و بنی کنانه با قُصَی بن کِلاب، جدّ اعلای [[محمد بن عبد‌الله (خاتم الانبیا)|پیامبر (صلی الله علیه)]]، به هنگام تصمیمِ وی به اخراج خُزاعَه از [[مکه]] در پیش از اسلام می‌توان اشاره کرد. | |||
=== نخستین بیعت در اسلام === | |||
نخستین بیعت در سیره نبوی، بیعتِ [[علی بن ابی‌طالب|امام علی (علیه السلام)]] و [[خدیجه بنت خویلد|خدیجه (سلام الله علیها)]] با آن حضرت پس از قبول اسلام است<ref> مجلسی، بحار ج۶۵، ص۳۹۲ ۳۹۳</ref>. با وجود این، ابن شهرآشوب<ref>ابن شهرآشوب، مناقب، ج۲، ص۲۱، ۲۴</ref> نخستین بیعت را در تاریخ اسلام [[بیعت عشیره]] دانسته که در سال سوم [[بعثت]] در [[یوم الدّار]] صورت گرفت. در این روز، پیامبر اکرم (صلی الله علیه) به فرمان الهی خواستار پذیرش اسلام و بیعت از سوی [[بنی هاشم|بنی‌هاشم]] شد و به موجب احادیث [[شیعه]] و [[اهل سنت و جماعت|اهل‌سنت]]، تنها حضرت امام علی(علیه السلام)، که کم سن‌ترین فرد خاندان بود، با پیامبر (صلی الله علیه) بیعت کرد<ref> ابن جریر، تاریخ طبری، ج۲، ص۳۱۹۳۲۱</ref>. | |||
=== بیعت مسلمانان با علی در غدیر خم === | |||
آخرین بیعت زمان پیامبر (صلی الله علیه)، بنابر برخی منابع<ref>مجلسی، بحار، ج۳۷، ص۱۳۳، ۱۳۸، ۱۴۲، ۲۰۲۲۰۳، ۲۱۷</ref>، بیعت [[مسلمان|مسلمانان]] با حضرت امام علی (علیه السلام)در روز هجدهم سال دهم [[هجرت]] (حدود ۲۹ اسفند سال دهم خورشیدی) در محلّی به نام [[غدیر|غدیر خم]] بود؛ موضوع این بیعت، [[ولایت]] و جانشینی حضرت علی (علیه السلام) بعد از پیامبر (صلی الله علیه) بود. | |||
== انواع بیعت == | |||
هم‌چنانکه از معنای لغوی بیعت برمی‌آید، این عمل معمولاً به شکل دست دادن یا دست فشردن با دست راست بوده؛ به گفته برخی اهل لغت، در مورد [[قسم]] ([[حَلف]]) و تعاقُد نیز همین شیوه متداول بوده و قسم را به همین سبب «یمین» گفته‌اند. وجه تسمیه بیعت به «صَفقَه» نیز همین امر بوده است<ref>مجلسی، بحار، ج۲، ص۲۶۶، ج۲۷، ص۶۸</ref>. در سیره پیامبر اکرم نیز بیعتِ مردان همین گونه گزارش شده است<ref> نهج‌البلاغه، خطبه ۸، ۱۳۷، ۱۷۰، ۲۲۹</ref>. | |||
برخی مفسران تعبیر <big>یداللّه فوق ایدیهم</big> را در آیه ۱۰ سوره فتح اشاره به تحقّقِ بیعت با دست دادن دانسته‌اند<ref> طباطبائی، المیزان، ذیل آیه</ref>. با این همه، شکل‌های دیگری نیز برای بیعت در احادیث آمده است<ref>مجلسی، بحار، مجلسی، ج۴۹، ص۱۴۴، ۱۴۶، ج۶۴، ص۱۸۴۱۸۶</ref>. هم‌چنین‌گاه بیعت صرفاً با اعلام رضایت بیعت کننده و بدون دست دادن تحقّق می‌یافته است<ref>شهیدی، «بیعت و چگونگی آن در تاریخ اسلام، ص۱۲۷</ref>. | |||
=== بیعت خاصّ و بیعت عام === | |||
[[ابن شهرآشوب]]<ref>ابن شهرآشوب، مناقب، ج۲، ص۲۱</ref> در یک تقسیم‌بندی کلی، بیعت‌های پیامبر (صلی الله علیه) را دو نوع می‌داند: بیعت خاصّ و عام؛ بیعت خاصّ برای گروهی خاصّ، مانند دو [[بیعت انصار]] در عقبه و بیعت عشیره؛ و بیعت عام برای همگان بوده است، مانند [[بیعت شجره]]<ref>میبدی، «بیعت و نقش آن در حکومت اسلامی، ص۱۸۳۱۸۶</ref>. | |||
=== بیعت مشروط === | |||
گاه بیعت به گونه مشروط بوده، یعنی در آن تعهدی به نفع بیعت کننده شرط می‌شده است. البته گاهی از موضوع اصلی بیعت نیز تعبیر به شرط می‌شود<ref>کتانی، نظام الحکومة النبّویة جلد۱، ص۲۲۲</ref>. ظاهراً در سیره پیامبر (صلی الله علیه) تنها بیعت عشیره، که در آن خلافت و وصایت بیعت کننده شرط شده بود، بیعت مشروط بوده است<ref>ابن شهرآشوب، مناقب، ج۲، ص۲۵</ref>. در بیعت برخی خلفا نیز‌گاه شروطی مانند شرط عمل به [[قرآن|کتاب خدا]] و [[سنت پیامبر|سنت پیامبر(صلی الله علیه)]] دیده می‌شود<ref>بخاری جعفی، صحیح البخاری، ج۸، ص۱۲۲</ref>. | |||
== جستارهای وابسته == | |||
* [[خلیفه]] | |||
* [[قریش]] | |||
* [[بعثت]] | |||
* [[بنی هاشم|بنی‌هاشم]] | |||
== پانویس == | |||
{{پانویس}} | |||
[[رده:مفاهیم و اصطلاحات]] | |||
[[رده:مفاهیم و اصطلاحات اسلامی]] | |||