حارث بن سعید بن حمدان: تفاوت میان نسخه‌ها

وی گذشته از دلاوری‏‌ها و آشنایی با فنون رزمی، در شعر و شاعری نیز دستی تمام داشته است چندان‏‌که به «شاعر زمان» لقب گرفت و ابوطیب متن بی وی را از خود شاعرتر می‏‌دانسته است. از هم‏ عصران او «صاحب بن عباد» است که وی را به «ملک‌الشعراء» لقب داده است. وی مشهورترین اشعار و قصائد خود را که به «رومیات» یا «حبسیات» معروف است هنگامی سرود که در زندان‌‏های روم و استانبول اسیر بوده است. از امتیازات او این بود که می‏‌کوشید اسطوره‏‌های شعر عربی را با صفاتی که برای خود در اشعارش بر می‏‌شمرد منطبق سازد و در بزم و رزم، و شمشیر و قلم سرمشق دیگران باشد. به گفته [[ثعالبی]] وی یگانه روزگار و خورشید عصر خود بوده است. از سروده‏‌های او در وصف [[آل حمدان]]، قصیده معروف «رائیه» است که در آن به‏ طور ضمنی خود را نیز ستوده است. وی علاوه بر خصال شخصی و مقام ادبی، شیعی پاک‏ اعتقاد و شاعر [[اهل بیت|آل‏‌محمد (صلی الله علیه)]] بود و با صراحت و شجاعت، فضائل [[علی بن ابی طالب|امیرالمؤمنین (علیه‌السلام)]] و مناقب ائمه [[معصوم|معصومین (علیه‌السلام)]] را شرح داده، مطاعن و مثالب [[عباسیان|بنی‏‌عباس]] را برشمرده است. وی در قصیده میمیه معروف به قصیده «شافیه» که مشتمل بر هشتاد و پنج بیت است، در برابر «ابن معتز عباسی» به دفاع از آل علی (علیه‌السلام) برخاسته و این چنین سروده است:

وی هم‌چنین در باره [[غدیر|واقعه غدیر]] و نیز در رثاء امام حسین (علیه‌السلام) اشعاری دارد که در نسخه‏‌های خطی دیوان او به روایت ابن خالویه موجود است اما در دیوان چاپی او درج نشده است. وی بی‏‌تردید شیعی امامی است زیرا در اشعار او نام [[پنج تن آل‌عبا|پنج تن آل‌‏عبا]] و دوازده امام(علیه‌السلام) به عنوان پیشوا و شفاعت کنندگان روز محشر توصیف شده است<ref>مناقب ابن شهرآشوب، ج1ص270.</ref>.

اگرچه اشعار او در این زمینه بسیار اندک است، اما تأثیر آن در جهان تشیع اندک نبوده است. مشهورترین این اشعار «قصیده شافیه» است که به تندی بر [[بنی امیه|امویان]] و [[عباسیان]] می‌تازد و برتری‌های ادعایی عباسیان را دروغین می‌شمارد. زشت‌کاری‌های آنان را یکایک نام می‌یرد و بر بزرگواری امام موسی کاظم (علیه‌السلام) و امام رضا (علیه‌السلام) تأکید می‌ورزد و [[هارون الرشید|هارون‌الرشید]] را درخور قیاس با آنان نمی‌شمرد، هم‌چنانکه میان [[حضرت نوح|نوح]] پیامبر و فرزندش قرابتی نمی‌یابد. خاندان بنی‌عباس را که دستشان به خون فرزندان [[علی بن ابی طالب|علی‌بن‌ابی‌طالب (علیه‌السلام)]] آلوده است از [[محمد بن عبد‌الله (خاتم الانبیا)|پیامبر (صلی الله علیه)]] نمی‌داند و [[سلمان فارسی]] را به خاندان [[محمد بن عبد‌الله (خاتم الانبیا)|پیامبر (صلی الله علیه)]] نزدیک‌تر می‌شمرد. این قصیده حدود 85 بیت است و با اعتراض به غصب خلافت و پایمال کردن حق فرزندان علی بن ابی‌طالب (علیه‌السلام) و از دست رفتن دین به دست غاصبان آغاز می‌گردد و در آن به فرمان پیامبر (صلی الله علیه) در [[غدیر خم|روز غدیر]] و نیز نادیده‌ گرفته شدن آن در [[سقیفه بنی ساعده|شورای سقیفه]] اشاره می‌کند. قصیده یادشده همواره مورد توجه شیعیان بوده است، چندان‌که گروهی آن را شرح و تخمیس کرده‌اند.  

اگرچه برخی ابوفراس را شیعی [[اسماعیلیان|اسماعیلی]] دانسته‌اند، اما از آنجا که وی در این قصیده از [[موسی بن جعفر (کاظم)|امام کاظم (علیه‌السلام)]] و [[علی بن موسی (رضا)|امام رضا (علیه‌السلام)]] و نیز دردو قطعه دیگر از پیشوایان دوازده‌گانه [[مذهب شیعه|شیعیان]] نام برده است، تردید نمی‌توان داشت که وی شیعه دوازده امامی بوده است. علمای شیعه مانند [[ابن شهرآشوب]]، [[علامه امینی]]، [[امین عاملی]]، [[آقا بزرگ تهرانی|آقابزرگ تهرانی]] و بسیاری دیگر او را از شاعران مجاهر اهل‏‌بیت (علیه‌السلام) (شجاع و بی پروا در اظهار عقیده) به شمار آورده‏‌اند. وی هم‏ عصر با شاعران بزرگی چون: «ابوطیب متنبی»، «ابوالعباس نامی»، «ابوالقاسم زاهی»، «ابن نباته تمیمی»، «ابوالحسن شمشاطی»، «ابوبکر خوارزمی»، «ابوالفرج ببغاء»، «سری بن رفاء» و بسیاری دیگر بوده که نام آنها در فهرست [[ابن‏ ندیم]] و یتیمه ثعالبی آمده است.

== دانشمندان همدوره وی ==

هم‌چنین دانشمندان بزرگی چون «ابونصر فارابی»، «ابوالفرج اصفهانی» و «ابن خالویه نحوی» در دوره او می‏‌زیسته‌‏اند. در باره اساتید او چیزی در منابع ذکر نشده است، اما بعید نیست که وی نزد هم‏ عصران خود بویژه «ابوطیب متنبی» تعلیم دیده باشد.  

# حیاه ابی فراس، سید محسن امین عاملی، طبع دمشق، صفحات متعدد؛  

# یتیمه الدهر، ثعالبی، ج1ص48 به بعد؛  

# وفیات الاعیان، ج1ص349 تا 353؛  

# مرآه الجنان، یافعی، ج2ص440؛  

# تاریخ مدینه دمشق، ابن عساکر، ج11ص421، شماره 1131؛  

# الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، ج8ص194؛  

# سیر اعلام النبلاء، ج16ص196، شماره 136؛  

# اعیان الشیعه(قطع بزرگ)، ج4ص307 به بعد، شماره 781؛  

# الغدیر، ج3ص399 به بعد؛  

# دائره المعارف بزرگ اسلامی، ج6ص120؛  

# دائره المعارف تشیع، ج1ص430؛  

# معالم العلماء، ص149؛  

# مجالس المؤمنین، شوشتری، ص411؛  

# أمل الآمل، حرعاملی، ج2ص59 شماره 150؛  

# الذریعه، ج9ص47، و ج13صص12 و314؛  

# معجم رجال الحدیث، ج5ص171.