۸۵٬۸۱۰
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'بنده ای' به 'بنده‌ای'
جز (جایگزینی متن - 'رده:سرزمین ها' به 'رده:سرزمین‌ها') |
جز (جایگزینی متن - 'بنده ای' به 'بنده‌ای') |
||
| خط ۳۵: | خط ۳۵: | ||
[[صلاح‌الدین ایوبی]] پس از تسلط بر مصر و برانداختن فاطمیان، نفوذ خود را به حجاز و حرمین گسترش داد و اوضاع، کمی به سود عباسیان پیش رفت. در برخی از برهه‌ها حاکمان [[یمن]] نیز سودای سیادت بر حجاز را داشته و در همین راستا حملاتی به مکه تدارک می‌دیدند.<ref>اتحاف الوری، ج3، ص34؛ تاریخ مکه، ص231- 233؛ تنضید العقود، ج1، ص50.</ref> | [[صلاح‌الدین ایوبی]] پس از تسلط بر مصر و برانداختن فاطمیان، نفوذ خود را به حجاز و حرمین گسترش داد و اوضاع، کمی به سود عباسیان پیش رفت. در برخی از برهه‌ها حاکمان [[یمن]] نیز سودای سیادت بر حجاز را داشته و در همین راستا حملاتی به مکه تدارک می‌دیدند.<ref>اتحاف الوری، ج3، ص34؛ تاریخ مکه، ص231- 233؛ تنضید العقود، ج1، ص50.</ref> | ||
<br> | <br> | ||
با از میان رفتن عباسیان در سده هفتم قمری، زمینه برای سیادت ممالیک (۶۴۸–۹۲۳ق) بر حجاز فراهم شد و نصب و عزل اشراف به دست آنها صورت می‌گرفت. اقدامات فراوان ممالیک در حرمین و تلاش برای تأمین امنیت راه‌های حج در منابع انعکاس یافته است. تلاش سلطان [[محمد | با از میان رفتن عباسیان در سده هفتم قمری، زمینه برای سیادت ممالیک (۶۴۸–۹۲۳ق) بر حجاز فراهم شد و نصب و عزل اشراف به دست آنها صورت می‌گرفت. اقدامات فراوان ممالیک در حرمین و تلاش برای تأمین امنیت راه‌های حج در منابع انعکاس یافته است. تلاش سلطان [[محمد خدابنده‌ایلخانی]]، برای تسلط بر حرمین با مرگ وی ناکام ماند.<ref>العقد الثمین، ج4، ص239.</ref> | ||
<br> | <br> | ||
در سال ۹۲۳ق. ممالیک از [[سلطان سلیم عثمانی]] شکست خورده و عثمانیان بر مصر و [[شام]] تسلط یافتند. [[شریف برکات بن محمد]] که حاکم مکه بود، سلطه عثمانیان را پذیرفت، آنها نیز حاکمیت اشراف را بر مکه به رسمیت شناختند. از آن پس تا حدود چهار قرن، حجاز زیر نظر عثمانی اداره می‌شد.<ref>حسن الصفاء و الابتهاج، ص150.</ref> | در سال ۹۲۳ق. ممالیک از [[سلطان سلیم عثمانی]] شکست خورده و عثمانیان بر مصر و [[شام]] تسلط یافتند. [[شریف برکات بن محمد]] که حاکم مکه بود، سلطه عثمانیان را پذیرفت، آنها نیز حاکمیت اشراف را بر مکه به رسمیت شناختند. از آن پس تا حدود چهار قرن، حجاز زیر نظر عثمانی اداره می‌شد.<ref>حسن الصفاء و الابتهاج، ص150.</ref> | ||