بیعت، بستن پیمان وفاداری و اطاعت با پیامبر، امام، حاکم یا خلیفه[۱]. این واژه عربی از ریشه ب ی ع است به معنای دست دادن، دست فشردن، دست راست خود را به دست راست دیگری زدن برای ایجاب عقد بیع.

بیعت
نام بیعت

نخستین بیعت در سیره نبوی، بیعتِ حضرت علی(ع)[۲] و خدیجه(س) با آن حضرت پس از قبول اسلام بود. بیعت عقبه اول و دوم در مکه روی داد و این دو بیعت، به ویژه بیعت دوم، زمینه ساز هجرت حضرت رسول به مدینه شد. بیعت پیش از اسلام، در عصر پیامبر اکرم، بعد از پیامبر و در تمام حکومت‌هایی که دعوی خلافت اسلامی داشتند، رواج داشته است.

پانویس

  1. ر.ک:مقاله خلیفه
  2. ر.ک:مقاله حضرت علی(ع)